You bring the sun back into my life 31

She cares more about me then you 2 together!
Elke dag gaan Bill en ik in de voormiddag naar het park, daar helpt hij me met de revalidatie. Ook gaan we 1 keer per week naar het zwembad, daar gaat het eigenlijk net iets gemakkelijker en Bill blijft de hele tijd op mij letten. Kan ook niet anders, hij wil niet dat Tom, Gustav, Georg of Lizzy erbij is. Zo kan hij zich 100% op mij concentreren. Na 2 weken begint hij te beweren dat ik af en toe al eens een stapje alleen zet, en dan bedoeld hij niet in het zwembad, alleen geloof ik dat helemaal niet. Hij zegt dat ik me zo hard concentreer op een stapje kunnen zetten dat ik niet doorheb dat hij me loslaat. Misschien heeft hij wel gelijk maar het lijkt me een beetje vreemd.

Vandaag wil hij dat ik er mij bewust van wordt dat ik alleen kan stapjes zetten. Hij helpt me uit mijn rolstoel, laat me mijn evenwicht zoeken en daarna zet hij een stap naar achter. “Kom naar mij toe.” Ik doe wat hij vraagt maar verlies al snel mijn evenwicht.“Zie je nu wel dat ik het niet kan.” Zeg ik teleurgesteld. “Je moet niet zo snel opgeven, kom nu maar rustig naar mij toe, stapje voor stapje.” Hij laat me opnieuw mijn evenwicht zoeken en zet een stap achteruit, hij strekt zijn armen uit maar hij staat net te ver van mij, ik geraak dus niet bij zijn handen. Dat bevalt me niet echt, ik ben ongelofelijk bang om te vallen en me pijn te doen. Ik probeer nog enkele keren opnieuw maar het lukt me echt niet. Bill geeft het dan maar op en houdt me vast terwijl ik stap.

We gaan terug naar het huis van Bill en Tom, Tom is blijkbaar nog altijd aan het slapen. Simone is nergens te bespeuren. We besluiten dan maar de tafel te dekken en te koken. Ik moet haar nog steeds bedanken voor de week die ik bij hun ben mogen blijven slapen. Met te koken wil ik haar al deels bedanken. Ik ben namelijk ook van plan om haar bij ons thuis uit te nodigen, natuurlijk met Bill, Tom en Gordon, en daar een heel diner te maken. Maar daar weet nog niemand iets van, behalve mijn ouders dan.

