Dear Mimi

John keek in de spiegel. De lampjes die zijn weerspiegeling omringde deden pijn in zijn ogen, maar hij zag het niet. Hij dacht aan thuis, aan tante Mimi. Ze voelde zich vast alleen zonder hem, maar hij wist dat hij dit moest doen. Zo meteen, over niet minder dan vijftien minuutjes, zou hij voor het eerst met zijn band optreden in het buitenland. Jep, hij zat nu in Hamburg, zo'n 1200 kilometer van zijn thuis in Liverpool. En in Liverpool zat Mimi, helemaal alleen. Ome George was dood, ma ook en nu was John het land uit. Hij voelde een schuldgevoel die langzaam opborrelde in zijn maag, maar slikte het weg.
'John. Kom op, we moeten zo op!' John slikte en keek op, daar stond Paul. John glimlachte flauwtjes naar hem.
'Wat is er?' zei Paul. John keek hem vragend aan, maar hij wist dat hij te duidelijk was voor zijn beste vriend. Hij keek weer naar zijn eigen spiegelbeeld.
'Julia had dit willen zien,' zei hij. 'en Mimi, ik heb haar alleen gelaten.'
Paul ging naast hem zitten en legde zijn hand op John's schouder.
'Ik snap wat je bedoelt. Misschien moet je Mimi vanavond een brief schrijven.'
John knikte, dat was een goed idee. Misschien zou hij mama ook een brief schrijven, ook al klonk dat gek. Hij stond op, en zonder iets te zeggen liepen ze naar het podium. Beide gingen ze naar hun plaatsen, waar Pete en George al waren.
'We can do this!' fluisterde John zijn band de moed in en op dat moment luidde een aankondiging. De gordijnen gingen open.

10 jaar later
'Hey.'
Mimi keek op van haar krantje. Ze glimlachte.
'Hey, John.'
De man, die in haar ogen nog een kleine jongen was, zag dit als een bevestiging en rende naar haar toe. Ze omhelsden innig.
'Ik heb je gemist' zei John onder zijn adem door. Mimi knikte instemmend, voor het eerst sinds jaren voelde ze het zout in haar ogen lopen. Ze was nooit zo'n huilerd geweest, ze had niet eens gehuild toen John weg was gegaan.

Na het eten, dat heerlijke eten van tante Mimi dat John tien jaar had moeten missen, liep hij naar zijn kamer waar zijn koffer lag. Hij pakte hem niet uit, hij ging morgen naar zijn vrouw in Londen. Hij zocht naar het cadeautje dat hij voor Mimi had in zijn voorvakje, en voelde een papiertje zitten. Hij haalde het er nieuwsgierig uit en vouwde het verbaasd open. Terwijl hij het las viel zijn mond open, dat hij dit nog had! Maar het kon ook niet anders, deze koffer was ook al zeker tien jaar oud...

Lieve Mimi,

Dit is ook een beetje aan mama, Judie. Want ook al is zij dood, ik weet zeker dat ze naast me stond op het podium. Net als jij, Mimi, want ik weet wel dat je stiekem best trots op me bent.

Sorry dat ik jullie alleen gelaten heb, want ik weet dat jullie mij nu niet alleen laten. Sorry dat ik altijd zo John was, maar jullie maakten me wie ik ben. Sorry dat ik geen advocaat ben geworden, Mimi, zoals je eigenlijk had gehopen. Maar ik weet dat jullie allebei trots op me zijn.

Julia, weet je nog dat we ontmoetten als moeder en zoon? Dat we naar de bioscoop gingen, en die film zagen over Elvis? Rock 'n' roll, dat is wat ik wou. En weet je waar ik nu zit te schrijven? Backstage bij een club in Hamburg. Rock 'n' roll, baby!

Ja, het is waar. Net was ons eerste internationale optreden. En ze vonden ons te gek! De enige keer dat ik zo iets heb gezien was op die film over Elvis, iedereen ging uit hun dak!

Dus bedankt, moeders, dat jullie er altijd voor me waren en me hebben geholpen. Niet alleen op mijn weg naar succes, maar in mijn hele leven. Ik hoop dat jullie mij blijven helpen, want ik voel dat dit nog niet het einde is. Dit is pas het begin.

Ik houd van jullie.

John Lennon.

John glimlachte, vouwde het dicht en duwde het terug in zijn koffer. Om het weer te vergeten en terug te vinden, zodat de herinnering aan zijn moeder, tante, en zijn band the Beatles altijd voort zou blijven bestaan.