You bring the sun back into my life 36

Tomorrow I have to go to school
"Ik doe gewoon mijn best om Die er door te hlpen op moeilijke momenten. Ze kon het niet aanvaarden dat ze nie tmeer kon stappen daarom ging ik met haar naar het park om het haar te leren." legt Bill haar uit. "'Het was niet jouw job om haar terug te laten stappen daar dient de revalidatie voor!" roept ze. "U zou moeten blij zijn maar u kan blijkbaar alleen maar boos zijn. U zou beter meer om uw dochter geven. Bekijk haar eens, een mooi meisje die gelukkig lijkt maar het niet is. Ze zou alles ervoor geven om tijd met haar ouders door te brengen die ze niet heeft." gaat Bill er tegenin. "Mijn dochter is gelukkig met haar leven en dat zal ze blijven." Deze keer kom ik er tussen "Ik ben helemaal nie tgelukkig! Bill helpt me erdoor! Zonder hem had ik al lang opgegeven! Als ik ergens terecht kan ben ik hier direct weg!" Zonder dat ik haar nog één blik gun trek ik Bill al huilend mee naar mijn kamer. Bill neemt me in zijn armen en troost me.

Even later hoor ik geklop op mijn deur. Mijn moeder komt de kamer binnen. "Het spijt me dat ik daarstraks zo boos werd. Ik heb totaal geen rede om zo boos te zijn, ik zou juist blij moeten zijn. Ik zal proberen, net als je vader, in de toekomst een beetje meer thuis te zijn en eens iets leuk met jou te doen." die babbel van Bill heeft haar de werkelijkheid doen inzien dat is gewoon super, denk ik bij mezelf. Ze schuifelt naar mij toe en ik omhels haar. Als ik naar Bill kijk zie ik hem met een glimlach op zijn gezicht, ik glimlach eens terug en dan laat mijn moeder mij los

De volgende morgen sta ik vroeg op om naar school te gaan. Langs de ene kant heb ik er totaal geen zin in maar langs de andere kant ben ik wel nieuwsgierig of ik nog mensen zal zien die ik al ken. Als ik aankom in de school zijn er een paar mensen die me raar aankijken vanwege mijn rolstoel maar dan zie ik meteen vrienden die ik de laatste maanden niet meer gezien heb. Ik rijd snel naar hun toe en zeg hallo. Natuurlijk wisten ze niets van het ongeluk en zijn ze verbaasd als ze me zo zien in een rolstoel. Nadat ik hen alles heb uitgelegd omhelzen ze mij. Ik ben het enige meisje tussen 5 jongens maar daar zit ik helemaal niet mee in. Ze zijn zo leuk en ik kan met hun zelfs gaan winkelen, daar zitten ze helemaal niet mee in. Na een tijdje gebabbeld te hebben komen we er achter dat we in dezelfde klas zitten en daar zijn we dan ook allemaal zeer blij mee. Mauro, Jason, Stijn, Arben en Daniel zorgen de hele dag voor mij zoals ze nog nooit gedaan hebben. Normaal zou het me mateloos irriteren maar van hun kan ik het wel verdragen. Om 3 uur mogen we alweer naar huis maar wij gaan heus nog niet naar huis. We gaan samen de stad in, ik moet toegeven op metro en tram is het niet zo handig in een rolstoel te zitten daarom zet ik me altijd recht en hou me goed vast. Maar omdat ik niet zo goed mijn evenwicht kan vinden blijft Jason of Mauro met zijn armen rond mij staan zodat ik zeker niet kan vallen. Nadat we enkele winkels zijn binnengegaan en het ondertussen al 6 uur is besluit ik maar naar huis te gaan.

Als ik thuis aankom staat Bill aan de deur. "Ik heb je proberen bellen maar je nam maar niet op daarom besloot ik maar naar hier te komen." Hij is zo lief voor mij. "Ja sorry, ik hoorde mijn GSM niet, maar ik heb mijn vrienden van vorig jaar gezien en ik ben daarmee naar het winkelcentrum geweest enzo. Het spijt me, ik had je iets moeten laten weten."