You bring the sun back into my life 34

Let's go shopping
"Het is niet dat ik het niet wil maar ik denk dat ik beter naar huis ga in plaats van hier te blijven slapen. Ik moet nog het een en ander recht zetten van gisteren." Tom trekt een pruillip. "Komaan, je kan een hele dag verwend worden door de beroemdste tweeling ooit en je zegt nee? Dat kan je toch niet menen." "Sorry Tom maar ik heb gisteren ruzie gehad met mijn ouders en ik denk dat ik dat beter even eerst rechttrek. Een volgende keer misschien." stel ik voor "Ik hou je eraan" lacht hij. "Maar blijf je dan toch wel eten." Bill laat zich voor de verandering ook nog eens horen. "Omdat je het zo lief vraagt" Bill en Tom lachen en lopen naar de keuken, "Blijf waar je bent en vooral niet bewegen." roept Tom vanuit de keuken. Ik luister dan maar naar wat Tom zegt. "We zullen Georg, Gustav en Lizzy bellen. Dan heb je wat gezelschap" stelt Bill voor.

Een kwartiertje later gaat de bel, ik stap voorzichtig naar de deur en open ze. Lizzy, Georg en Gustav komen binnen en kijken me verbaasd aan. "Waar is je rolstoel?" vraagt Lizzy "In de woonkamer, ik kan eindelijk terug stappen, het is wel traag maar ik kan het terug." vertel ik hun met een grote lach op mijnj gezicht."Je droom is werkelijkheid geworden" merkt Georg op. "Ja, en ik ben er fier op. Daar moet ik jullie eigenlijk voor bedanken." "Hoezo dat dan? Wij hebben er toch niets mee te zien?" vraagt Gustav verbaasd. "Jawel, dankzij jullie steun ben ik ervoor blijven gaan." Gustav kijkt bedenkelijk. "Dat kan allemaal wel zijn maar geef maar toe dat Bill er voor het grootste deel voor gezorgd heeft." Georg en Lizzy beginnen te lachen. "Ja, ok dat is waar. Kom binnen, de jongens zijn in de keuken bezig, ik heb niets te doen dus kom me alsjeblieft vergezellen." lach ik hen toe. Ze lachen eens en gaan naar de keuken. Ik volg hen maar dan op mijn tempo. Als ik aankom in de keuken kijkt Bill me aan. "Die, voorzichtig, straks val je nog. Ik help je wel." roept hij in paniek. "Bill, kalm aan, er scheelt echt niets, alles is in orde. Ik kan stappen, ook zonder jou." probeer ik hem te kalmeren. Hij komt naar mij toe en omhelst me. "Ik ben gewoon zo bang dat je iets zou overkomen."fluistert hij in mijn oor. "Bill, you bring the sun back into my life. Dat mag je nooit vergeten." Hij laat me los en terwijl ik terug ga naar de woonkamer blijft hij voor me lopen zodat als ik val hij me kan opvangen. Als ik in de zetel zit gaat hij terug naar de keuken.

Na een tijdje komen Gustav, Lizzy en Georg bij mij zitten. "Wat zou je ervan denken moesten we gaan shoppen?" stelt Lizzy voor. "Willen de jongens dat wel?" ik kijk hun aan, ze halen gewoon hun schouders op. "Gaan jullie maar even onder jullie twee weg, meisjes onder elkaar is toch veel leuker? Dan kunnen jullie roddelen, lachen, gek doen, jongens spotten.." lacht Georg. "Van dat laatste komt dus mooi niets in huis. Ze hebben allebei al een jongen voor hun, daarmee hebben ze genoeg." pikt Gustav er direct op in. "En voor één van hen ben ik die jongen" veogt hij er fier aan toe. We lachen er allemaal om en daarna vertrekken Lizzy en ik op pad, ik wel te verstaan in mijn rolstoel.