You bring the sun back into my life 18

Eigenlijk ben ik nu best wel teleurgesteld in Bill. Al die vlinders in mijn buik lijken nu wel dood. Dat kon Bill niet menen dat hij me niet meer wou zien. Maar niets was minder waar. Ik heb hem een maand niet gezien. Ik ben hem dankbaar dat ik nu nog leef maar mijn liefde voor hem is helemaal over. Als hij me niet meer wilt zien, net goed dan, ik hoef hem dan ook niet meer.

Ik amuseer me elke dag te pletter met Georg, Gustav, Tom en Lizzy. Dankzij Bill zag ik opnieuw een beetje de zonnige kant van het leven, zonder Bill gaat het nog wel maar met hem scheen de zon elke dag voor mij, nu hangen er wolken. Het is niet hetzelfde.

Ik heb me ingeschreven op een hogeschool, ik word er goed geaccepteerd en kom goed overeen met iedereen. De lessen vallen goed mee en eerlijk gezegd is het wel goed dat ik naar school ga, op die manier vergeet ik even de miserie met Bill.

Het is herfstvakantie, ik probeer al een hele dag te studeren maar het is alsof vandaag niets lukt. Als ik dan eindelijk de eerste bladzijde ken gaat ineens de bel. Ik open de deur en daar staat Bill. "Ah jij bent het. Wat kom je doen?" Ik kan er niet aan doen maar ik heb het nooit kunnen plaatsen, de manier waarop hij zei dat hij me even niet meer wilde zien. "Die, komaan? Je gaat nu toch niet zo doen?" probeert hij. "Voor jou is het Andie" kat ik hem toe. "Whatever, komaan, waar is de Die van 2 maand terug?" "Die is zowat weg. Hoe zou ze zich gevoeld hebben nadat jij weg ging denk je? Gekrenkt misschien? Haar grote liefde, haar alles, haar beste vriend, haar steun en toeverlaat, door één dom voorval weg. En twee maand later zou alles nog moeten zijn als voordien? Niet dus!" zeg ik boos en sla de deur dicht. Ik voel me ineens nog zoveel slechter dan de dag dat hij het huis verliet met die ene zin "misschien is het beter dat we elkaar een tijdje niet meer zien". Ze spookte de volle 2 maand door mijn hoofd en nu nog. Ik voel me zo achter gelaten, zo alleen.

Ik kan er niet meer tegen, ik moet het weten, ik moet weten waarom hij me zo lang alleen liet. Ik neem mijn GSM en stuur hem een bericht:
Waarom? Waarom, Bill? Waarom 2 maand op je laten wachten?

Nog geen twee minuten later gaat mijn Gsm af. Die! Het spijt me echt, je moet me geloven. Ik had je nooit achter mogen laten. Dat heeft Tom me bijgebracht. Hij stond er niet versteld van hoe je reageerde. stuurt hij terug. Alsjeblieft, laat me terug toe in je hart. Ik heb twee grote fouten gemaakt, de eerste was toen je verdronk, de tweede toen ik je alleen achterliet. Ik maak niet nog een fout. Ik wil terug een stukje van je hart zijn. volt kort daarop nog een sms van hem.
Ik heb je mijn hart gegeven en jij hebt het terug gegeven, gebroken. Je zal veel moeten doen om het ooit terug te krijgen en te bewijzen dat je het nooit meer zal breken. stuur ik terug.
Geef me dan alsjeblieft de kans om het je aan te tonen. Misschien binnnen een tweetal maand ofzo
Die aub, stop met zo kinderachtig te doen! Ik probeer terug een beetje de vriendschap opnieuw op te nemen en jij doet de hele tijd tegendraads! En ik dan? wat ik gevoeld heb de laatste twee maand, telt dat dan niet meer? Jij bracht de zon weer een beetje in mijn leven, maar nu is het behoorlijk bewolkt in mijn wereldje. Meer nog op dit moment is het aan het onweren! Ik heb het wel gehad hoor

Na die sms krijg ik geen antwoord meer en ben ook niet van plan om hem nog te sturen. Ik ben gewoon te kwaad om nog iets te zeggen tegen hem. Ik moet even bedaren.