You bring the sun back into my life 17

"Gaat het wel met je? Voel je je niet zo goed?" vraag ik ongerust wanneer Bill eindelijk verschijnt. "Jawel hoor, gewoon niet zo goed geslapen." en hij gaat naar de keuken. Ineens horen we iets vallen en gevloek. We gaan allemaal zo snel mogelijk naar de keuken. "Bill? Gaat het? Heb je je pijn gedaan?" vragen we allemaal door mekaar. "Het spijt me, ik lette niet zo goed op, de melk is op de grond gevallen." Ga maar terug zitten jongens, ik ruim het wel op" Gustav, Georg en Tom gaan terug naar de woonkamer. "Bill? Zou je niet beter nog even slapen? Het lijkt alsof je een hele nacht hebt wakker gelegen." Zijn ogen tonen glazig, hij heeft wallen onder zijn ogen en hij ziet lijkbleek. "Misschien heb ik ook helemaal niet geslapen" mompelt hij. "Dat heb ik dus duidelijk gehoord. Bill, dat van gisteren in het zwembad maakt niet uit. Ik ben er nog, alles is in orde. Laat het gaan." probeer ik hem te overtuigen terwijl ik begin op te ruimen. Bill blijft de hele tijd voor zich uit staren. Hij probeert iets te zeggen maar het is net alsof het hem helemaal niet lukt. Ik ga voor hem zitten en knuffel hem. Bill begint bijna spontaan opnieuw te huilen. "Waarom heb je het er toch zo moeilijk mee? Zet je erover" ik begin zelf zo wat hopeloos te worden. Hij moet erover maar het is net alsof het niet lukt. Hij laat me los en kijkt diep in mijn ogen. We blijven zo een paar minuten zitten en dan komen onze gezichten korter bij. "Die, zou ik...Laat maar, ik hoef niets meer." en Tom gaat weer weg. "Sorry" fluistert Bill. "Laat ons maar gewoon opruimen." vervolgt hij zijn zin. We ruimen alles op zonder nog maar iets te zeggen. Het lijkt alsof het nooit meer zal zijn zoals het was voor wat gebeurd is in het zwembad.

De jongens maken zich klaar om naar huis te gaan. "Bill?" hij kijkt me aan. "Laat wat gebeurd is niet tussen ons komen. Alsjeblieft, je bent zoveel voor mij gaan betekenen. Je, je bent zowat alles voor mij." probeer ik voor de zoveelste keer. "Ik voel me zo schuldig om wat er gebeurd is,we waren je bijna kwijt. Het was allemaal mijn fout." hij voelt zich er wel heel slecht over moet ik zeggen. "Misschien is het beter als ik je even niet meer zie, gewoon om het te verwerken wat er gebeurd is." hij kijkt me moeilijk aan. "Zeg me alsjeblieft dat je dat niet gezegd hebt, dat ik het gewoon verkeerd gehoord heb?" ik kan mijn eigen oren niet geloven "Het spijt me Die, ik kan er niet mee leven jou elke dag te zien en te weten dat ik je zoiets heb aangedaan." Hij gaat de deur uit. De jongens nemen hun gerief en volgen hem. "Tot morgen Die" roepen Tom, Gustav en Georg nog. Van Bill hoor ik niets meer.