Herfstlucht

Marloes keek naar haar moeder, die vredevol lag te slapen in haar bed. Ze had een blauw oog en een kapotte lip, maar daar achter verschool een best wel knappe vrouw, merkte Marloes op. Ook al was haar gezicht zo beschadigd en had ze wallen van de vermoeidheid, ze zag er zo vredevol uit, als of alle last van de afgelopen maanden van haar schouders was gevallen. En zo voelde Marloes zich ook, alle last was weg. Alles werd weer net als vroeger, maar dan met zijn tweetjes. Marloes streelde haar moeder eventjes teder over haar wang, en dacht terug aan gisteren avond.

Marloes liep de trap af en ging naast haar moeder zitten die aan de keukentafel wat foldertjes aan het doorbladeren was. Haar moeder keek op bij het horen van Marloes' zachte voetstappen en lachte vriendelijk.
'Marloes. Kom eens hier.' zei ze liefdevol tegen haar dochter terwijl ze die in haar armen nam en troostte. Samen zaten ze zo enkele minuten, het voelde goed om met zijn tweetjes te zijn. Papa was de stad in. Marloes keek naar buiten, waar al enkele roodgekleurde bladeren van de bomen vielen, maar de harde regen maakte ze slap en lelijk.
'Het kan zo niet langer.' verbrak Marloes' moeder de stilte, als of Marloes met een kussen geslagen werd.
'Ik ga je vader zo vertellen dat ik met hem wil scheiden.'
Marloes rukte zich los uit haar moeder's greep. Tranen schoten in haar ogen van verbaasdheid maar ook trots voor haar moeder, die zo sterk was en bleef.
'Echt waar, mam?' Haar moeder knikte.
'Ja. Het doet me pijn om je zo te zien. Het doet me pijn om hem zo te zien. Dit kan echt niet zo meer, ik moet wat doen.' Marloes omhelsde haar moeder stevig, terwijl ze de tranen weg probeerde te slikken. Ja, haar vader was een lul, maar ze wou deze waarheid eigenlijk nog niet onder ogen zien.
'Ga maar naar bed, je moet morgen weer naar school.' zei haar moeder, en ze gaf een kusje op Marloes' voorhoofd terwijl die haar tranen wegveegde. Marloes liep zonder verder nog wat te zeggen naar boven, waar ze zichzelf in slaap huilde.
Geschreeuw. Scherven die door het huis heen vliegen. Marloes opende haar ogen en keeknaar haar wekker, 2:02. Toen hoorde ze het weer, dat ging niet goed. Ze greep haar mobiel en liep stilletjes de trap op, waar ze probeerde te horen wat er gezegd werd.
'Slet! Teef! Ik wist het wel!' hoorde ze haar vader zeggen met een dubbele tong van de drank, zoals hij de laatste tijd wel vaker dronken thuis kwam. Een klap.
'Mark! Houd op!' gilde Marloes' moeder.
'Hou je mo...' Marloes kon het niet langer aan horen, en ze stormd de kamer binnen.
'Houd op!' zei ze. Ze probeerde vastberaden te klinken, maar haar stem trilde. Haar vader keek boos op van haar moeder, die op de grond lag. Bloed sijpelde uit haar mondhoek. Hier schrok Marloes zo van dat ze zonder na te denken in volle vaart naar haar vader rende en hem hard om duwde.
'Blijf met je poten van mijn moeder!' riep ze, maar haar vader hoorde het niet meer. Met een grote klap viel hij met zijn hoofd tegen de punt van het aanrecht en zakte tegen de grond. Hij bewoog niet meer.
Marloes schrok van haarzelf en rende naar haar vader.
'Papa! Papa!' gilde ze, terwijl ze aan zijn pols zijn hartslag probeerde te ontdekken. Gelukkig was die er nog. Ze pakte haar mobiel uit haar broekzak en probeerde tussen de tranen door de toetsen in te drukken.

Marloes snoof de natte herfstlucht diep in. Heerlijk. Ze keek naar rechts, waar haar moeder stond. Ze zag er zo veel beter uit dan vier weken geleden, de avond voor het incident. Haar moeder zag dat ze naar haar keek.
'Sorry.' Marloes' moeder sloeg haar ogen neer.
Marloes' mond viel open.
'Sorry? Waar voor?' zei ze iets harder dan ze eigenlijk wou. Ze wou niet dat die eikel haar moeder ook nog eens een schuldgevoel had gegeven.
'Dat ik niet op je heb gelet zoals een moeder moest doen. Ik had moeten zien dat het niet goed ging tussen jou en Mark. Ik had moeten zien waar hij voor in staat was.' Mark. Ze noemden hem allang geen papa meer.
'Maar mam...' Marloes probeerde de blik van haar moeder te vinden.
'Daar voor ben je een moeder, je wilt het wel, maar je kan niet alles van me zien.' Marloes' moeder glimlachte en sloeg haar arm om Marloes heen.
'Je hebt gelijk. Vanaf nu zal het beter worden, dat beloof ik je.' Samen bleven ze eventjes zo staan, net als de avond dat Marloes' moeder haar had verteld dat ze wou gaan scheiden. Zonder iets te zeggen vertelden ze elkaar toch zo veel. Dat het beter zou worden.
En Marloes wist dat het ook beter zou worden, net als dat al deze bladeren van de bomen zijn gevallen, maar dat er in de lente weer nieuwe mooie groene bladeren aan de bomen zullen groeien. Haar vader was van haar boom gevallen, maar ze wist dat er nieuwe bladeren voor in de plaats zouden komen.