4.4

POV Samira:
Even later liep ik samen met Ibrahim hand in hand door het park heen."Waarom gingen we nou ineens weg?" Vroeg ik omdat ik het wel raar vond dat we ineens weg gingen. "Omdat ik even naar buiten wou."Zei Ibrahim. "We lieten Amber achter met Samir terwijl ze elkaar niet kennen, dat is raar hoor.?"Zei ik. "Jawel maar Samir wist van die mishandeling en ergens heb ik het gevoel alsof ze elkaar leuk vinden"Zei Ibrahim.Het leek er even op alsof heel me leven op instortingsgevaar stond. "Hoow wacht even, Samir wist van alles en jij laat ze nu alleen ben je gek ofzo!"zei ik boos "Je doet nu net alsof Samir heel die mishandeling heb gedaan!"Zei Ibrahim nu boos. "Misschien is dat ook wel zo!"Schreeuwde ik en ik trok me hand los van hem"Hoelang weet hij het eigenlijk al?"Ratelde ik aan één stuk door. "Hij heeft niks gedaan en ik weet het ook pas net en jij draait nu echt door hoor! Maar denk maar lekker wat je wilt ik geloof me broertje, misschien moet jij je vriend maar is vertrouwen."Zei Ibrahim. Op momenten als dit kon ik Ibrahiem wel haten. Ik keek hem even in zijn donkerbruine ogen aan maar liep toen zonder wat te zeggen weg het park uit. Ik wist dat hij het nog niet zo lang wist van Samir en Amber maar dat hij ze nu samen alleen liet kon ik niet begrijpen. Ik pakte mijn ipod en deed me oordopjes in om zijn geroep niet te hoeven horen aangezien hij achter me aan rende. De muziek maakte me rustig, het voelde als een ontspannen geluid die door me oren galmde. Het geluid van muziek kon me altijd rustig krijgen hoe boos ik ook was.Ik slofte verder door het park, ik voelde me alleen. Alleen omdat Ibrahim tegen me had gelogen voor mij gevoel, alleen omdat hij me niet begreep. Er rolde een traan over me wang. Terwijl de muziek me steeds verder afsloot van de buitenwereld. De muziek maakte me steeds rustiger en opletten op de buitenwereld deed ik ook al niet meer, ik leefde nu in me eigen wereld. Ik wist dat Ibrahim me nog steeds achterna rende maar dat boeide me niet, hij loog voor mij gevoel en heel misschien was ik ook wel te ver gegaan maar het voelde als verraad. Het leek alsof hij me niet begreep wat ik bedoelde. Ik zuchtte diep hoe kon hij nou zo denken, hoe kon hij nou denken dat Samir en Amber misschien wel wat kregen. Ik liep het park uit en stak zonder er bij na te denken een drukke weg over. Ik schrok me rot toen ik iemand hoorde schreeuwen naar me "Samira kijk uit!" Het was de stem van Ibrahim. Maar die schreeuw was te laat. Een auto raakte me, ik voelde dat me lichaam instortte en alles werd zwart voor me, alsof de wereld van me werd afgepakt, de wereld die me zoveel liefde kon geven.