It's goodbye

"Kalmeer Taylor." beveelt Jim me. Kalmeren kan ik niet, Boys like girls vertrekt dan kan ik niet rustig blijven. Hysterisch begin ik te huilen terwijl Paul me heen en weer wiegt in zijn armen.

Ik ben al een uur aan het huilen en er lijkt geen einde aan te komen. Nog eens 10 minuten later ben ik tot opluchting van de jongens gekalmeerd. Ineens horen we van in de gang gestommel. Paul zet me in de zetel en ze gaan kijken wat er aan de hand is. "Wat ga je doen?" hoor ik Jim nog vragen. Stil loop ik naar de deur om te kijken wat er aan de hand is. "Ik vertrek, ik kan niet langer blijven. Alles wat ik doe doet haar pijn. Ik vertrek beter zonder dat zij het weet. Ik..." legt Martin uit, maar stopt als hij me ziet staan. De anderen hebben me nog niet opgemerkt maar als Martin stopt kijken ze ook om. De enige woorden die door mijn hoofd gaan is Martin, weg gaan, mag niet. Ik ren naar hem en ga als een klein kind aan hem hangen. "Ga niet weg alsjeblieft." smeek ik hem. "Ik kan niet anders Taylor. Ik doe alles verkeerd, alles wat ik doe maakt dat jij er slechter door wordt." gaat hij in tegen mijn smeekbede. "Alsjeblieft, blijf" blijf ik smeken en de hele tijd herhalen.Hij tilt me op en loopt met mij naar de woonkamer. "Taylor, stel ik blijf. Denk je dat het afscheid er dan makkelijker op wordt?" knoopt hij een gesprek aan. "Denk je dat het draaglijker voor mij zou zijn als je nu weg ging zonder dat ik het wist?" Martin laat zijn hoofd zakken. Ik duw mijn vingers onder zijn kin zodat hij weer naar mij kijkt. "Martin, blijf gewoon." probeer ik hem te overtuigen. "Oké, ik blijf. Maar je weet toch dat we overmorgen vertrekken?" Ik kijk hem aan. "Nu wel, het zijn dan nog maar 2 dagen maar we maken er nog wel iets van, niet?" vraag ik. "Het spijt me, morgen hebben we de laatste shoot met je broer en daarna een interview. De kans is klein dat we nog tijd hebben om daarna iets met jullie te doen." legt hij de planning voor morgen uit. "Ik snap het..." verzeker hem "...denk ik" maak ik mijn zin fluisterend af. Martin houdt me in zijn armen waarin ik in slaap val.

Na een paar uur slapen word ik wakker maar merk al gauw dat ik op iemand zijn schoot lig. Als ik merk dat John, Jim en Bryan in de zetel zitten rechtover me, besef ik dat ik op Paul zijn schoot lig. "Waar is Martin?" vraag ik met een schorre stem. "Boven, ik denk dat hij ver zal slapen. Het is middernacht." antwoordt John. "Ik ga ook slapen. Tot morgen jongens." De jongens wensen me ook goedenacht en daarna ga ik naar boven.

"Kan je me even helpen? Ik weet dat het niet echt de moeite is dat ik al mijn kleren weer in de kast leg, maar ze in de koffers laten zitten wil ik ook niet. Dan lijkt het allemaal nog sneller voorbij te gaan." Ik geef de kleren aan Martin aan terwijl hij begint te praten. "Ik vind het echt erg voor Taylor. Ze is er echt kapot van dat we morgen vertrekken." begint hij te vertellen over hoe hij zich voelt. Ik laat hem maar doen, het lucht hem op. "Zo dat was het." Martin draait zich geschrokken om. "Hoelang sta jij daar al?" vraagt hij. "Lang genoeg om te weten hoe jij je voelt." Ik heb geen zin om opnieuw een gesprek over hun vertrek te beginnen dus zeg ik maar dat ik kom slapen. "Ik volg je voorbeeld." lacht hij zijn 'verdriet' weg.

Even later liggen we naast elkaar in het bed. "Martin, waarom laat je niet gewoon zien wie je echt bent op momenten als deze?" knoop ik een gesprek aan. "Het kost me moeite om mijn emoties aan een meisje bloot te geven. Ik vind het moeilijk om erover te praten, zelfs met John, Paul of Bryan." vertelt hij. "Zou je voor die korte tijd dat we elkaar nog zien, de persoon willen zijn die je echt bent?" vraag ik voorzichtig. "Ik ben de persoon wie ik ben, alleen vertel ik mijn gevoelens niet." Dit is een gevoelig onderwerp voor hem lijkt me, het is al een uitzondering denk ik dat hij zo babbelt op dit moment. "Ik ga je missen." sluit ik het gesprek af. "Ik ga je ook missen." Hij neemt me nog maar eens in mijn armen en zo vallen we in slaap.

De volgende dag neemt de fotoshoot tot 4 uur in beslag, ik moet hun gezichten doen dus breng ik toch nog tijd door met hen. Daarna vertrekken ze naar het interview. Als ze thuis komen zien ze er niet echt fris uit. Ze hebben twee uur gereden, een interview van een half uurtje en dan opnieuw 2 uur rijden. We helpen hen dan ook hun koffers te maken en daarna vallen ze uitgeput in slaap.

De volgende ochtend zijn ze al vroeg wakker. "Moeten jullie echt weg?" Alle uitvluchten zouden goed zijn om hen bij ons te houden. "Sorry Taylor, maar we zien elkaar nog wel eens terug hoor." verzekert Paul me. Even later staat er een busje voor ons huis. De man komt de koffers halen van de jongens. Ik begin te beseffen dat de laatste minuten met de jongens nu beginnen. Even later staan we dan ook buiten aan het busje. Bryan, John en Paul geven een hand aan Jim en knuffelen me. Dan komt voor mij het moeilijkste deel. Martin geeft net als de anderen een hand en komt dan voor mij staan. Hij neemt mijn handen vast en belooft me dat we elkaar snel zullen terug zien. Ik geloof het niet, ze zijn nog altijd Boys like girls, een band door een heleboel meisjes aanbeden waarvoor ze een heleboel concerten geven. Hij omhelst me en fluistert in mijn oor. "Your voice was the soundtrack of my summer." Ik herken die zin, bedenk ik me. "Do you know you're unlike any other?" vervolg ik. "You'll always be my thunder" "I said, your eyes are the bridest of al the colours" "I don't want to ever love another" "you're always be my thunder." zeg ik het refrein van thunder nog steeds verder, elk een zinnetje afwisselend. "So bring on the rain en listen to the thunder." maakt hij het helemaal af. Daarna laat hij me los. "Ik ga je missen." Zijn ogen staan waterig, ik ben er zeker van als we nog even blijven staan dat ook hij zal beginnen huilen. Net als ik op dit moment.