Opdr. 2 [Vida]

Met trots kijk ik naar het krantenbericht die aan de muur hangt. Dat dat mijn vader gewoon heeft ontworpen, daar heb ik zoveel respect voor. Ik ben er hartstikke trots op dat ik zijn zoon mag zijn. Helaas is hij nu overleden. Ik heb zijn tekenbureau overgenomen, want ik heb hem beloofd dat ik verder zou gaan in de architectuur.
Morgen is de sterfdag van mijn vader, negenentwintig november precies tweeënvijftig jaar geleden is hij overleden. Dan ga ik naar het operagebouw om hem te herdenken. Het is daarbinnen zo mooi, misschien is er ook wel een leuke voorstelling die ik zou kunnen bekijken.
De nacht valt en de sterren beginnen vrolijk te twinkelen.
"Hey papa, is alles goed daar?"
Ergens hoop ik nog steeds dat mijn papa hier vrolijk binnen komt wandelen om zijn werk met trots te presenteren.
Ik lig op mijn bed met mijn handen onder mijn hoofd na te denken. Eigenlijk geen idee waarover. Het leven? Hoe succesvol ik nu ben? Nou, mijn vader dan, ik zeil alleen maar mee op zijn bekendheid.
Na nog ongeveer een halfuurtje te hebben nagedacht over niks besluit ik maar om te gaan slapen, ik moet morgen immers voeg opstaan.
Langzaam, heel langzaam verschijnt mijn droom.

Het is kerstmis in het jaar 1959. Samen met mijn vader zit ik rond de kerstboom. Ik ben pas geleden negen jaar geworden.
"Papa, ik heb een cadeautje voor jou." zeg ik.
Mijn vader lacht en hij pakt het van mij aan. Voorzichtig maakt hij het tere pakje open.
"Mijn eerste mooie huis!" roep ik.
Het is een huis met een rond dak, ronde ramen en een gewone deur, verder niks bijzonders.
"Het is prachtig." zegt papa trots.
Maar dan veranderd alles. De betonnen muren veranderen in hekken van vuur, grote, vurige armen verschijnen. Het neemt mijn vader mee..
"Papa!" roep ik.
Ik blijf maar roepen en schreeuwen, maar mijn vader verdwijnt steeds meer in het niets.
Een traan baant zich een weg over mijn wang, en nog één, en nog één..
Hij is weg. Dood. Overleden.
Langzaam veranderen de muren weer in beton. Daar zit ik dan, alleen rond de kerstboom met het cadeautje voor mij eronder.
Ik pak het op en lees het briefje voor;
"Hey, zoon
Deze spullen zijn van mij geweest en ik vind dat het tijd is dat jij ze mag hebben.
Veel liefs je vader
Een klein briefje, maar met een lief berichtje
"Ik vergeet je nooit, papa." huil ik.
Samen met de tekenspullen, het briefje en een klein tasje met wat kleding en geld loop ik de straat op. Niet wetend waar ik naartoe moet..
Overal zie ik papa, en iedere keer schreeuw ik naar hem, maar dan verdwijnt hij, zomaar, weg, poef.
"Waar moet ik nou heen?" huil ik.
Helemaal overstuur ren ik weg.
"Papa, help." fluister ik.
Een kille stilte verstoord dit moment. Ik begin met tekenen. De eerste lijnen zet ik op papier. Dit gaat mijn meest speciale werk worden! Daar ben ik van overtuigd. Speciaal voor papa.
Steeds meet lijnen verschijnen op het papier, hier een raam, daar een deur. Misschien rechts boven een kamer, of linksboven? Mijn handen doen het werk, ik denk er niet bij na.
Na uren zo gezeten te hebben is het bijna af, ondertussen komt de zon ook op.
In de verte zie ik het operagebouw staan. Daar ga ik naartoe!
Met volle moed begin ik te rennen, weer verschijnen overal schaduwen van mijn vader.
"Ga je mij niet verlaten?" vraag ik aan een lege, rode lucht, hopend op een teken of een antwoord. Er waait dan opeens een zachte bries door mijn bruine haar, dat zal papa vast zijn. Ik lach, hij is bij me.
Het gebouw nadert, het kleine beetje licht van de opkomende zon maakt het gebouw alleen nog maar mooier.
Ik sta nu voor de deuren, zelfs die zijn mooi. Een van de deuren probeer ik open te maken, op slot. De achterdeur dan, als die er is. Ik zoek naar een deur. Deze is niet open, die niet. Ik zoek verder. Deze is open! De muren glinsteren door het licht wat van buiten komt, de lampen zijn aan en maakt het nóg mooier.
"Papa, dit is het mooiste gebouw dat ik ooit heb gezien." fluister ik.Nu weet ik dat ik geen antwoord zal krijgen, maar wat ik wel weet is dat papa mij hoort.
Dan wordt alles zwart. De grond zakt weg, de muren druipen naar beneden en de lampen poefen weg.

Ik schiet omhoog, het zweet loopt met stralen van mijn hoofd af.
"Ik wil dat nooit meer dromen!" roep ik tegen mezelf. Nooit meer. Alleen leuke dingen van m'n vader.
De klok slaat zes uur. Tijd om dan maar op te staan om naar het operagebouw te gaan, het is zeker wel vier uur rijden.

Een paar uur later kom ik bij het gebouw aan. De zon schijnt recht op het gebouw.
Ik parkeer mijn auto en loop naar de hoofdingang. Alles in leeg binnen, dus ik sluip naar één van mijn lievelingszalen, De Concert Hall.
Ik ga zitten op de voorste rij en ik sluit mijn ogen. Alle herinneringen komen naar boven.