You bring the sun back into my life 40

Goodbye.......... and finally they are back
Daar aangekomen zie ik Bill nog steeds zitten op het schommeltje, er is alleen 1 klein detail dat ik aan mijn raam niet zag... hij huilt. Ik ga uit mijn rolstoel en stap ermee tot bij hem, dan zet ik me terug in mijn rolstoel en til zijn kin omhoog. "Het spijt me, ik had zo niet mogen reageren." geef ik toe. "Ik... ik heb zoveel gedaan om... om je... je toch mee te krijgen, alleen heeft niets geholpen." snikt hij hartverscheurend. Ik krijg het er moeilijk mee en begin ook te huilen. We kijken elkaar even aan en knuffelen. "Het spijt me echt heel erg" fluister ik in zijn oor. "Het geeft niet, we slagen ons er wel door." fluistert hij terug.

*een week later*
De jongens vertrekken vandaag op tour, en zoals verwacht is het een heel emotioneel gebeuren. De jongens voor 5 maand niet zien is als een marteling maar wat Bill zei is waar, we slagen ons er wel door.

Ik heb ook grootse plannen voor als de jongens terug zijn. Ik wil namelijk over 5 maand terug kunnen stappen, ik weet dat ik dat ondertussen kan maar ik breng nog steeds zo goed als al mijn tijd door in die rolstoel. Over 5 maand wil ik die rolstoel niet meer zien. Ik wil terug een normaal leven gaan leiden ZONDER rolstoel maar daar weet Bill niets van en dat zou ik graag zo houden ook, ik wil het als verrassing.

*2 maand later*
Om de 2 weken bel ik eens met Bill en af en toe stuurt hij foto's door via mail of vertelt hij hoe het concert verlopen is. 1 keer belde hij me tijdens een pauze dat het concert echt slecht ging en dat hij de moed aan het verliezen was. Ik heb hem er toen doorgeholpen door de hele tijd te zeggen dat het wel zou goed komen en dat de fans het hem wel zouden vergeven aangezien hij DE Bill Kaulitz is en door fans ook wel eens aanzien wordt als een 'god'. Na het concert belde hij me direct terug en vertelde hij dat het laatste deel helemaal te gek was. Hij was toen dolgelukkig. Af en toe lees ik eens een interview in de tijdschriften en elke keer weer staat er wel iets in dat hij me mist of dat hij steeds aan mij denkt als het even te veel wordt,...

Mijn revalidatie verloopt ook goed, thuis laat ik die rolstoel achterwege, ik wil dat ding nog zo weinig mogelijk gebruiken. Maar als ik naar school ga ofzo zit ik in mijn rolstoel.

*3 maand later*
Vandaag komen de jongens eindelijk terug, ik heb ze zo hard gemist. Ik heb de laatste maand bij Simone en Gordon ingewoond. Mijn ouders deden in het begin nog goed hun best maar na een maand was hun belofte alweer eens in het water gevallen. Ik ben toen naar Simone en Gordon gegaan en heb daar mijn verhaal gedaan. Ze zeiden dat ze met mijn ouders gingen babbelen en dat hebben ze ook gedaan. Het resultaat: mijn ouders vonden dat ik ondankbaar was en hebben me op straat gezet. Het gevolg: ik woon vanaf nu bij hun in en ik moet eerlijk toegeven, ik heb het hier meer naar mijn zin dan bij mijn ouders.

Van Simone mocht ik niets zeggen tegen Bill en Tom. Ik heb al een paar keer heel veel moeite moeten doen om het toch maar niet te zeggen.

Het is middag en ik zit met Simone en Gordon aan de keukentafel te eten. Ze zijn zowat door het dolle heen dat ze eindelijk hun zonen gaan terugzien. Eerlijk gezegd heb ik er ook al naar uitgekeken, neit alleen omdat Bill mijn vriendje is maar ook omdat het niet hetzelfde is zonder hem en Tom. Ik heb dan wel mijn vrienden van op school maar ik heb met hun een heel andere band dan met Tom en Bill.

Als we druk in gesprek zijn horen we ineens getoeter, HET sein dus dat de jongens daar zijn. We stormen direct naar buiten. Als ik Bill uit de bus zie komen storm ik naar hem toe en vlieg hem in de armen. "Je kan stappen" fluistert hij verwonderd in mijn oor. "Ja, goed hè?" fluister ik zelfvoldaan terug. "Ik ben zo blij dat je doorzet." We staan zo nog wel 10 minuten als hij me loslaat. "Even bij mijn ouders gaan" lach hij. Ondertussen krijg ik van Tom, Gustav en Georg een knuffel. Als ze dan eindelijk doorhebben dat ik niet meer in die vervelende rolstoel zit krijg ik ineens een megalange groepsknuffel van hun waar uiteindelijk Bill, Gordon en Simone zich ook op storten. Als iedereen me dan weer loslaat merkt Gorodon op dat er nog iets is wat ze moeten weten en hij kijkt naar mij. "Bill wordt papa!" roept Georg lachend. Bill kijkt eerst verbaasd en bang maar als hij doorheeft dat het een domme grap van Georg is kijkt hij me verwachtingsvol aan. "Ik woon niet meer thuis." zeg ik uiteindelijk. De jongens hun monden vallen één voor één open. "Waar woon je dan nu?" vraagt Gustav bezorgd. "Ik woon in bij 2 hele lieve mensen die een tweeling hebben. Ze missen hun zonen heel veel want die zijn meestal weg. En omdat ik de vriendin ben van één van hen hebben ze me in huis genomen." Er verschijnt een supergrote lach op de gezichten van de jongens en Gordon en Simone. Gordon en Simone zijn wel blij met de complimentjes en de jongens zijn blij want nu zien ze me nog veel meer.