You bring the sun back into my life 37

Is it over between us?
“Het geef heus niet. Ik begrijp het wel, je moet de afgelopen maanden inhalen” zegt hij begripvol terwijl we de woonkamer binnenlopen. “Maar was het niet te moeilijk met je rolstoel?” Dat is dan weer zijn ongeruste kant die opsteekt. “Ja hoor, het was niet handig op de metro en bus maar dan stond ik recht terwijl Mauro of Jason zijn armen rond mij hield.” Zijn mond valt open, ik snap niet echt waarom, ik kan toch goed mijn mannetje staan. “Wat hebben ze?” ik snap niet waar hij naartoe wil. “Ik stond recht en hield me vast maar ik kon niet altijd mijn evenwicht houden, daarom ging Jason of Mauro achter mij staan, deed zijn armen rond mij en hield zich vast. Als ik dan mijn evenwicht verlies val ik tegen hun armen. Daar is toch niets mis mee?” Ik ben op dit moment nogal bang voor zijn reactie. “Euh nee, denk ik…” dat laatste fluisterde hij bijna onhoorbaar. “Vertrouw je me niet?” vraag ik dan maar na een lange stilte. “Jawel, ik ben alleen bang… Bang dat de paparazzi het gezien heeft, foto’s genomen heeft en morgen in alle boekjes te lezen staat dat je me staat te bedriegen.” Daar had ik dus helemaal niet aan gedacht. Maar zolang wij weten wat de waarheid is kan er toch niets gebeuren… hoop ik. “Maar wij weten toch beter?” vraag ik onzeker. “wij weten toch wat er echt gebeurd is? Ik zou het niet over mijn hart krijgen om je te dumpen, laat staan te bedriegen. Je betekent zoveel voor mij, ik kan me een leven zonder jou niet eens meer inbeelden.” Op zijn droevige gezicht komt nu een waterachtige glimlach.

Ik zit naast de zetel in mijn rolstoel met Bill naast mij in de zetel. Ik ga uit mijn rolstoel en ga naast Bill in de zetel zitten. Ineens zie ik een traan rollen over Bills gezicht. Ik schrik er behoorlijk van, ik had niet gedacht dat dit alles zo gevoelig zou liggen. Ik draai me naar Bill en neem hem in mijn armen. “Bill, ik hou enkel en alleen van jou. Herinner je nog wat ik je zei een tijdje geleden?” Hij heft zijn hoofd op en knikt zachtjes. “You bring the sun back into my life.” Fluistert hij en opnieuw rolt er een traan over zijn gezicht. “Je weet toch hoe dat komt?” hij kijkt me aan alsof ik net iets in het Chinees zei. “Jij bent gewoon de zon in mijn leven, jij bent mijn alles en weet je? Dat zal nooit veranderen. Onthoud dat maar allemaal heel goed.” Hij lacht. “dat is de Bill die ik wil zien” lach ik. We knuffelen elkaar het komende kwartier nog zonder iets te zeggen.