You bring the sun back into my life 29

I know you can do it
“Hopelijk vind je het mooi. Ik heb het speciaal voor jou gemaakt.” Zegt hij terwijl hij, Tom, Gustav en Georg plaats nemen achter een micro, gitaren of een drumstel. “Daar ben ik van overtuigd dat ik het mooi zal vinden.” Verzeker ik hem

Die Strassen leer
Ich dreh mich um
Die Nacht hat mich verloren
Ein kalter Wind
Die Welt errstart
Die Sonne ist erfroren
Dein Bild ist sicher
Ich trag's in mir
Über 1.000 Meere
Zurück zu dir
Zurück zu uns
Wir dürfen unseren
Glauben nicht verlieren
Vertrau mir..

Wir müssen nur noch 1.000 Meere weit
Durch 1.000 dunkle Jahre ohne Zelt
1.000 Stern ziehen vorbei
Wir müssen nur noch 1.000 Meere weit
Noch 1.000 mal durch die unendlichkeit
Dann sind wir endlich frei

Irgendwo
Ist der ort,
Den nur wir beide kennen
Lief alles anders als gedacht
Der Puls in den Adern ist viel zu schwach
doch
irgendwie schlagen uns
die herzen durch die Nacht
vertrau mir

Wir müssen nur noch 1.000 Meere weit
Durch 1.000 dunkle Jahre ohne Zelt
1.000 Stern ziehen vorbei
Wir müssen nur noch 1.000 Meere weit
Noch 1.000 mal durch die unendlichkeit
Dann sind wir endlich frei

Niemand und nichts nehm' wir mit
und irgendwann schaun' wir auf jetzt zurück
1000 Meere weit
1000 Jahre ohne zeit
1000 Meere weit
1000 Sterne ziehn' vorbei vorbei
lass dich zu mir treiben
ich lass mich zu dir treiben
vertrau mir

Wir müssen nur noch 1.000 Meere weit
Durch 1.000 dunkle Jahre ohne Zelt
1.000 Stern ziehen vorbei
Wir müssen nur noch 1.000 Meere weit
Noch 1.000 mal durch die unendlichkeit
dann sind wir Frei
Lass dich zu mir treiben
ich lass mich zu dir treiben
1000 Meere weit

Het is super mooi, ik ben ontroerd. Ik had het nooit van verwacht. Hij kijkt me aan en komt dan vanachter zijn micro. “Kom eens hier. Wat vond je ervan?” hij nam me in zijn armen terwijl ik huilde. “Het was zo mooi, ik ben ontroerd, ik ben zowat sprakeloos.” Hij wrijft zachtjes over mijn rug “Ik hou van jou” fluister ik, hij laat me los en geeft me een zoen. “Ik hou ook van jou. Für immer zusamen.” Hij lacht nog eens lief en dan ineens moest Tom weer van zich laten horen “Jaja, kom, genoeg romantiek gehad voor vandaag. Trekken we de stad in ofzo?” iedereen begint te lachen.”Lijkt mij een geweldig idee! SHOPPEN!” roept Lizzy. “Gaan jullie maar, ik moet deze namiddag naar de revalidatie.” “Ik ga ook niet mee. Ik had haar beloofd vandaag de hele dag bij haar te blijven.” Voegt Bill er nog bij. “Jullie moeten het weten maar jullie gaan heel veel fun missen.” Zegt Gustav. “So what, morgen is er nog een dag.” Antwoord ik. De jongens vertrekken naar het centrum terwijl Bill en ik naar huis gaan.

We liggen al een hele tijd in de zetel. Bill zit met zijn benen languit over de zetel en ik lig op hem, hij streelt de hele tijd zachtjes door mijn haar terwijl we babbelen over van alles met natuurlijk af en toe er eens een kusje bij. Simone komt thuis en we eten. Na het eten vertrekken we naar het ziekenhuis.

“Ik heb echt geen zin om naar de revalidatie te gaan. Het heeft toch geen resultaat, ik kan toch nooit meer lopen.” Ik zie het nut er echt niet meer van in. “Dietje, luister nu maar gewoon. Ga naar de revalidatie en bewijs het tegendeel. Je moet je zo niet laten gaan. Ik geloof erin dat als je hard traint je ooit weer kan stappen, al was het maar drie kleine stapjes. Hou gewoon vol. Ik weet dat je het kan.” Als we in de wachtzaal ons net gezet hebben komt de dokter. Hij onderzoekt me nog even en daarna moet ik naar de revalidatie.