You bring the sun back into my life 38

You bitch!
“Ik zal mijn vrienden eens meebrengen, dan ontmoet je ze ineens en weet je hoe ze zijn. Je zal zien het zijn schatjes van jongens die om mij geven maar puur vriendschappelijk.” Hij kijkt me aan en geeft een klein knikje. Hij is de hele avond al bij mij, maar nu het 10 uur is besluit ik te gaan slapen. “Bill, ik wil je niet wegjagen ofzo maar ik zou eigenlijk graag slapen. Ik moet morgen opnieuw naar school.” Hij trekt een pruillip. “dan moet ik je weer missen ” ik weet waar hij naartoe wil “jaja, blijf maar slapen MAAR op één voorwaarde.” Ik kijk hem nep streng aan terwijl hij een nep bang gezicht trekt. “niet meer babbelen en enkel slapen, niets meer.” hij knikt gewoon en we gaan naar boven.

De volgende dag moet ik er al weer vroeg uit. Bill is wakker geworden van de wekker en heeft blijkbaar last van een ochtendhumeur. “Bill? Ben je wakker?” vraag ik hem om hem te plagen. “Laat me gerust, ik wil slapen. Welke gek komt er om dit uur uit zijn bed, het is kwart voor 7.” Zegt hij met zijn gezicht in het kussen gedrukt. “En dankjewel” bedank ik hem. Aangezien hij zijn gezicht niet uit het kussen haalt geef ik hem dan maar een kus op zijn achterhoofd. “Grrr” hoor ik nog uit het kussen komen en rijd daarna de badkamer in. Ik schrijf nog snel een briefje voor Bill dat hij tenminste op de hoogte is dat hij moet zien dat hij om 2 uur hier moet zijn als hij mijn vrienden wil zien.

Op school aangekomen zie ik mijn vrienden zitten en ga er direct naar toe. Ik begroet hun en vraag hun of ze geen zin hebben om na school bij mij thuis te komen zodat ze Bill kunnen ontmoeten. In het begin zijn ze er niet echt voor te vinden, ze zijn tegen Tokio Hotel en hebben zo elk hun gedacht over de jongens en dan vooral over Bill maar als ik hun dan eens superschattig aankijk heb ik hen al direct overtuigd om toch eens mee te komen. “Enkel en alleen omdat jij het wil hè” voegt Mauro er nog snel aan toe. “Er is nog iets dat ik jullie moet vertellen.” Ik besluit hun dan ook maar te vertellen dat er een mogelijkheid is dat er paparazzi op de loer kan liggen. “Dat kan zijn maar wij zouden jou eerst eens iets willen vragen.” Zegt Jason snel voor ik nog iets kan zeggen. “We staan in de boekjes en er staat als titel bij dat je met één van ons bent, ze vermoeden Mauro. Hoe komen ze daarbij? Er staat een foto van op de bus bij.” Ze kijken me allemaal aan. “Jullie zullen eraan moeten wennen dat jullie af en toe ook eens in de boekjes verschijnen als je in mijn gezelschap bent.” Antwoord ik hem. “Jajaj, maar dat stoort ons niet, het is het feit dat ze beweren dat je met Mauro verkering hebt dat ons stoort want weet je Mauro heeft een vriendin die op dit moment kwaad is. Ze denkt dat het waar is wat er staat.” Brengt Arben me op de hoogt. “Omg, dat meen je niet. Het spijt me Mauro, maar daar kan ik niets aan doen, ik wist zelf niet dat ze mij ook zouden achtervolgen” ik voel me op dit moment wel heel erg schuldig, door mijn fout zou Mauro wel eens zijn vriendin kunnen kwijt raken.”Voor alle duidelijkheid ik heb dat nooit gezegd dat ik verliefd ben op één van jullie. Jullie zijn goede vrienden maar ik me echt niet met één van jullie verkering hebben.” Ik kijk Mauro aan, hij gelooft me dat kan ik zien aan zijn blik. “Andie, let op, daar komt ze.” Ik draai me om en zie een meisje die duidelijk niet blij is. “ah hier ben je, en hoe voelt het om met hem te zijn. Weet je, hou hem maar!” Mauro zijn mond valt open net zoals die van mij. “Ik heb niets met Mauro, hij is een goede vriend maar meer dan dat niet. Je moet trouwens niet alles wat in de boekjes staat geloven. En heb je duidelijk bewijs dat wij iets hebben?” ze kijkt me kwaad aan en houdt het tijdschrift met de foto’s voor mijn ogen “Jij bent een slet, je pikt mijn vriendje in en hebt dan ook nog eens met Jason.” Nu begin ik echt mijn geduld te verliezen. “Ik zal het je even uitleggen. Ten eerste zie ik nog altijd geen foto waarop ik kus met één van hen, ten tweede ik heb je al gezegd dat ze gewoon vrienden zijn en ten derde ze hielden me tegen zodat ik mijn evenwicht niet verlies want weet je, in tegenstelling tot jou zit ik in een rolstoel wat zeer onhandig is op bus, trein, tram of metro.” Probeer ik zo kalm mogelijk te antwoorden. “en mag ik je eens iets vragen?” ze knikt. “vertrouw jij Mauro eigenlijk?” ze kijkt me niet begrijpend aan. “tuurlijk, waarom zou ik hem niet vertrouwen?” ze is duidelijk uit haar lood geslagen. “als je hem wel vertrouwd, waarom denk je dan dat hij iets met mij heeft? Als je hem goed genoeg kent en je vertrouwd hem weet je dat hij nooit iets met iemand anders zou beginnen terwijl hij al verkering heeft.”