You bring the sun back into my life 23

De volgende morgen ga ik naar beneden en maak een boterham klaar. Net als ik de eerste beet wil nemen hoor ik mijn GSM afgaan. "Tom! Ik dacht dat je kwaad was op mij. Het spijt me echt van gisteren. Ik had niet mogen uitvliegen tegen Bill." ratel ik aan één stuk door. "Die, ik weet dat je het niet leuk vond gisteren. Mijn moeder is gisteravond nog bij mij geweest en verteldee dat ze jou gezien had. Ze zei dat je bent weg gegaan omdat je dacht dat het beter was als we je nooit meer zien. Maar je moet terugkomen. Bill hoef je daarom niet direct te zien, die laten we beter nog even gerust maar je mag ons niet laten gaan omwille van Bill. Ik kom straks wel eens langs als je het goed vindt." stelt hij voor. "Ik dacht dat ik het helemaal verknalt had. Kom straks maar langs. Bedankt Tom" Ik kan het wel uitschreeuwen van geluk. "Ik ben er voor je het beseft. Tot straks" zegt hij en hij klikt het gesprek weg.

Ik ga me snel klaar maken en nog geen 10 minuten later gaat de bel al. Tom staat voor de deur, ik vlieg hem bijna letterlijk in zijn armen. "Woow, jij bent blij mij te zien" lacht hij. "Wat dacht je zelf? Ergens had je gisteren wel gelijk. Als Bill ooit nog eens mij de huid vol scheld zwijg ik gewoon." "Ik denk dat Bill zich bewust is dat hij het niet meer zo grof moet aanpakken. Mijn moeder zei gisteren tegen hem dat hij maar eens moest stoppen met zo te doen, dat je heel erg gekwetst bent. Hij wou het eerst niet horen maar ze heeft haar eens goed kwaad gemaakt en ik denk dat het nu toch wel doordringt hoor. Geef het nog maar even tijd" hij meent het echt. Ik zal blij zijn als dit allemaal voorbij is.

Tom is de hele avond nog bij mij gebleven. We hebben veel gebabbeld en gelachen. Tom heeft me verzekerd dat het ooit wel weer goed komt tusen Bill en mij maar dat het tijd zou vragen. Als je het mij vraagt dan neemt hij wel heel veel tijd, we zijn alweer een maand verder dan toen ik Simone ontmoet heb en nog steeds heb ik niets van hem gehoord heb. Ik heb er hoe langer hoe meer geen vertrouwen meer in dat het ooit nog goed komt maar ik concentreer me er niet meer op. Ik amuseer me ook goe zonder hem, alleen krijg ik nu wel veel minder aandacht en dat mis ik wel een beetje.

Over een maand is het opnieuw school, ik ben benieuwd of ik het wel vol hou. Ik ben tegenwoordig nogal snel opvliegend. Ik denk dat het door de frustraties komt met heel dat gedoe rond Bill. Ik heb de laatste maanden veel gebabbeld met Tom over Bill. Het lucht wel op maar het helpt mijn humeur helemaal naar de zak.

Vandaag gaan we shoppen, ik ben net klaar als de bel gaat. Lizzy en ik mochten van de jongens kiezen wat we zouden gaan doen vandaag. Toen we zeiden dat we waren ze er niet over te spreken maar we hebben ze kunnen overtuigen. Ik open de deur, neem mijn gerief en we vertrekken naar de winkelstraat. Tom is mij de hele tijd al aan het duwen en helpt me de hele tijd als ik een maatje kleiner of groter nodig heb. Hij helpt zelfs mee kiezen. "Kom je straks even bij ons langs?" vraagt Tom ineens als hij me een nieuw T-shirt toont. "Hmm, ik weet het niet Tom." Tom kijkt me bedenkelijk aan. "Zeg gewoon dat je Bill niet wil zien, dat komt veel beter over dan liegen. En dan nog, kijk niet altijd om naar Bill! Het begint echt wel op mijn zenuwen te werken hoor. Jullie moeten echt eens gaan babbelen en dan bedoel ik niet elkaar de huid vol schelden. Jij gaat straks mee, willen of niet!" Heel de winkel kijkt naar ons. "Hang die T-shirt maar terug, ik hoef hem niet meer." Tom draait zich om en gaat met een pesthumeur op zoek naar waar de T-shirt hing. Als we uit de winkel komen gaan Lizzy, Gustav en Georg naar huis en moet ik met Tom mee naar hem thuis. Normaal zouden we nog wat gaan drinken maar omdat de sfeer omgeslaan is hebben we maar besloten naar huis te gaan.

Bill zit beneden tv te kijken als we toekomen. "Bill, ga je het nu eindelijk uitpraten met Die, ik ben het zowat beu hoe jullie doen!" zegt Tom, hij is behoorlijk op zijn tenen getrapt door wat er gebeurd is in de winkel. "Geef me drie goede redenen waarom ik dat zou doen." Bill is niet bepaald wat je kan noemen vriendelijk. "Ten eerste ben ik jullie humeur meer dan zat, ten tweede of je het nu wil toegeven of niet jullie zien elkaar doodgraag en ten derde jullie missen elkaar zoveel dat jullie er onverdraagbaar van worden. Ik ga naar boven en als ik Die hoor roepen dat ze weg is omdat het nog altijd niet goed is tussen jullie twee zijn jullie er beiden niet goed van. Net twee kleine kinderen zijn jullie." zegt Tom en slaagt de deur met een harde klap dicht.