You bring the sun back into my life 30

i'm sorry
De revalidatie is vermoeiend en zwaar. Ik ben blij als we eindelijk naar huis mogen. Bill heeft gevraagd nog even mee naar zijn thuis te gaan. Hoewel ik liever naar huis ga heb ik toch maar toegestemd. Als we binnenkomen zit de rest in de woonkamer. “Amai Die, wat hebben ze met jou gedaan. Je ligt half in slaap in je rolstoel.” Lacht Tom me uit. “Hou je bek, ik ben moe. En ik zou wel eens willen weten of jij nog zal lachen na zo’n revalidatie.” Bijt ik hem toe. Blijkbaar is iedereen nogal verschoten van mijn reactie, iedereen kijkt me met grote ogen en een open mond aan. “Sorry” mompel ik. “ik zal je anders naar huis brengen, dan kan je rusten.” Stelt Bill voor. “Dat is misschien geen slecht idee” geef ik dan maar toe. Ik geef iedereen nog een knuffel en daarna vertrekken we naar mijn thuis.“Bill, ik…” ik weet niet eens wat ik tegen hem moet zeggen, ik vermoed dat hij op zijn zachtst uitgedrukt wel boos zal zijn.
“Het geeft niet Die, maar waarom zei je niet gewoon direct dat je moe was? Ik snap het niet.”
“Het spijt me, ik wou je niet teleurstellen door te zeggen dat ik moe was.” Een schuldgevoel begint behoorlijk aan me te knagen.
“Die, je hebt me nu teleurgesteld, je hebt mijn broer zowat verweten.” Hij klinkt ook wel behoorlijk teleurgesteld met een klein vleugje woede. “Ik weet het. Ik zou het wel begrijpen moest je me nu niet meer willen, misschien is dat wel het beste. We zijn meer ruzie aan het maken dan dat we overeenkomen.” Ik hou mijn ogen strak op de grond gericht en pruts wat aan mijn rolstoel. “Die, komaan dat kan je toch niet menen. Ik neem je zoals je bent en het is toch normaal je bent zo een vrolijk meisje, je leeft graag en doet graag onnozel, nu moet je de rest van je leven doorbrengen in een rolstoel. Ik help je wel dat je het een beetje beter aan kan. Daarbij moet je in je achterhoofd houden dat je ooit wel weer kan lopen. Misschien zijn het dan maar 3 kleine stapjes maar ik ben er zeker van dat je het ooit wel weer kan. Als je er maar in geloofd en het zelf wil” hij klinkt wel héél zeker. “je zal waarschijnlijk wel gelijk hebben maar “ verder kom ik niet. “waarschijnlijk, laat dat maar uit je zin weg, ik weet gewoon dat ik gelijk heb. Ik weet dat je nu denkt dat ik wel héél vol van mezelf ben maar ik geloof erin dat je ooit weer die paar stapjes zal kunnen zetten.” Er verschijnt een bemoedigend lachje op zijn gezicht. Ik lach eens lief terug. “Bedankt Bill, ik zal mijn best doen. Ik zal je niet teleurstellen.” Ik besef ineens weer waarom ik hem zo graag zie. “Zal ik je in je bed helpen zodat je kan rusten? Dan kom ik je morgen om 11.00 uur weer ophalen en gaan we naar het park, het lijkt me de ideale plek om je te helpen met je revalidatie. Als je wil maak ik wat broodjes ofzo klaar en kunnen we die in het park opeten. In de namiddag wandelen we dan wel nog gewoon wat rond en als je wil kunnen we daarna nog eens naar het zwembad. Misschien is dat ook wel goed.” Hij heeft nu al een hele dag gepland en zijn planning bevalt me wel. “Ok, ik hoop dat ik snel slaap, hoe sneller ik slaap hoe sneller het morgen is.” Hij knuffelt me en neemt me op zodat hij me in mijn bed kan leggen. “Als je iets vroeger zou komen kan je altijd de sleutel uit de plant aan de deur nemen.” Hij lacht eens “je begint me een beetje te goed te kennen. Ik zal zien wanneer ik kom.” Daarna vertrekt hij uit mijn kamer “ik hou van je” zeg ik nog snel voor hij de deur van mijn kamer sluit. “Ik hou ook superveel van jou” zegt hij nog waarna zijn voetstappen wegsterven en ik de voordeur in het slot hoor vallen. Niet veel later val ik in slaap.