You bring the sun back into my life 39

What's wrong?
Ze kijkt me beschaamd aan. “Je moet mij niet zo aankijken, je zou me een veel groter plezier doen moest je het weer goed maken met Mauro. Hij houdt echt van je hoor.” Ze wordt rood en gaat dan voor Mauro staan, ze blijft enkele seconden voor hem staan en kijkt hem in zijn ogen. Dan zet ze een stapje naar voor en neemt hem vast. Mauro doet niets en kijkt me aan, ik geef een knikje om aan te geven dat hij haar ook moet vastnemen. Als hij dat doet begint het meisje te snikken. Ik doe teken naar Jason, Daniel en Arben dat we hen maar even alleen moeten laten en gaan ergens anders zitten. Als de lessen gedaan zijn komen ze allemaal mee naar mijn huis. “Biiihiil!!!” roep ik maar ik krijg geen reactie. “Momentje, die slaapkop ligt nog in zijn bed.” De jongens lachen even en zetten zich in de zetel. Ik ga ondertussen naar boven. Wanneer ik mijn kamer binnenkom zie ik hem nog altijd in mijn bed liggen. Ik ga op hem liggen waardoor hij wakker wordt. “Dat wordt ook eens tijd zeg” lach ik, ik rol van hem af en zeg hem dat mijn vrienden er zijn dus dat hij maar naar beneden moet komen. Terwijl ik naar beneden ga maakt Bill zich klaar. Een half uur later staat hij dan eindelijk beneden. “hallo” zegt hij vriendelijk terwijl hij de jongens een hand geeft. “Dit zijn Mauro, Arben, Jason en Daniel. En dit is Bill” stel ik hun aan elkaar voor. Om 5 uur gaan ze uiteindelijk weg maar ze hebben hun wel goed geamuseerd en daar ben ik blij om. Ze hebben echt hun best gedaan om Bill een kans te geven en ik ben er zeker van dat ze nu een heel ander beeld van hem hebben. Als ik de deur sluit en me omdraai en naar de woonkamer wil gaan staat Bill in het deurgat. “ ze zijn de slechtste nog niet. ik snap dat je zo goed met hen kan opschieten.” Ik ben blij dat hij dat zegt maar er scheelt iets, de blik in zijn ogen is veranderd.

“Bill, wat is er?” bang voor het antwoord wacht ik af wat hij me nu gaat zeggen. “ik ben ervan overtuigd dat je het wel redt maar volgende week vertrekken we op tour voor 5 maand naar Amerika.” Hij kijkt de hele tijd naar de grond, alsof het veel interessanter is de tegels te tellen dan eens naar mij te kijken. “En ik…jij… het spijt me echt… je kan niet mee.”voegt hij er nog aan toe voor ik iets kan zeggen. “Dat was ook weer een leuk weetje om de avond mee af te sluiten.” Zeg ik sarcastisch. “oh en laat me raden. Ik doe een klein gokje op, het is omdat ik in een rolstoel zit dat ik niet mee kan.” Bill kijkt schuldig naar de grond. “waarom laat iedereen me in de steek? Mijn ouders hebben nog niets van hun belofte waar gemaakt en nu laat jij me ook aan mijn lot over. Ik zou graag hebben dat je weggaat.” Breng ik kalm uit. “i guess I BROUGHT the sun back into your life?” vraagt Bill nog. Als antwoord sluit ik gewoon de deur zonder hem nog één blik te gunnen. Eigenlijk zou ik nu achter hem rennen en zeggen dat het me spijt dat ik zo reageerde maar iets houdt me tegen. Ik ga naar mijn kamer en kijk uit het raam. Ik zie Bill lopen richting het speeltuintje een beetje verder in de straat. Hij gaat er met zijn hoofd naar de grond gebogen op een schommel zitten. Op dit moment heb ik nog veel meer schuldgevoel en bel naar Mauro.
M: heey Andie
Mauro, je moet me helpen snik ik
M: Andie, kalmeer nu, wat scheelt er toch?
het is Bill
M: wat heeft hij gedaan? Ik dacht nochtans dat hij een goede jongen was
Hij gaat op tour voor 5 maand en ik mag niet mee omdat ik in een rolstoel zit
M: Andie, daar hoef je toch niet zwaar aan te tillen, zelfs als je niet in een rolstoel zit heb je nog steeds een probleem, vergeet niet dat je naar school gaat hè. Je hebt toch niet te erg gereageerd?
Euhm, ik heb hem zo een beetje verweten dat hij me aan mijn lot overlaat en heb hem het huis uit geschopt.
M: zou je dan zo niet maken dat je achter hem aan bent? Hij heeft je zo goed geholpen, hij zal alles eraan gedaan hebben dat je toch meekon maar leg je erbij neer en maak het opnieuw goed met hem.
Je hebt gelijk. Het was zo stom.
M: laat me weten hoe het is afgelopen, tot morgen
dankjewel, tot morgen

Ik rijd vlug naar het speeltuintje…