You bring the sun back into my life 13

Bill neemt me heel stevig vast en trekt me omhoog terwijl Tom mijn rolstoel wegrijdt. Bill draait een paar keer met mij in zijn armen rond waarna Gustav een paar keer met mij draait, daarna Georg en daarna Tom die me uiteindelijk terug in mijn rolstoel zet.

"Waar was dat goed voor?" vraag ik nog giechelend."We hebben je..." zegt Tom "gemist" maak ik zijn zin af,"dat weet ik al lang. Ik heb het al drie keer gehoord" vervolg ik mijn zin." Gaan we hier in de gang blijven staan of gaan we iets doen?" vraagt Tom. "We kunnen naar de woonkamer of mijn kamer.Wat willen jullie?" antwoord ik Tom zijn vraag. "We zullen misschien naar je kamer gaan, je ouders zijn in de woonkamer en ik denk niet dat die zitten te wachten op ons" stelt Georg voor. "Ok, maar voor jullie naar wegrennen, wat moeten jullie hebben voor te drinken?" vraag ik nog vlug. "Cola" zeggen ze alle 5 tegelijk. "Kan er mij nog juist iemand helpen want ik kan niet én rijden én die drank dragen." vraag ik, hier heb ik zo'n hekel aan. Ik ben voor de rest van mijn leven afhankelijk van iemand en dat is juist wat ik niet wil. "Bill zal wel helpen" zegt Tom voor iemand anders nog iets kan zeggen. "Ok, kom je Bill?" we gaan naar de keuken terwijl de rest naar mijn kamer gaat en nemen daar de glazen en de cola. Ik neem een dienblad om de glazen en de cola op te zetten en zet het op de tafel. Net op hetzelfde moment grijpen Bill en ik naar een glas en laten het dan weer blozend los. Duizenden vlinders fladderen hevig rond in mijn buik. We zetten verlegen de glazen en de fles op het dienblad en gaan naar boven. Als we eindelijk in de kamer zijn schenk ik in terwijl Bill de glazen rondgeeft. "Hoe was de dag toen je het ziekenhuis moest verlaten? Heb je een beetje plezier gemaakt met je ouders?" vraagt Tom uit het niets. "Ja, het viel wel mee. Met hun maak ik niet zo een pret als met jullie maar ik profiteer er wel van voor die enkele keren dat ik met hun weg kan. Normaal zou ik dat nu ook moeten doen maar ze vroegen niet eens of ik dat vandaag wou doen of niet. Het enige wat ik vandaag wil doen is bij jullie zijn en met jullie plezier maken zonder mijn ouders." Iedereen kijkt me begrijpend aan en dan komt mijn moeder de sfeer verpesten. "Andie, we zouden graag met jou gaan wandelen. Kom je?" vraagt ze. "Ja, maar op één voorwaarde..." ik kijk haar doordringend aan, " en die is dat de jongens en Lizzy meegaan." Mijn moeder schudt haar hoofd "Nee, we hadden vandaag gepland alles met jou te doen en je zit hier al een hele tijd. Je hebt je vrienden nu gezien, nu ga je met ons mee." Ik heb er genoeg van. "Dan blijf ik hier" zeg ik koppig "Mevrouw, we snappen dat u met haar iets wil doen maar ze heeft twee maand lang op ons moeten wachten en zou nu graag wat tijd met ons doorbrengen. En als wij gaan meewandelen dan bent u met haar iets aan het doen dus u bent blij en zij is blij want én haar ouders zijn bij haar én haar vrienden." probeert Gustav. Ze begint te twijfelen. Als iedereen dan nog eens hun zieligste gezicht opzet breekt ze en geeft ze toe. Blij rijd ik naar haar toe en omhels haar. "Jaja, kom zo is het ook wel weer goed." zegt ze als de jongens en Lizzy mijn voorbeeld volgen en ze een groepsknuffel krijgt.

We gaan naar beneden en vertrekken. Na een half uur heb ik het wel gehad, ik rijd helemaal achterop en geraak nog amper vooruit. Mijn ouders lopen voor mij en babbelen de hele tijd maar kijken al niet meer om naar mij. Ik zou eigelijk kunnen teruggaan en niemand zou het door hebben. Gustav hangt aan Lizzy en Tom, Bill en Georg zijn in gesprek.
We zijn alweer een kwartier verder en nog steeds is er niemand die mij helpt, ik raak hoe langer hoe meer achterop. "hé waar is Die?" hoor ik Bill ineens vragen. "Die, wie of wat is Die?" Dat is één van de domste opmerkingen die mijn moeder ooit gemaakt heeft als je het mij vraagt. "Uw dochter mevrouw" antwoord Tom. "ANdie is haar naam, niet gewoon Die" zegt ze nors en draait zich om. "Kom op, slenter niet zo, je raakt helemaal achterop" zegt ze als ze ziet hoeveel ik achterop zit. "jullie kunnen stappen, ik zit in een rolstoel, denk je nu echt dat het even snel gaat met rolstoel als zonder!? Ik ben moe, ik wil terug!" Ik ben echt op mijn tenen getrapt op dit moment. "Sorry Die, we wisten niet dat het zo moeilijk voor je was. Ik duw je wel." zegt Bill en komt snel naar mij toe. "Andie, ze heet Andie. Hebben jullie allemaal een spraakgebrek ofzo?!" OMG mijn moeder doet echt dom en mijn vader doet alsof er niets aan de hand is. Aan hem heb je dus nooit iets.

Bill en ik babbelen al vanaf hij me duwt. Hij babbelt de hele tijd over hun tour, hoe geweldig die wel niet was. Hij is echt fier. Hij vertelt alles tot in het detail. Ik vind het wel leuk om hem zo te horen vertellen, het lijkt net alsof ik alles zelf aan het meemaken ben.
Als we na 2 uur terug thuis zijn komen de jongens en Lizzy nog even binnen. Pas laat vertrekken ze naar huis. Mijn moeder had zelfs voorgesteld dat ze bleven eten. Ik heb me sinds het ongeval niet meer zo goed geamusseerd. Ik herleef weer een stukje.