You bring the sun back into my life 33

Let's dance
"Ik weet het niet. Ik voel me ineens zo slecht, ik heb het gevoel alsof het een beetje mijn fout is dat je ouders zo doen tegen je. Ik wil niet dat het slecht gaat tussen jou en je ouders." "Maar jij zit daar helemaal voor niets tussen. Je hebt niets verkeerd gedaan. Ik heb hen met de neus op de feiten gedrukt en daar waren ze even niet goed van. Morgen is alles wel weer goed hoor. Geloof me nu maar gewoon." probeer ik hem op te beuren. "Maar vindt je echt dat mijn moeder veel meer om je geeft dan je twee ouders tezamen?" hij kijkt me bedenkelijk aan. "Je hoeft niet zo bedenkelijk te kijken, het is gewoon de waarheid. Je moeder liet me hier een hele week logeren. Zoals ze voor mij toen gezorgd heeft hebben mijn ouders nooit voor me gezorgd. Ook jij hebt al zo goed voor mij gezorgd dat het niet te vergelijken valt met mijn oduers. Dankzij jou kan ik weer stappen. Ik ben gewoon zo blij dat ik jullie heb leren kennen."

Tom staat ineens in de woonkamer. "Hoorde ik dat nu goed? Kan je opnieuw stappen?" vraagt hij verbaasd. "Ja, goed hè. En dat allemaal door jullie steun en Bill die me de hele tijd geholpen heeft." Ik kijk hem aan met een glimlach tot over mijn oren en geef hem nog een kus. "Ik geloof je niet, laat maar zien als je durft." grijnst Tom. "Geen probleem. Ik zal het je bewijzen." zeg ik hem overtuigd dat ik het nog steeds kan." Hij kijkt me grijnsend aan terwijl Bill me recht helpt. "Wil je eerst nog even stappen terwijl ik je nog vasthoud?" "Nee hoor, het komt wel goed." ik kijk Tom waarschuwend aan. Bill laat me los en zet een stap achteruit, voor de zekerheid wil hij nog steeds zijn armen uitgestrekt houden.Op het moment dat ik denk dat ik mijn evenwicht heb zet ik mijn eerste stap. Daarna volgt nog een stap, en nog één, en nog één, en nog één en nog één en nog één. Als ik naar Tom kijk zie ik hem met open mond me nakijken. Hij kan zijn ogen blijkbaar niet geloven. "Het tocht hier Tom" hij kijkt me raar aan. "Je mond..." hij lijkt het nog steeds niet door te hebben. "Ik zal je even laten zien wat ik bedoel." Ik trek een dom gezicht, net zoals dat van Tom, en duw daarna mijn mond dicht met mijn hand. "Snap je, het tocht hier... Je mond staat open." hij doet snel zijn mond dicht en kijkt me beschaamd aan. "Je kan weer stappen." zegt hij blij terwijl hij een vreugdedansje doet, me vastneemt en met mij door de kamer probeert te dansen. "Tom, voorzichtig, straks...." maar verder komt Bill niet want net op dat moment verlies ik mijn evenwicht en val. Ik ben pijnlijk op mijn arm gevallen en blijf liggen op de grond. "Zie nu wat je gedaan hebt, zit er dan echt niets bij jou in je bovenkamer." Bill snelt naar me toe, helpt me recht en legt me in de zetel. "Gaat het?" vraagt hij ongerust. "Ja hoor, juist mijn arm doet een beetje pijn maar het gaat wel." "Ik neem wel wat ijs." stelt Tom voor terwijl hij naar de keuken snelt. Even later komt hij terug met ijs en legt het op mijn arm. "Het spijt me echt, ik dacht even niet na wat ik deed. Vergeef je het me, alsjeblieft?" "Toohooom, alsjeblieft zeg, het was gewoon weer één van je zoveelste onnozele acties, daar kan je niet aan doen, je bent zo geboren." grap ik. Hij kijkt me nep-beledigd aan. "Grapjeuh" zeg ik lachend. "Weet ik wel. Weet je wat, om het goed te maken moet je hier blijven slapen en verwennen we je de hele dag." stelt Tom voor. "Komt er dan toch nog eens iets zinnig uit je mond?" laat Bill zich ineens horen. "Beter laat dan nooit hè" lacht Tom