You bring the sun back into my life 28

Let's go to the surprise
Na het eten leggen de jongens alles klaar om te slapen. Ik kan hen niet helpen, daarom moet ik van Bill beneden blijven bij Simone. We babbelen de hele tijd tot Bill naar beneden komt en zegt dat alles al klaar ligt. "Ik moet eigenlijk mijn ouders nog bellen dus dat zal ik maar eerst doen. Anders zijn die toch weer overbezorgd terwijl ze anders nooit naar me omkijken." "Weet je wat, ik zal bellen, dan vraag ik ineens dat je de hele week blijft." Ik ben verbaasd dat ze dat voorstelt "Maar ben ik jullie dan niet te veel tot last? Vergeet niet dat ik in een rolstoel zit, dat is helemaal anders dan als je gewoon kan stappen." Bill moeit zich in het gesprek, "Jij bent juist niemand tot last en als je teveel tot last zou zijn dan had ze ook niet gevraagd om de hele week te blijven. Blijf nu maar gewoon, als je wil natuurlijk." Eigenlijk zou ik het wel leuk vinden hier te blijven, eens een weekje zonder mijn ouders, geen last van hun gezaag als ze zich dan al eens bekommeren om mij. "Ok, ik blijf. Maar als het te moeilijk wordt voor jullie ga ik gewoon naar huis." Simone neemt de telefoon, ik dicteer haar het telefoonnummer en daarna gaat de telefoon over. Bill is alweer naar boven verdwenen en komt even later terug met Gustav, Georg en Tom.

Als Simone de telefoon weer neerlegt kijkt ze met een sip gezicht. "ik had het wel gedacht, mijn ouders zijn niet het type dat me snel iets toelaten." Als ik me net wil draaien en mijn gerief wil opnemen roept Simone blij uit dat ik voor de hele week mag blijven. Bill knuffelt me direct plat. Als hij me loslaat en ik nog geen 2 minuten op adem ben gekomen krijg ik ineens een groepsknuffel van Tom, Gustav en Georg. "Na morgen wil je hier nooit meer weg." lacht Gustav. Ik kan dan wel niet volgen maar lach gewoon. We kijken nog 2 films en kruipen rond 3 uur in ons bed.

De volgende ochtend word ik gewekt door Bill. Ik kan amper mijn ogen openen "Hoe laat is het? Ik wil nog slapen. Ik ben moe" jammer ik. "Het is 8.30 uur. Sta nu maar gewoon op, we moeten vandaag nog weg." zegt hij. Ineens trekt iemand het deken van me af, onder de dekens was het lekker warm maar zo zonder deken heb ik kou. "Geef me mijn deken terug, ik wil slapen, kom over een paar uur nog maar eens terug." ik heb weer eens last van een ochtendhumeur, dan laat je mij dus beter gerust voor ik helemaal uitbarst. "Komaan Die, het wordt leuk, je moet mee naar de studio remember?" laat Tom zich horen. "En oeh, wat heb jij een sexy pyjama aan." lacht hij. "Onthou dat ze MIJN vriendin is hè Tom!" reageert Bill er direct op. Ik schiet recht, kruip zo snel als mogelijk in mijn rolstoel en rijdt achter hem aan. "Bill help me even, ik wil Tom nog wel een lesje leren hè en als ik onderaan de trap ben moet ik weer in mijn rolstoel geraken." Bill komt snel afgelopen, neemt mijn rolstoel en als ik de trappen afben kruip ik er snel in en rijdt achter Tom die de tuin is ingelopen informeren Georg en Gustav me.

Tom weet goed dat ik niet vlot kan rijden op gras met mijn rolstoel dus blijft hij de hele tijd op het gras. Hij komt af en toe vlak voor mij lopen, ik word er best lastig van, ik kan niet veel doen op gras dus besluit ik maar dat ik hem moet laten vallen. Iets anders kan ik moeilijk doen. Als hij net voor mij komt gelopen grijp ik naar zijn been en ja hoor, daar gaat Tom de grond op. “En Tom, hoe smaakt het gras?” Zijn gezicht is geld waard en zo denken Bill, Gustav en Georg er blijkbaar ook over. Ze komen al lachend buiten en blijven Tom de hele tijd uitlachen. Een half uur later zijn ze hem er nog steeds mee aan het uitlachen en het werkt hem zwaar op de zenuwen. “Jongens, nu is het wel genoeg. Ik heb hem de grond opgekregen maar om daar nu zo lang over te blijven doorlachen, dat is toch niet nodig?” verdedig ik Tom. “Sorry Die, we zullen het niet meer doen. Maar het was wel grappig.” En opnieuw lachen ze, maar als hun lachbui gepasseerd is stoppen ze dan toch met hem uit te lachen tot zijn grote opluchting.

Na het ontbijt besluiten we om Lizzy op te halen en samen met haar naar de studio te gaan voor de verrassing. Wat we daarna precies gaan doen weten we nog niet, maar dat zal waarschijnlijk het klassieke worden: park, rondhangen in het centrum, lachen en onnozel doen,… en hopelijk één van de komende dagen nog eens naar het zwembad. Morgen moet ik naar het ziekenhuis op controle en ook om de revalidatie verder te zetten. Ik zie er niet echt naar uit maar Bill beloofde me wel de hele dag bij mij te blijven.

Bill is zenuwachtig, zijn handen beven als gek. Ik probeer hem te kalmeren maar het lukt niet. Hij zegt dat het komt omdat hij schrik heeft dat ik het niet leuk zal vinden, maar als het van Bill komt ben ik ervan overtuigd dat het echt wel leuk wordt.