You bring the sun back into my life 15

"Een ijsje zou wel smaken." lacht Bill. "Moeten jullie iets hebben?" vraag ik aan de rest. "Cola!"roepen ze enthousiast tesamen. "En voor mij nog een ijsje ook." zegt Lizzy nog snel. Ik neem mijn portefeuille en ga naar een kraampje waar ze ijsjes en drank verkopen. " 5 cola's en 3 ijsjes aub?" vraag ik beleefd. "Zo, dat is €10.50 aub." Ik zoek achter het geld en geef het hem. "Wat doet een meisje als jou nou in een rolstoel?" Omg het is gewoon een player "Rondrijden en fun maken." snauw ik hem toe. " Misschien kunnen we eens afspreken?" stelt hij voor. "Zelfs nog niet in je dromen." bijt ik hem toe. "Ok, ik zal mijn nummer geven, als je een beetje beter gezind benn kan je me bellen?" stelt hij voor. "Laat dat maar zo en steek dat nummer van je waar het daglicht niet schijnt." hoor ik iemand achter mij zeggen, ik neem het gerief en Bill duwt me voort "Dankje voor je redding." zeg ik opgelucht. "Graag gedaan, we dachten dat er iets gebeurd was omdat je zo lang wegbleef." "Alles is nog in orde. Stop eens even." Bill stopt "kom nu eens voor mij zitten op gelijke hoogte" hij zet zich voor mij en ik geef hem een kus op zijn wang. "Die heb je wel verdiend, je helpt me altijd als het nodig is en je beschermd me tegen players zoals die gast" Hij wordt rood en kijkt naar de grond "Zullen we naar de rest gaan?" stelt hij nog blozend voor. "Ok"
"Ah daar is ons Dietje, we dachten dat je vermist was." lacht Gustav. "Nee hoor, alles is in orde" Als iedereen zijn cola en ijsje op heeft gaan we nog even het zwembad in. Bill blijft de hele tijd bij mij.
De rest amuseert zich in het diepe, wij blijven waar we nog kunnen staan. Op een bepaald moment komt Tom bij ons waardoor Bill me even uit het oog verliest. Ik heb nergens steun of kan me nergens vast houden dus ik verdrink zowat. Pas als Tom terug weg gaat heeft Bill het door wat er aan de hand is en haalt me snel boven water. Ik proest het uit en Bill begint te huilen. Hij zet me op de rand en excuseert zich wel 100 keer. Ik neem hem in mijn armen en troost hem. "Het is ok, ik ben in orde." fluister ik zacht in zijn oor. "Maar..je... je had kunnen.." stammelt hij. "Bill, het is ok, ik leef nog. Trek het je niet zo aan." probeer ik hem op zijn gemak te stellen. Hij huilt wel een half uur aan één stuk door. De rest heeft gelukkig niets door, anders zou het voor Bill nog zwaarder zijn om het te vergeten wat er net gebeurd is.

Als we terug naar huis gaan stelt Lizzy voor nog even bij haar thuis binnen te gaan. Haar ouders zijn thuis maar dat maakt ons niets uit, met hun kan je babbelen net alsof het leeftijdsgenoten zijn. Ze zijn niet zo heel streng maar Lizzy kent haar grenzen. Waren mijn ouders ook maar meer als haar ouders. Als we uiteindelijk ook bij Lizzy weg gaan stel ik voor dat de jongens bij mij thuis binnenkomen en kunnen blijven eten. Daar hoeven ze geen twee keer over na te denken als ik hun vertel dat we pizza kunnen eten. Ik geef hun eerst iets te drinken en begin daarna aan de pizza te maken. Maar lang zit ik niet alleen want alle 4 komen ze de keuken in om mij te helpen. Na een tijdje zijn de pizza's klaar en eten we ze rustig op. Daarna kijken we een film en lachen nog een hele tijd maar dan komen mijn ouders toe. Ze bekijken me kwaad als ze zien hoe alles er bij ligt. "Ik zal het wel opruimen, ga maar naar mijn kamer." zeg ik snel voor mijn moeder een preek afschiet. "Het is je geraden" zegt mijn vader streng en beiden verdwijnen ze naar boven. De jongens begeven zich naar de keuken en beginnen op te ruimen. "En wat denken jullie dat jullie aan het doen zijn?" De jongens kijken naar elkaar en dan naar mij. "Opruimen, we hebben met jou mogen eten en pizza's klaar maken, denk je echt dat we jou dit allemaal alleen laten opkuisen. je kan met moeite bij de afwasbak." zegt Bill. "Ga jij nu maar wat tv kijken ofzo. Wij ruimen het hier wel op." vervolgt Tom. Ik luister niet en begin ook op te ruimen maar Gustav neemt alles uit mijn handen en Georg duwt mijn rolstoel de keuken uit en de woonkamer in. Ik zet dan maar de tv op en na een tijdje komen de jongens erbij zitten. "Alles is opgeruimd, we gaan dan maar eens naar huis." zegt Georg. "Kunnen jullie niet blijven slapen? Ik heb geen zin om alleen met mijn ouders te blijven." vraag ik hoopvol. "Maar we hebben geen slaapgerief en vinden je ouders het wel goed?" merkt Gustav op. "Mijn ouders dat maakt niet uit wat die ervan vinden en jullie lenen toch gewoon even iets van slaapkledij. Dus dat is opgelost. Blijven jullie?" De jongens kijken elkaar aan "We bellen even naar huis om het te laten weten" zegt Bill vastbesloten.