Your voice was the soundtrack of my summer [boys like girls] 15

Will *Taylor pov*
"Gaan we terug? Ik krijg het kou" vraag ik na 10 minuten. "Hier, doe mijn vest maar aan." zegt hij terwijl hij ze uitdoet en ze om mijn schouders legt. Na een half uur krijgt Martin het ook kou, ik zie hem zo beven. "Hier, je krijgt je vest terug, jij kan ze beter gebruiken dan mij." Ik neem de est van mijn schouders af en geef ze terug aan hem. Hij doet ze terug aan en besluit dan dat we toch beter terug zouden gaan.

We zijn nog maar net terug in de zaal en de dj roept al door de microfoon dat de taart eraan komt. Op de taart staan 24 kaarsjes die hij zal moeten uitblazen. "Als je ze allemaal uitblaast in 1 keer mag je een wens doen" lach ik. Martin juicht kort als een klein kindje en stapt dan samen met mij naar de tafel met de taart. Iedereen begint happy birthday te zingen en dan blaast hij de kaarsjes uit... allemaal in 1 keer. "Make a wish" zeg ik terwijl ik in zijn zij por. Hij lacht en sluit zijn ogen. "Zo, dat is ook weer gebeurt en nu hopen dat ze uitkomt." Iedereen krijgt een stuk taart en als die op is begint iedereen weer te dansen en te babbelen. Martin en ik besluiten opnieuw naar buiten te gaan omdat het behoorlijk warm wordt in de zaal. "Wat denken jullie ervan als we Martin nog eens laten dansen?" roept de dj door de zaal. Iedereen begint te juichen. "En wat dachten jullie ervan als hij met zijn verrassing van John, Martin en Bryan danst?" Opnieuw juichen al zijn vrienden en familie. Martin neemt mijn hand en trekt ons naar het midden van de dansvloer. Het is opnieuw een slow. "Ik denk dat de dj ons graag ziet dansen" zegt hij zacht in mijn oor. Ik kijk omhoog en lach eens. Een deel van het liedje kijken we in elkaars ogen zonder ook maar af te wijken. Het lijkt alleen maar hij, ik en de dansvloer. Geen vrienden of familie die op ons staan te kijken. En dan, heel traag, komen onze hoofden dichter en kussen we tot het liedje gedaan is. Pas dan besef ik wat er echt gebeurd is. Een lach verschijnt op zijn gezicht, net als op dat van mij. De rest van de avond draait nog enkel om Martin en mij... samen voor altijd.

De volgende ochtend word ik wakker met een arm rond mijn middel. Met een lach denk ik meteen terug aan gisteren. Jim ligt met de jongens ook hier ergens in het huis. "We willen jullie niet storen" zeiden ze gisteren met een geheimzinnige lach op hun gezicht. Martin en ik hadden door wat ze bedoelden maar zo ver gingen we nog niet gaan. Eén ding weet ik zeker dit duurt voor altijd.



Einde, bedankt voor deze serie te maken