Als het eten klaar is komt Simone thuis, ze was blijkbaar naar de winkel geweest. Ze vraagt Bill haar te helpen met de boodschappen uit de auto te halen en natuurlijk ga ik mee. Ten eerste is het niet dat ik in een rolstoel zit dat ik niet kan helpen, ten tweede kan ik veel meer meenemen dan Bill of Simone kan, misschien zelfs meer dan hun 2 samen (je kan verschillende zakken aan mijn rolstoel hangen en ik kan nog wat op mijn schoot nemen ook). Als alles uit de auto is gaat Simone naar de keuken om te beginnen met het eten, maar als ze de keuken binnengaat ziet ze direct de tafel gedekt met al het eten klaargemaakt. “Ooh, jullie zijn zo lief. Ik zag er al tegenop om nu nog aan het eten te beginnen, het is al 7 uur door.” Ze komt naar ons toe en geeft ons elk een knuffel en kus. “Ik nodig jullie trouwens overmorgen allemaal uit bij mij thuis, ik wil voor jullie allemaal koken om jullie te bedanken voor die week dat ik hier heb mogen doorbrengen.” Simone en Bill lachen en zeggen dat ze er zullen zijn. Dan komt Tom naar beneden met een enorme slaapkop. “Al 7 uur en nog zo een slaapkop hebben, hoe doe je het toch?” lach ik hem uit. “Ik heb mijn rust nodig hoor” zegt hij op een bekakt toontje. “En als we dat niet geloven maak je ons iets anders wijs.” Pik ik erop in. “Hmm, het ruikt hier lekker. Eten!!!” veranderd hij snel van onderwerp. “Het was lekker” zegt Tom nadat hij zijn bord heeft leeggegeten en neemt nog een tweede keer. “Dank je” zeggen Bill en ik samen. Als iedereen gedaan heeft doen Bill en Tom de afwas. Ik moet maar iets anders doen zeiden ze, ik kijk dan maar naar TV maar daar is helemaal niets op dat ik wil zien dus ga ik maar terug naar de keuken om te helpen. “Ben je hier nu weer? We hadden je toch gezegd dat je niet hoefde te helpen, dat je zo lekker gekookt hebt was al goed genoeg hoor” zegt Tom direct “Er is niets op TV en ik wil me nuttig maken” ik neem een handdoek en begin met afdrogen. “veel te koppig is ze, Bill er is nog veel werk aan de winkel met haar.” Lacht Tom. “Hij heeft tenminste iets om zich mee bezig te houden, dat kunnen we niet van jou zeggen hè Tom.” Speel ik erop in, Tom zwijgt direct. Er heerst een lange stilte. “Tooom?” vraag ik voorzichtig. “Ja” krijg ik nogal kortaf terug. “het was een grapje, misschien niet zo geslaagd maar ik wou je niet kwetsen.” Biecht ik dan maar op. Hij ademt eens heel diep in en de uitdrukking op zijn gezicht voorspelt niet veel goeds. Net als ik denk dat hij gaat uitvliegen tegen mij zegt hij op normale toon “Dat weet ik wel hoor, ik wou je gewoon terugpakken van die opmerking.” Een zucht van opluchting verlaat mijn mond “Ik dacht dat je superkwaad op me was” Hij begint te lachen, “dat was ook mijn bedoeling” lacht hij. Na de afwas kijken we nog een film en ga ik uiteindelijk naar huis. Als ik net hun oprit afrijd komt Bill ineens buiten. “wat is er?” vraag ik hem terwijl ik hem raar aankijk “ik breng je wel, het is al 11 uur, ik heb liever niet dat je alleen over straat gaat.” Hij opent zijn auto. “Ok dan” ik rijd naar zijn auto, hij helpt me erin en daarna rijden we naar mij thuis. “Bedankt Bill, je bent echt een schatje” ik geef hem nog een zoen op zijn mond en ga dan naar de voordeur. Mijn ouders zijn blijkbaar nog wakker, ze openen de deur en steken direct een preek af waar ik was, waarom ik niets van me liet horen,… “Ik was bij Bill, ik liet niets van me horen omdat ik me daar ECHT thuis voel, Simone is net mijn moeder, ze is veel meer met me begaan dan jullie twee tezamen. Weten jullie hoe dat voelt?” het blijft stil. “tuurlijk niet, jullie zijn nooit thuis, jullie hebben geen tijd voor mij en noem maar op. Ik mag hopen dat jullie nog weten dat ik voor Simone, Gordon, Bill en Tom ga koken overmorgen. Of zijn jullie dat misschien vergeten?” Mijn ouders kijken me schuldig aan. “Jullie zijn dan toch thuis?” mijn ouders kijken me opnieuw schuldig aan “we moeten voor de zaak naar Bulgarije, we kunnen het niet afzeggen, het moet dan.” Zegt mijn moeder uiteindelijk. “Fijn dan, ik ben naar boven. Waarom ben ik hier eigenlijk nog? Hier zorgt niemand voor mij, Simone zorgt nog veel beter voor mij dan jullie twee tezamen. Jullie hebben blijkbaar nog altijd niet dat ding besteld zodat ik tenminste deftig naar boven kan gaan. Je weet wel zo’n stoeltje op de trap dat automatisch naar boven gaat als je op een knopje drukt. Of moet ik dat zelf bestellen? Misschien moet ik dat ook maar zelf doen, dan ben ik tenminste zeker dat het er ooit van zal komen.” Ik klauter naar boven, ik kruip over de gang en trek me daarna in mijn bed nadat ik een poging gedaan heb me op een zo goed mogelijke manier om te kleden.