You bring the sun back into my life 25

Dinner is ready
Als we bij de juwelier buitenkomen duwt Tom mij terwijl Bill naast mij met mij hand in hand loopt.. Ik heb de ketting rond mijn hals hangen en ik ben er super blij om. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. “Hoe is het nu eigenlijk met je revalidatie?” Ik weet dat het antwoord hem niet zal bevallen maar liegen tegen hem kan ik nu eenmaal niet. “Wel sinds de ruzie heb ik daar een beetje mijn voeten aan geveegd. Ik heb me zelfs ingeschreven voor hoger onderwijs maar zelfs dat zag ik al niet meer zitten. Je kan veel met mij doen als je kwaad op mij bent zonder dat je het zelf wilt, weet je dat?” Hij kijkt me aan alsof hij een spook gezien heeft. “Je moet je revalidatie echt voortzetten. Het zal je helpen. Ik ben wel blij dat je verder wilt studeren. Ga je de revalidatie opgeven?” “Nee dat nooit, maar ik had er wel geen zin meer in en deed er ook geen moeite meer voor. Ik wou niet beter worden zonder nog ooit met jou te spreken of je te zien.” “We zullen er meteen eens werk van gaan maken dat je de revalidatie weer serieus opneemt.” Besluit hij. “Ja papa” antwoord ik hem lachend. “Geef je “papa” nu maar gewoon een kus” lacht hij. Tom stopt even met mij voort te duwen zodat ik Bill een kus kan geven en daarna gaan we naar hun huis. “Blijf je eten?” vraagt Bill, het is toch al 6 uur, we gaan zo eten. “Ik zal even naar huis bellen.” Ik neem mijn gsm en bel. “Het mag, als het niet stoort hè.” Bill kijkt me sarcastisch aan. “Jij stoort altijd ja, niet dus.” Zegt hij. We dekken de tafelen zetten ons in de zetel. Ik lig zowat tegen Bill. Simone komt binnen en ziet mij tegen Bill liggen. “Dan heeft die preek toch geholpen.” Zegt ze met een lach op haar gezicht. “Bedankt mevrouw” antwoord ik haar beleefd. “Zeg maar gewoon Simone, blijf je eten? Ik begin zo aan het eten.” “De jongens hadden me het ook gevraagd, als het niet stoort blijf ik.” “Geen probleem hoor.” Ze loopt de keuken binnen.

Tijdens het eten wordt er veel gelachen. We vertellen hoe die vrouw van de winkel kwaad werd toen we even een discussie hadden, Simone is er ook mee aan het lachen. Als we gedaan hebben met eten gaan de jongens direct tv kijken terwijl Simone en ik de afwas doen.

Na de afwas besluit ik maar eens naar huis te gaan. Ik geef Simone een kus, Tom een knuffel en Bill een kus op zijn mond. Als ik binnenkom staat mijn vader direct bij mij om mij uit te horen. Als hij de lach op mijn gezicht ziet begint hij net geen vreugdedansje. “Het is dan toch goed gekomen? En blijkbaar heb je je al goed geamuseerd te zien aan de zaken die aan je rolstoel hangen.” Lacht hij. “Zeg alsjeblieft dat er 2 zakken aanhangen.” Hij kijkt me raar aan en antwoordt dat er 4 aanhangen. “Oeps, er zijn 2 zakken van Bill bij.” Mijn vader lacht “En die ketting is ook mooi.” De lach op mijn gezicht wordt zo mogelijk nog veel groter. “Die heb ik van Bill gekregen. Hij is van mij en blijft voor altijd van mij. Ik laat hem nooit meer gaan.” Ik ben echt blij dat het terug goed is. En een beter vriendje had ik me niet kunnen wensen.