You bring the sun back into my life 24

FINALLY!
Het blijft de hele tijd stil. Ik ga echt niet beginnen met babbelen, laat staan me te verontschuldigen “Het spijt me, echt waar. Ik bedoel ik heb me zo dom gedragen sinds het zwembad. Ik kon het mezelf niet vergeven, je had dood kunnen zijn en dan was het allemaal mijn fout zijn en … ik … ik heb het zo moeilijk om te aanvaarden wat er gebeurt is, nog steeds, ik heb alles op jou uitgewerkt en dat had ik nooit mogen doen. Het spijt me echt zo erg.” Hij kijkt me verslagen aan, maar ergens doet het hem deugd aan het allemaal gezegd te hebben. Het lijkt alsof er een last van zijn schouders is, hij lijkt opgeluchter. “Het spijt mij ook. Ik heb ook niet altijd goed gereageerd. Het had misschien niet eens op een ruzie uitgedraaid als ik…” biecht ik op, maar Bill onderbreekt me “Het maakt niet uit. Is alles dan weer goed tussen ons?” vraagt hij hoopvol. “Als het van mij afhangt doen we alsof er nooit iets gebeurd is” antwoord ik hem. Hij springt uit de zetel en komt op mij af, haalt me uit mijn rolstoel, draait wel 10 rondjes door de hele kamer en valt dan uiteindelijk met mij op de grond. Van het verschieten geef ik een klein gilletje en Bill en ik beginnen te lachen. Maar ons lachen stopt van het moment dat we elkaar in de ogen kijken. Net als onze lippen elkaar bijna raken komt Tom verschrikt de kamer binnen. “Wat is er? Waarom gilde Die?” Maar ook hij begint te lachen als hij Bill en mij op de grond ziet liggen. Hij haalt me van Bill af en houdt me vast zodat ik niet val. Bill zet zich ook recht en neemt me van Tom over om me in mijn rolstoel terug te zetten.

“Het is dus weer opnieuw goed tussen jullie” merkt Tom op. “Het komt altijd goed tussen Bill en mij.” Antwoord ik hem. “Het heeft alleen tijd nodig” lacht Bill “Dat kan je wel zeggen.” Zegt Tom. “Gaan we nog iets leuk doen? Ik heb eigenlijk wel nog zin om het shoppen goed af te sluiten.” Ik wil het echt nog afmaken, en MET Bill.”Jullie zijn gaan shoppen zonder mij!?” zegt Bill nep-boos. “Dat vergeef ik jullie nooit.” En kruist zijn armen over elkaar. “Oh is Bill boos, Tom nu ga je weer afzien hè voor 2 maanden” lach ik. “Kom kleuters, we zijn weg.” Lacht Tom ons uit.

We gaan terug de winkel in waar Tom en ik “ruzie” kregen. De verkoopster kijkt ons boos aan. “Nog één keer zo’n scène en jullie vliegen eruit.” Zegt ze dreigend. “Het spijt ons mevrouw. Maar als het een geruststelling kan zijn, alles is weer goed.” Zegt Tom terwijl Bill me verder duwt. “Oh kijk Die, die T-shirt zou je goed staan. En probeer deze broek ook eens. Oh en die trui.” Bill heeft al een hele berg kledij voor mij gevonden en legt alles één voor één op mijn schoot. “Euhm, Bill, ik zal je moeten teleurstellen want ik heb nu eenmaal niet genoeg geld om dat allemaal te betalen hoor.” Hij bekijkt de stapel kleren en kijkt bedenkelijk “Nu je het zegt, ik heb wel al heel veel voor jou gekozen. Maar ik heb een idee. Ik stop nu met kiezen en we bekijken samen één voor één wat ik gekozen heb. Als je het leuk vindt pas je het en anders ga ik het terug hangen.” “Goed idee” We bekijken alles maar eigenlijk zit er niet echt iets tussen dat ik niet mooi vind. “Dan maar alles passen en uiteindelijk een keuze maken” lach ik. “Hé, hou ook nog rekening met de mensen die niet zo van shoppen houden, wil je?” komt Tom tussen ons. “Zeg Tommie, ik zal mij haasten. En anders ga jij maar een andere winkel zoeken, we spreken af aan het cafeetje op de hoek. Goed?” stel ik dan maar voor. “Ok, ik ben hier weg” Tom verdwijnt uit de winkel terwijl ik alles eens pas. Na een goed uur zijn we eindelijk klaar met passen en heb ik beslist wat ik wil, maar vooral kan betalen. Als we buiten komen hangen er 2 zakken aan mijn rolstoel. Bill en ik gaan een andere winkel binnen, nu keren we de rollen om en moet hij passen. We stappen buiten na 2 uur met nog eens 2 zakken. Ineens gaat Bill zijn GSM, het is Tom die vraagt waar we zijn. “Nog even geduld Tom, kom anders naar de juwelenwinkel. Die en ik wachten daar wel op jou.. Tot straks” zegt hij en legt af.

Even later zijn we bij de juwelenwinkel waar Tom ons al staat op te wachten. “Wat wil je hier nu nog komen doen? Alsof je nog niet genoeg kettingen, armbanden en ringen hebt.” “Wie zegt dat het voor mij is?” Bill kijkt Tom strak aan. “Jongens, stop ermee. En als het niet voor jou is en ook niet voor Tom dan wil dat zeggen dat we hier dus voor mij zijn veronderstel ik maar ik heb helemaal niets nodig van hier. Daarbij mijn bankrekening is geplunderd dus ik kan helemaal geen juwelen meer betalen.” Kom ik tussen beide voor ze elkaar nog in de haren vliegen. “We zijn hier inderdaad voor jou en dat is omdat jij iets krijgt van mij.” Legt Bill uit. “Ik wil iets voor je kopen om te laten zien aan heel de wereld dat je superveel voor mij betekend en dat niemand ons ooit nog uit elkaar krijgt.” Ik kijk hem ongelovig aan “Dat kan je niet menen. Bill, je bent een schat. Echt waar. Kom eens hier.” Hij gaat voor mij staan op gelijke hoogte en ik geef hem een kus die moest uitkomen op zijn wang maar op zijn mond terecht komt. Ondanks dat het niet de bedoeling was blijven we kussen tot Tom erin tussenkomt. “Er kijken mensen en nog geen beetje.” Zegt hij geïrriteerd. We staan daar nu alle twee met een rood hoofd te kijken naar al de juwelen. We zoeken naar het perfecte juweel tot we opeens beide tegelijk een ketting zien met een hartje en daarin een kruisje (zie foto). “Dat is zo mooi.” Zeg ik blij. “Ja hè, we nemen dat wel.” Antwoordt Bill. “Jullie hebben smaak, nooit gedacht dat ik dat ging zeggen.” Lacht Tom.