This is my worst nightmare ever

"Wat dacht je ervan als we er zo één kopen?" Ik knik en even later zijn we in de winkel opzoek naar de sleutelhanger. Als we hem gevonden hebben lopen we naar de kassa. "Dag Martin" het is een meisje van ongeveer 21 jaar en blijkbaar kent ze Boys like girls. "Hallo" zegt Martin. We rekenen af en net als we weg gaan wenkt ze Martin. "Tot volgende week op jullie concert." zegt ze terwijl ze er nog een knipoog aan vast hangt. "Ja, tot dan." zegt hij nog steeds vriendelijk. Hoe meer tijd ik doorbreng met de jongens, hoe zeker ik er van ben dat ik verliefd ben op Martin. Dit voorval bewijst het nog maar eens. Groen van jaloezie zien, gelukkig is dat enkel figuurlijk want anders zag ik nu héél erg groen.

Als we uit het winkeltje komen wordt er niets gezegd. Na een tijdje besluit Martin om toch iets te zeggen. "Scheelt er iets?" Ik ben niet van plan hem te zeggen wat er scheelt dus haal ik mijn schouders op. "Nee, waarom?" probeer ik zo verbaasd mogelijk te klinken. "Je zegt niets." Ik haal mijn schouders nog maar eens op. "En toch scheelt er iets." besluit hij. "Nee, er scheelt helemaal niets." De discussie duurt een half uur lang en blijkbaar krijgen Jim, John, Paul en Bryan het behoorlijk op hun zenuwen. Uiteindelijk geven we de strijd op door de geïriteerde gezichten van de andere. "Moet je...?" vraagt Martin na een kwartier. "Je wil weten wat er scheelt, wel ik word echt stikjaloers als er een meisje met je staat te flirten! Ik kan er gewoon niet tegen! Ik wou het eerst niet bekennen maar je werkt me echt op de zenuwen" roep ik heel de straat bij elkaar. Martin kijkt verbaasd. "Dat is wat ik daar straks wou weten..."zegt hij aarzelend "Eigenlijk wou ik weten of je nu de helft van de sleutelhanger moet hebben of liever straks."maakt hij zijn zin af.

Thuis aangekomen loop ik naar de woonkamer en zet de tv aan terwijl de jongens naar de keuken gaan. Na een paar liedjes, een heleboel reclame en van die domme programma's besluit ik maar naar mijn kamer te gaan, even nadenken over vandaag. Daar aangekomen zie ik Martin op mijn bed liggen. "Oh sorry, ik ga wel naar Jim zijn kamer." Ik draai me om en wil net de kamer van Jim binnen gaan als Martin me tegenhoudt. "Ik zou graag eens met je spreken." zegt hij. Ik twijfel of ik mee zou gaan of niet. Aan zijn gezicht te zien is het niet echt goed nieuws en daar straks heb ik stukken van de gesprekken in de keuken gehoord waar ook niet echt iets positief te horen was. Als we op bed zitten zie ik hem zoeken hoe hij me dit moet zeggen. "Zeg maar niets, ik heb zo mijn vermoeden." begin ik dan maar. Hij kijkt me ergens hoopvol aan. "Jullie gaan vertrekken over enkele dagen? Daarna zien we elkaar waarschijnlijk nooit meer. Is het niet?" Martin zegt niets maar laat zijn hoofd zakken. "Hoe weet je het?" fluistert hij. "Wel, het meisje zei 'tot volgende week', jullie zijn hier al bijna een maand en ik hoorde daar straks Jim zeggen 'nu al?'. Dus kon het niet anders dan dat jullie weg gaan." verklaar ik hem. "Het spijt me." Het is me allemaal een beetje teveel. Ik verlaat de kamer en storm naar beneden om buiten te geraken. Maar zonder resultaat, Jim had mijn reactie goed ingeschat en blokeert de deur. Ik loop naar de achterdeur maar daar staat John. De enige oplossing is dus nog door een raam te kruipen. Ik open het dichtsbijzijnde raam en wil erdoor kruipen maar Paul neemt me met gemak op en houdt me stevig vast terwijl Bryan het raam sluit.