You bring the sun back into my life 35

She thinks you are the one who don't want me to go home
Als we na een tijdje gepakt en gezakt terug bij Bill en Tom aankomen hebben ze een uitgebreid diner klaargemaakt. DE hele avond hebben we gelachen, gek gedaan en gebabbeld. We blijven allemaal bij de twins slapen.

De volgende ochtend belt mijn moeder me al vroeg om te zeggen dat ik naar huis moet. "Maar het is nog maar 8 uur, laat me nog even slapen." fluister ik in de hoop niemand wakker te maken. "Jij komt nu naar huis, morgen moet je naar school. Binnen een kwartier zie ik je hier, begrepen?!" Boos druk ik het gesprek weg en begin dan maar me klaar te maken om naar huis te gaan. Als ik beneden kom zie ik niemand. "Zo vroeg op?" hoor ik ineens achter mij. Ik schiet een meter omhoog van het verschieten en draai me om, daar staat Gustav te grijnzen. "Gustav, gek, ik verschoot me een ongeluk." hij staat me daar zo wat uit te lachen en vraagt dan waarom ik zo vroeg op ben. "Mijn moeder belde, ze wilt dat ik naar huis kom, morgen moet ik weer naar school." Zijn lach verdwijnt "Dat is wel dom..." reageert hij "Ik bedoel dat van dat je naar huis moet hè" voegt hij er snel aan toe. "Ja dat wist ik wel, vertel je het aan de rest of moet ik een briefje schrijven?" vraag ik dan maar. "Ik zal het hun wel vertellen. Moesten we je niet meer zien, ik wens je veel succes op school." Hij lacht eens lief en ik lach eens lief terug, daarna vertrek ik naar huis.

"Ah eindelijk ben je thuis. Vroeger zat je met hele dagen thuis en nu ineens ben je met hele dagen weg!" roept mijn moeder als ik net binnen kom. "Waarom ben jij de laatste dagen zo prikkelbaar, het minste dat ik iets anders doe dan jij in je gedachten hebt ben je direct boos!" roep ik terug. Als ik naar boven ga zie ik ineens het elektronische stoeltje staan waarmee ik naar boven kan. Normaal zou ik haar nu uitgebreid bedanken maar op dit moment vind ik niet dat het verdiend is. Ik ga dan maar naar boven en blijf de rest van de dag op mijn kamer.

Rond 5 uur verveel ik me al behoorlijk en besluit dan maar eens naar Bill te bellen, die zal ondertussen wel al wakker zijn. Ik neem snel mijn GSM en bel, maar hij neemt maar niet op. Na 5 keer geprobeerd te hebben geef ik de moed op. "Bihiill, neem dan toch op." fluister ik tegen mijn GSM. Na nog een uur me te vervelen gaat mijn GSM, het is Bill "ah eindelijk, je bent dan toch wakker" lach ik. "Ja sorry, wat was er zo dringend dat je me 5 keer belde?" "Ik heb nog eens ruzie gemaakt met mijn moeder en ik verveel me te pletter." Ik hoor Bill lachen "Dat is wel niet grappig hè, jij hebt daar 4 mensen om je heen waarmee je veel fun kan maken en ik, ik heb enkel mijn ouders. Waarmee ik dan nog eens ruzie heb ook." "Sorry Die, zal ik anders even langskomen?" "Ja, alsjeblieft, kom mij hier weghalen" "Uw redder in nood komt u ter hulp" lacht hij. "Tot straks mijn redder" zeg ik lachend terug. "Liebe dich". Ik ga snel naar beneden en kijk nog even TV. Mijn moeder komt naast me zitten en begint weer een hele discussie dat ik wat meer zou moeten thuis zijn enz. "Waarom zou ik moeten thuis zijn? Jullie zijn ook de hele dag weg, ik vind het hier helemaal niet leuk hoor, ik verveel me de hele dag doodr, nu dat ik vrienden heb waarmee ik weg kan gaan, me amuseren, plezier maken als nooit tevoren ga jij er me weghalen. Dankzij mijn vrienden en dan vooral dankzij Bill..." mijn moeder onderbreekt me "Die Bill deugt niet, hij haalt je hier de hele tijd weg! We zien je nog amper!" schreeuwt ze "Die Bill waar jij zo slecht over spreekt heeft er anders wel voor gezorgd dat ik mijn revalidatie weer serieus opnam en vooral dat ik terug kan stappen!" Er valt een stilte, een lange stilte. Na enkele minuten reageert mijn moeder weer. "Kan je echt terug stappen?" vraagt ze me verbaasd "Ja, en dat is dankzij Bill en de steun van mijn andere vrienden. Had het van jullie afgehangen dan had ik nog altijd geen stap gezet. Jullie geven niet eens om mij."antwoord ik haar terug en dan gaat de bel. "Dat zal Bill zijn, ik ben weg, mij zie je maar pas deze avond terug." Ik ga naar de deur, open ze en vertrek met Bill naar het park.

"Zullen we nog even stappen?" vraag ik hem. "Wat versta je onder even stappen?" vraagt hij me verbaasd. "Wel, zoals een koppel, hand in hand, ik wil nu even die rolstoel niet hebben." "We kunnen hem toch moeilijk gewoon ergens laten staan?" Eigenlijk weet ik dat hij gelijk heeft, als we hem ergens laten staan is hij misschien weg als we hem terug willen nemen. "En als jij hem nu eens die rolstoel voortduwt?" hij knikt, helpt me uit de rolstoel en we stappen samen door het park. "Die? Mag ik misschien weten waar de ruzie over ging?"
"Tuurlijk, het ging erom dat ze vindt dat ik niet genoeg thuis ben, het enige positieve is door die eerste ruzie hebben ze me tenminste dat stoeltje gekocht voor naar boven te gaan."Bill zwijgt maar aan zijn uitdrukking op zijn gezicht is hij aan het nadenken. "Misschien moet ik maar eens met haar gaan praten. Misschien helpt dat wel." "Eigenlijk denk ik niet dat dat veel zal uithalen." Bill kijkt me bedenkelijk aan. "Ze steekt al de schuld op jou dat ik niet meer zoveel thuis ben dan vroeger. Ze vindt dat je niet deugd, dat je door en door slecht bent, dat je me niet meer naar huis laat gaan." Zijn mond zakt open van verbazing. Ik duw hem terug dicht "Trek het je niet aan, ik heb haar duidelijk gemaakt dat jij helemaal geen schuld treft en dat je er zelfs voor zorgde dat ik weer kan stappen, je had haar gezicht moeten zien, ze wist niet meer waar te kijken."

Na de wandeling gaan we terug naar mijn huis. Bill zijn besluit staat vast, hij gaat met mijn moeder babbelen, de ruzie moet stoppen. "Goeiedag mevrouw" begint hij beleefd tegen mijn moeder te babbelen.