I'm sorry

Als ik wakker word zie ik niemand meer liggen. Net als ik van de trap wil gaan komt Bryan uit de badkamer en schiet een halve meter de lucht in "Je deed me schrikken" zegt hij. "Sorry, heb je Jim al gezien?" vraag ik. "Nee, maar ik heb hem wel gebeld. Paul vertelde ons dat het een beetje tegengevallen was op het einde en omdat we dachten dat je zijn steun op dit moment wel kon gebruiken hebben we hem dan maar gebeld." legt hij uit terwijl we samen naar beneden gaan. "En Martin?" Waar hij is wil ik niet zijn, of toch niet op dit moment. "Die is beneden." antwoordt hij. "Ik denk dat ik de jurk uittrek en terug naar mijn kamer ga." Bryan kijkt me vreemd aan. "Je komt niet naar beneden?" Ik schud mijn hoofd. "Als hij dood valt misschien wel, maar anders niet" informeer ik hem terwijl ik terug naar boven ga.

Ik lig nog maar 10 minuten op bed en voel al hoe mijn ogen opnieuw dichtvallen. Net als ik terug een beetje slaap voel ik iemand me wakker schudden. Ik ga er maar vanuit dat het Bryan is die me toch probeert naar beneden te krijgen en negeer het. Maar als het blijft aanhouden reageer ik. "Bryan laat me, zolang hij er is ga ik echt niet naar beneden hoor." Ik hoor een klein lachje. "Ik kan geen gitaar spelen, heb zwart haar en zing zo vals als een kat, hoe kan ik dan Bryan zijn?" Dan pas heb ik door dat het niet Bryan maar Jim is. Het eerste wat ik doe is rechtop gaan zitten en Jim bijna dood knuffelen. "Bryan belde me en heeft verteld wat er gebeurd was, daarom ben ik zo snel mogelijk naar hier gekomen." Ik vertel hem de avond opnieuw, met veel gebaren en heel levendig, hoe we gedanst hebben en gelachen. Maar als ik het stuk moet vertellen met Sofie die Martin kustte dan is het levendige er al snel vanaf. "Weet je, ik snap niet waarom je er zo een drama van maakt. Martin is van Boys like girls, een band die je totaal niet boeit. Je gaat één keer met hem uit en amuseert je maar als hij dan kust met een meisje dan ben je direct hysterisch aan het huilen. Ben je zeker dat er niets meer gebeurd is dan je vertelt?" Ik weet wat hij wil zeggen maar er is niets meer gebeurd, behalve dan dat ik hen aanvaard heb als vrienden. "Zou je niet beter gaan praten met Martin? Hij zit beneden. Misschien één klein detail dat je moet weten, hij leeft nog steeds." probeert Jim me aan het lachen te brengen. Een klein lachje verschijnt op mijn gezicht. "Komaan zusje, ga naar beneden nu hij nog leeft. Als hij dood is kan je zoveel vertellen als je wil maar ik verzeker je dat het al snel verveelt om het terug goed te maken met een dode Martin." probeert hij me te overtuigen. "Jim, stop ermee. Ik ga wel mee hoor." zeg ik lachend terwijl ik hem een duw geef. "Hoe zit het trouwens tussen jou en Hailey?" Jim krijgt een ongelofelijk grote lach op zijn gezicht en een rood hoofd. "Jullie zijn samen" leid ik er uit af. Jim lijkt de gelukkigste jongen/ man op aarde.

Even later zitten Martin en ik over mekaar aan de keukentafel. Beide zwijgen we, we weten niet hoe te beginnen. "Sorry" zeggen we tegelijk. "Ik had Sofie niet moeten kussen" zegt hij terwijl ik net op hetzelfde moment zeg dat het me spijt dat ik wegliep. "Ik heb Sofie gezegd dat het niets wordt tussen haar en mij," vertelt hij "zeker niet na wat ze je allemaal heeft aangedaan." Ik kijk geschrokken naar Martin. "Hoe weet je dat?" "Jim vertelde me hoe ze ervoor zorgde dat je bijna ruzie had met hem, hoe ze ervoor zorgde dat je zus en je beste vriendin zich tegen je keerden en hoe ze Chad inpikte van jou, alhoewel jullie niet echt een relatie hadden." legt hij uit. "Dus tussen jou en Sofie wordt het echt nooit iets?" vraag ik na een lange stilte. "Nooit" verzekert hij me. "Dus is het dan allemaal vergeten en vergeven? Want anders neem ik mijn koffers en ga ik op zoek naar een hotel. Dan moet je geen weken meer op mijn gezicht zien." vraagt hij voorzichtig en afwachtend. "Naar een hotel gaan is geen slecht idee..." antwoord ik, hij laat zijn hoofd hangen en wil net naar boven gaan om zijn koffers te pakken als ik mijn zin afmaak. "... als je me ooit nog zo eens iets lapt. En daarbij, eigenlijk had ik helemaal zo niet moeten reageren, we zijn gewoon vrienden. Ik mag je leven niet bepalen." Voordat ik nog iets doorheb word ik stevig geknuffeld door Martin. "Dacht je nu werkelijk dat je zo makkelijk zou moeten vertrekken." vraag ik hem. "Het zou toch kunnen?" Ik schud mijn hoofd overtuigd. "Jou laat ik niet gaan en Jim houdt je toch hier."

Na een korte stilte herinner ik me ineens iets dat Jim gezegd had toen we te horen kregen dat we met Boys like girls moesten onze opdracht doen. "Weet je, in het begin van het academiejaar dan moest ik niets horen of zien van Boys like girls. Maar Jim had gelijk. Hij heeft me toen gezegd dat ik me nog zou bedenken, dat ik ooit nog van jullie ging houden. Geloof het of niet, maar ik hou echt van jullie en jullie muziek." vertelde ik hem. Ik keek naar boven om zijn reactie te zien. Net op dat moment boog Martin zich naar mij om me een kus op mijn hoofd te geven. Het gevolg was een kus op mijn mond. "Sorry" fluisterde hij geschrokken. "Het geeft niet." We staan daar nog even in elkaars armen en gaan dan tv kijken. "Dus even voor de zekerheid, we zijn dus terug vrienden?" vraagt Martin. "Vrienden voor altijd." lach ik.


Twee weken later hangen we een beetje rond in de winkelstraten. "Taylor kom eens" We zijn aan een winkel die van alles verkoopt, van teddybeertjes tot beeldjes of ballonnen en sleutelhangers. "Wat is er?" vraag ik benieuwd. "Kijk, daar, in het midden." zegt Martin terwijl hij wijst naar een sleutelhanger met Best Friends For Ever op. Het is een sleutelhanger die je kan delen zodat elk de helft heeft