You bring the sun back into my life 27

I'm sick of it
“Whatever, nu zou ik wel graag een verklaring hebben waarom je weg was en me niet zij dat het geen zin had dat ik hier vandaag kwam.” Ik kijk hem doordringend aan. “Kom morgen om 9 uur en dan zie je vanzelf wel waarom.” Hij lacht eens, maar met die uitleg ben ik niet tevreden. “En als ik nu geen zin heb om morgen naar hier te komen? Of stel nu dat ik niet kan?” Ik ben lichtjes op mijn tenen getrapt. “Dan zie je het wel als we elkaar nog eens zien. Komaan Die, ik weet dat je morgen kan komen en dat je niet blij bent dat ik je niets heb laten weten. Maar ik had een ingeving en we moesten naar de studio.” Ik geloof hem wel maar ik verdraag het gewoon niet dat hij me niets zei. “Heb je honger? We hebben pizza gemaakt.” Informeer ik Bill en Tom, ze krijgen een grote lach op hun gezicht en rennen naar de keuken. “Waarom staan hier 5 pizza’s op ons te wachten? We zijn maar met 4 en mama eet maar een halve pizza” merkt Tom op. “Ja en ik ook. Dus schieten er nog 4 over. We hadden verwacht dat Georg en Gustav ook zouden meekomen.” Leg ik hun uit. “Ik bel ze wel even op.” En Bill verdwijnt naar de gang.

Ik maak gebruik van de situatie en hoor Tom uit, maar veel kom ik niet te weten. “Komaan Tom, wat hebben jullie gedaan in de studio? En waarom heeft Bill me niets laten weten?”
”We hebben liedjes opgenomen, Bill had inspiratie voor een nieuw liedje en heeft het gisteravond geschreven. Hij wou het direct opnemen en in die blijdschap dat hij een nieuw liedje heeft zal hij je waarschijnlijk vergeten zijn je te verwittigen dat we in de studio zaten.” Ik probeer in te schatten of Tom liegt of niet, maar ik kan dat sowieso al niet goed inschatten en deze keer lukt het ook niet. Misschien moet ik hem ook maar geloven. “Je zal morgen heel blij zijn denk ik… Als je meegaat tenminste.” Deze keer kijkt hij me doordringend aan. Maar dan komt Bill binnen dus antwoord ik niet meer. “Ze komen zo. Warm de pizza’s al maar op.” Simone lacht eens en zet de eerste pizza al in. Even later gaat de bel en staan Gustav en Georg als twee uitgehongerde voor de deur. “Kom binnen.” Lach ik hen toe. Ze gaan direct door naar de keuken en bedanken Simone uitgebreid dat ze mogen blijven eten. Tijdens het eten babbelen de jongens de hele tijd over wat ze gedaan hebben in de studio en doen bovendien ook nog eens geheimzinnig over een liedje dat ze hebben opgenomen. Ik ben het geheimzinnige gedoe behoorlijk beu. Nog één keer dat ze erover beginnen en ik ontplof. En ja hoor, daar gaan ze weer. “EN NU IS HET GENOEG!” de jongens kijken me geschrokken aan. “IK BEN HEEL DAT GEHEIMZINNIGE GEDOE HIER ZOWAT BEU! WAT IS ER IN GODSNAAM TOCH AAN DE HAND?” ik kijk de jongens één voor één aan maar geen één van hun lost iets. “Ok dan, ik ben hier weg. Ik ga wel naar huis. Bedankt Simone, dat ik de hele dag hier mocht doorbrengen. Ik kom nog wel eens langs dan kunnen we nog eens bijpraten.” Ik verlaat boos het huis Kaulitz. “Die, wacht nou!” Het is Bill die me achterna komt. Ik luister niet en probeer zo mogelijk nog sneller naar huis te rijden. Bill heeft toch niet zo’n goede conditie door het roken dus dat is mooi meegenomen. Na een paar minuten hoor ik hem niet meer. Als ik achter mij kijk is hij er inderdaad niet meer. Maar na een paar minuten hoor ik een auto achter mij rijden. Als ik omkijk zie ik dat het Bill is. Hij stopt vlak naast mij. “Heb je zo’n slechte conditie dat je de auto al moet nemen?” vraag ik hem sarcastisch. “Die komaan. We doen al een hele dag zo raar en geheimzinnig omdat we aan een verrassing gewerkt hebben voor jou. Of je het nu gelooft of niet, maar kom alsjeblieft morgen mee.” Hij staat op het punt te huilen, dat is iets dat ik niet verdraag. “Alsjeblieft” smeekt hij. Ik besluit dus maar toe te geven, “Ok, ik kom morgenvroeg naar je toe. Ik ben er om kwart voor 9. Maar er zwaait wat als je me in de maling neemt.” Waarschuw ik hem. “Je zal er geen spijt van hebben. Kom je nu alsjeblieft terug mee naar mij thuis?” Ik denk er even over na en besluit dan toch maar terug mee te gaan. “Blijf je ook slapen?” “Dan moet ik wel even langs thuis passeren om gerief te halen en mijn ouders inlichten.” Hij lacht “Ik hou van je Die, echt waar, ik wil je nooit meer kwijt.” Ik smelt haast, zo lief hoe hij het zegt. “Ik hou ook van jou Bill” Hij geeft me een knuffel en kus. “Stap je in, dan gaan we naar mij thuis.” Stelt hij voor. “Help je me dan wel even, of zie je me liever de grond opvallen?” vraag ik hem lachend. “Nee, ik help je wel.”

Als we bij hem thuis aankomen en binnen gaan zijn de jongens blij dat ik er terug ben. “Blijf je slapen? Georg en Gustav blijven ook.” Vraagt Tom me. “Ja hoor, ik we zijn nog even langs mij thuis geweest achter gerief. Daarom duurde het iets langer.” De jongens lachen.