You bring the sun back into my life 22

"Tom wacht nou!" Bill loopt achter Tom. "Dit is jouw fout! Ik vergeef je dit nooit hoor, echt niet" en hij loopt naar boven. Ik zet me in de zetel. Waarom steekt hij nou al de schuld op mij?"

Na een half uur hoor ik de deur open gaan. "Hey, jij moet Die zijn. Ik ben Simone, de mama van Bill en Tom." zegt de vrouw die de woonkamer binnenkomt. "Dan weet u vast ook wel dat het niet zo goed meer botert tussen Bill en mij?" ik kijk de vrouw aan. Ze knikt "ja da weet ik. Maar als ik Tom dan weer hoor snap ik niet hoe het komt. Hij heeft jullie bijna zien zoenen. En voor jullie naar het zwembad gingen sprak Bill zoveel over jou. Hij hield echt van je." legt ze uit. "Weet u soms hoe ik het weer goed kan krijgen? Ik weet dat ik niet altijd even gemakkelijk ben maar ik wil het echt weer goed. Ik heb een keer gezegd dat ik het wel gehad heb met hem, maar Bill betekent zoveel voor mij. Ik heb al een paar pogingen gedaan het goed te krijgen maar telkens hij me ziet loopt hij gewoon weer weg. Ik heb daar straks Tom gebeld, hij beloofde me dat het terug goed zou komen maar hij is zelf boos geworden. Misschien moet ik inderdaad uit dit huis en uit hun leven verdwijnen of toch uit dat van Bill. Hij zal veel gelukkiger zijn." Simone komt naast mij in de zetel zitten. "Misschien moet je dat net niet doen. Maak het Bill maar lastig, hij zal wel bijdraaien. Ga bij hem op de kamer zitten. Als hij naar beneden komt dan kom jij gewoon ook na een paar minuten naar beneden. Blijf zoveel mogelijk in de buurt van hem." raadt zij me aan. "Maar ik zit in een rolstoel, ik kan niet de hele tijd naar beneden en naar boven gaan. Ik... Ik ga maar beter naar huis. Het spijt me echt dat u dit allemaal moest aanhoren. U zal me waarschijnlijk niet meer zien." ik sta op het punt in huilen uit te barsten maar dat doe ik niet, nog niet. Ik rijd naar de voordeur "Tom, Bill, ik ben naar huis. Ik weet niet of ik jullie ooit nog zal spreken maar toch bedankt voor de mooie momenten!" roep ik naar boven en ga terug naar mij thuis.

"Ben je nu al terug?" mijn vader kijkt me verbaasd aan. "We hebbe alleen maar elkaar verweten en toen is Tom boos geworden en weggegaan. Het heeft dus niets uitgehaald. Daarom ben ik dan maar naar huis gekomen." mijn vader zet zijn armen wijd open "Kom eens hier" en hij geeft me een knuffel. Ik kan me niet meer bedwingen en begin te huilen in zijn armen. "Ik hou zoveel van Bill, ik wil hem voor altijd bij mij. Hem nog eens knuffelen, met hem oud worden. Ik heb echt mijn best gedaan papa, echt waar." Mijn vader neemt eens diep adem. "Ik weet dat het je erg raakt, maar vroeg of laat komt het wel weer goed hoor. Hou nog even vol. Ga maar slapen, het zal je goed doen." Ik laat mijn vader los. "Bedankt papa" en ik ga naar mijn kamer waar ik mezelf in slaap huil