You bring the sun back into my life 26

when do they come home?
Na een uurtje in de zetel gezeten te hebben en verveeld tv zitten te kijken terwijl er niets zinnigs op was gaat mijn GSM. Het is Bill, automatisch verschijnt er een lach op mijn gezicht. We babbelen tot 23 uur en gaan dan uiteindelijk slapen. Morgen hebben we opnieuw afgesproken en ga ik hem zijn zakken ook terug geven die hij van mijn rolstoel was vergeten te halen.

Eens ik wakker wordt kan ik niet snel genoeg beneden zijn. Op een half uurtje ben ik klaar en rijdt snel naar het huis Kaulitz. Als ik daar aanbel opent Simone de deur. “Hey, wat doe je hier. De jongens zijn weg hoor. Ze moesten vroeg opstaan om naar de studio te gaan.” Ze kijkt me verbaasd aan. “Maar Bill had afgesproken met mij, we zouden vandaag iets leuk gaan doen. En ik heb zijn zakken van gisteren bij van het shoppen.”
”Blijf anders gezellig hier tot ze terug zijn. Ik ging eigenlijk net koekjes en cake bakken. Als je wil mag je meehelpen.” “Ok, ik zal je helpen.” Ze laat me binnenrijden en we beginnen eraan. “Zullen we anders pizza maken voor de jongens als ze straks thuiskomen krijgen ze meteen hun lievelingskost op hun bord? En je kan hier gerust de hele dag blijven hoor. Geen probleem.” Ze kijkt me vragend aan. “Is goed. Anders verveel ik me thuis toch maar de hele dag.” We maken een heleboel koekjes, een cake en 6 pizza’s. Het is ondertussen 5 uur en de jongens zijn nog steeds niet terug. “Zullen we even naar het park gaan of blijf je liever binnen? We kunnen ook een film kijken als je dat liever doet.” Stelt ze voor. “Misschien is het geen slecht idee om naar het park te gaan. Dan hebben we wat frisse lucht en het is nog gezond ook” We vertrekken naar het park, Simone duwt mij voort, na een half uurtje zet Simone zich op een bankje met mij naast het bankje. We babbelen over vanalles, van muziek tot mode tot de laatste nieuwe roddels. Simone is fier op haar zonen en dat laat ze ook wel graag weten. Ze vertelt verhalen van toen ze klein waren tot de meest recente gebeurtenissen. Als we ongeveer zijn uitgebabbeld gaan we uiteindelijk maar eens terug naar hun huis.

De jongens zijn er nog steeds niet en het is al 19.30 uur. “Blijven ze altijd zolang weg?”vraag ik nieuwsgierig. “Soms, en als het echt heel laat wordt blijven ze daar slapen.” Licht ze mij in. “Ik denk dat ik eens een bericht ga sturen naar Bill.” Zucht ik en neem mijn GSM. “Hey, waar blijf je? Heb je nog lang werk? XOX Die” Straks wil ik hem uithoren waarom hij me niet gewoon zei dat hij nog naar de studio moest. Hij had het me gisteren nog zo beloofd. Ik heb dan wel een geweldige dag beleefd maar dan nog, ik wil en zal een uitleg krijgen. Hey, we zijn onderweg. Heb je straks denk ik nog het één en het ander uit te leggen over de planning van vandaag. Sorry. XOX Bill

“Weet u waarom Bill me er niets van vertelde dat hij vandaag in de studio moest zijn?” Ik heb besloten toch maar eens te polsen bij Simone. Ik vind het een beetje gênant om dat te doen maar ik wil het wel weten als zij er iets van weet. “Nee, sorry, ik zou je het graag zeggen maar ik heb er echt geen idee van. Ik vind het zelf nogal raar dat hij je niets liet weten daarom dat ik zo verbaasd was om je hier aan te treffen.” Ik snap er al helemaal niets meer van. “En hoe zie jij de toekomst?” vraagt ze geïnteresseerd. “Ik heb besloten voort te studeren. Ik wil niet bij de pakken blijven zitten. Ik wil graag gaan werken zodat ik kan bewijzen dat ook mensen met een handicap iets kunnen. Ik wil nog iets maken van mijn leven” antwoord ik haar vastbesloten. “Ik ben blij dat je er zo over denkt. En Bill, hoe reageerde hij erop?” “Hij is blij dat ik verder studeer. En mijn revalidatie had ik een beetje laten gaan maar daar gaat hij zijn werk van maken dat ik het terug serieus opneem.” Ze krijgt een lach op haar gezicht “Dat is nu éénmaal Bill. Zit de kans erin dat je ooit nog zou kunnen stappen?” Ik kijk naar de grond “Nee, die kans is zo goed als onbestaand.” Ik voel me er echt wel slecht over. “ow, sorry het spijt me, ik wist niet dat je het er zoooo moeilijk mee had.” Vol medeleven kijkt ze me aan. “Het is ok, ik snap het wel. “
De jongens komen lachend binnen. “Ah, je bent hier. Ik dacht al zoiets.” Lacht hij. “Zeg je tegenwoordig zo al hallo tegen je vriendin.” Speel ik erop in. “Nee, wacht. Even hernemen.” Hij gaat de deur terug uit en komt weer binnen. “Die, mijn schatje, kom hier.” Hij komt naar mij toe en kust me vol op mijn mond. “Heb jij gedronken ofzo?” Tom en Simone beginnen te lachen “Nee, hoezo?” vraagt hij nogal verbaasd. “Je doet nogal vaag.” “Geen idee. Maar ik ben gewoon superblij dat ik jou als MIJN vriendin kan beschouwen en je bent voor altijd van mij.”