Hoofdstuk 1

“Je zult Grayland geweldig vinden!” Mijn moeders stem was niet hard genoeg om de muziek van de elektrische gitaren die door mijn oortelefoons dreunde te overstemmen. Ik trok mijn koffer van de band af en keek haar aan. “Zullen we gaan?”
Als antwoord werd een van mijn oortelefoons uit mijn oor gerukt en keek mijn moeder me boos aan. “Schreeuw niet zo! En zet die muziek voortaan zachter!” snauwde ze.
“Ja ja.” Ik rolde met mijn ogen. “Maar gaan we nou?” Mijn moeder wierp me nog een laatste boze blik toe en pakte haar koffer. In onze koffers zaten de laatste spullen die meeverhuisden naar Grayland. Die naam alleen al. “John staat op ons te wachten, Emily, loop door!” Tja, ik kon niets goeddoen in mijn moeders ogen. Ik versnelde mijn pas, haalde een horde Japanners in en liep naar buiten, waar ik mijn stiefvader al zag staan. “Emily!” riep John blij.
Die man had een Oscar moeten krijgen voor zijn acteerkunsten. We mochten elkaar niet en dat wisten we allebei maar al te goed. Volgens mij had hij gewild dat ik, net als mijn kat Muffin, niet mee was verhuisd. Waarom Muffin niet mee mocht was een raadsel. Was John allergisch? Dat was mogelijk. Wilde hij gewoon geen kat? Ook mogelijk. Ik snapte nog steeds niet dat mijn moeder Muffin gewoon zonder discussie achterliet.
Ik rolde met mijn ogen en trok mijn spijkerjasje recht. “Hai, John,” zuchtte ik. “Geef die koffer maar hier meid, die leg ik wel in de kofferbak.” Goh, een koffer in de kofferbak. Ik knikte en ging op de achterbank van de Peugeot 307 zitten. De auto rook vreemd, naar nieuw leer. Ik frummelde aan mijn armbandje. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe John mijn moeder een kus gaf. Bah, viezeriken. Ik deed het raampje een stukje naar beneden. “Gaan we nog?” vroeg ik zo lief mogelijk. Mijn vraag leverde een rood hoofd (John) en een boze blik (mijn moeder) op. John ging achter het stuur zitten en mijn moeder op de bijrijdersstoel. Ik stak mijn oortelefoons in mijn oren en zette mijn muziek aan. Die saaie radioshow hoefde ik niet te horen.