Part 4

Toen ik de laatste doos in de verhuiswagen had gezet voelde ik twee armen om me heen. Ik hoefde niet om te kijken om te weten dat het Nethan was. Hij had namelijk al de hele dag mee geholpen met het inpakken van mijn spullen. Nu kwam het moeilijkste deel: afscheid nemen van mijn vrienden, Nethan en de rest die ik tegenkwam. Ik liep snel naar het park toe waar we met heel mijn vriendengroep hadden afgesproken om de laatste dag nog iets te gaan doen. De verhuiswagen vertrok namelijk in de ochtend en wij in de avond, dus had ik nog een dag de tijd om afscheid te nemen van mijn vrienden. Hand in hand liepen we naar de groep toe. Toen ik bij de groep was vloog iedereen me om de hals. ‘ik kan niet geloven dat je moet verhuizen! Dit kunnen ze je niet aandoen. Maar we houden wel contact!” riep iedereen door elkaar. Wat we vandaag gingen doen wist ik nog niet, maar het maakte me ook niet zo veel uit. Dit was de laatste tijd die ik nog met mijn vrienden en Nethan door kon brengen. Dus moest ik mijn tijd niet verdoen door te gaan zitten denken wat we gingen doen. Terwijl iedereen aan het overleggen was wat we gingen doen zat ik op schoot bij Nethan en zaten we wat te kussen en te luisteren naar de discussie die ontstaan was bij het plannen van de dag. Ik moest lachen toen ik hoorde dat ze er niet uit kwamen wat we gingen doen en gaf Nethan nog een kus. Uiteindelijk werd er besloten dat we naar de dierentuin gingen. Die zat op de hoek tussen twee parken.