You bring the sun back into my life 32

Can I finally make a step?
De volgende ochtend sleep ik mezelf uit mijn bed en ga naar beneden. Als ik gegeten heb gaat mijn GSM af, het is Bill. “Bill!” roep ik superblij door de telefoon. “Zei je iets, ik ben zonet doof geworden?” lacht hij. “Ja sorry, maar ik ben zo blij dat ik je hoor. En ik heb weer ruzie gehad met mijn ouders. Maar dat vertel ik je straks wel. Waarom bel je eigenlijk?” “”wel, je mag 3 keer raden waar ik sta.” Ik kijk op mijn horloge, shit het is al 10 uur door, we hadden afgesproken om 10 uur naar het park te gaan. “Euhm, oeps. Ik kom, tot binnen 2 secondjes.” Ik rijd snel naar de deur en open. “Goed geslapen?” lacht hij. “Ja hoor en jij?” “als een blok.” Hij geeft me een kus en zet een stap opzij zodat we direct kunnen vertrekken. “Wacht, eerst nog even iets nemen om te eten.” Ik ga snel naar de keuken, neem een boterham en doe er choco op. Ik ga snel terug naar Bill en trek de voordeur dicht. Onderweg babbelen we en lachen we de hele tijd. Als we in het park komen worden we direct serieus, we willen er vandaag echt werk van maken dat ik toch minstens drie stappen kan zetten.

Bill helpt me opnieuw uit mijn rolstoel, laat me eerst nog wat stappen terwijl hij me vasthoudt en na 5 minuten stopt hij. “Ok, ik ga één stap achteruit, ik laat je los en je probeert te stappen. Ik zal mijn armen, net zoals de vorige keer, mijn armen strekken zodat je direct mij kan vastnemen als je zou vallen.” Hij kijkt me doordringend aan, ik knik en hij laat me voorzichtig los. Ik blijf eerst even gewoon staan en hef dan voorzichtig mijn rechter voet op en zet een stap. Ik blijf de hele tijd in Bill zijn ogen kijken terwijl ik nog enkele stapjes zet. “Opgelet, hier is het een beetje hoger” waarschuwt Bill me. Ik probeer toch om er voorbij te geraken en het lukt me nog ook. Maar een paar stappen verder struikel ik over een steentje. Ik grijp direct naar Bill. “Heb je enig idee hoever je gestapt hebt?” vraagt hij me verbaasd. “Nee?” hij krijgt een lach op zijn gezicht. “draai je maar eens om, je zal verschieten.” Voorzichtig draai ik me om, als ik gedraaid sta zie ik mijn rolstoel wel 50 meter terug staan. Ik ben verbaasd van hoever ik geraakt ben, Bill legt zijn armen rond mijn middel en fluistert in mijn oor “Ik wist wel dat je het kon, ik heb er altijd in geloofd.” Ik draai me opnieuw naar Bill en geef hem een lange zoen. “Zonder jou was dit nooit gelukt. Dank je.” Die o zo mooie lach op zijn gezicht wordt zo mogelijk nog groter. “Kom, we gaan terug, je hebt de rest nog wel wat nieuws te vertellen denk ik.” “Zou je nu niet voor me maar naast me kunnen lopen?” hij kijkt me verbaasd aan “Ok, als je dat wil, dan doe ik dat wel.” Ik ben zo blij dat ik weer kan stappen, ik weet dat het allemaal dankzij Bill is en daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn. We gaan traag vooruit maar na een tijdje zijn we aan mijn rolstoel.

We zijn op weg naar het huis van Bill en Tom. Het is een tijdje stil maar dan begint Bill me uit te vragen. “Die, mag ik nu weten waar het gisteren over ging bij de ruzie met je ouders?”
“Wel, toen ik thuis kwam waren mijn ouders me aan het opwachten. Ze begonnen me uit te vragen waar ik geweest ben en waarom ik niets liet weten. Ik werd kwaad en heb hun boos geantwoord dat ik bij jou was en dat jou moeder nog meer om mij geeft dan hun twee tezamen.” Bill zegt de eerste minuten niets “Is dat niet een beetje héél grof?” vraagt hij uiteindelijk. “Nee, ik vraag al zo lang achter een automatisch stoeltje op de trap om naar boven te gaan en nog steeds hebben ze het niet besteld. Ik ben het thuis beu aan het worden, als ik het tenminste nog een thuis kan noemen.” Meer dan “uhu” krijg ik niet te horen. De rest van de weg naar hun huis blijft het stil.

Als we bij hun thuis zijn is er niemand thuis, Simone is gaan werken, net als Gordon en Tom slaapt nog steeds. We kijken samen TV maar er is nog steeds niet gezegd geweest. Ik begin me af te vragen wat er in zijn hoofd omgaat. Ik besluit om het hem te vragen waarom hij ineens niets meer zegt, maar net op het moment dat ik het wil vragen loopt hij naar de keuken. Hij komt terug met een paar boterhammen en geeft er 1 aan mij. “Bill, waarom zeg je niets meer? vind je het dan zo erg dat ik ruzie heb met mijn ouders dat je niet meer tegen mij wilt babbelen?” hij kijkt me even aan en laat dan zijn hoofd zakken.