You bring the sun back into my life 12

Op het laatste moment draaien ze zich nog om, gaat Gustav naar lizzy, neemt haar in zijn armen, zet haar op mijn bed en geven de jongens ons een groepsknuffel. Na 10 minuten moeten ze terug weg en geven ons nog maar eens een knuffel en kus.

Nog één week en ik mag weg maar nu ik Lizzy ken kijk ik daar al helemaal niet meer naar uit. Ik wil nog gerust hier blijven voor de tijd die Lizzy hier nog moet doorbrengen. We babbelen hele dagen door, gaan naar buiten, ik laat haar de plekjes zien waar ik met de jongens geweest ben en lachen veel. We gaan zelfs samen naar de revalidatie, die toch wel zwaar is.

De dag is aangebroken dat ik naar huis moet, ik beloof Lizzy elke dag langs te komen en vertrek met mijn ouders. Tot mijn grootste verbazing konden ze vandaag vrijaf nemen en hebben zich een hele dag met mij bezig gehouden, ik ben nog nooit zo blij geweest.

Bij Lizzy ben ik elke dag langs geweest en ook zij mag vandaag weg uit het ziekenhuis. Ze is dan wel verlamd aan haar rechterkant maar je merkt het amper. Ze blijkt niet zo ver van mij te wonen dus komen we elke dag wel samen of bij mij of bij haar. Eén van onze vaste activiteiten is bellen met de jongens. Who cares dat het zoveel kost? Zolang we ze kunnen horen maakt het ons niet uit.

We zijn weer enkele weken verder en de jongens komen vandaag thuis. Mijn ouders vinden dat ik te veel weg ben en zijn vandaag thuis, ik mag dus niet meer buiten zonder hen, ik MOET en ZAL iets met hun doen. Ik ben veel te kwaad op hun dat ik niet naar de jongens mag gaan, de gevolgen moeten ze dan maar dragen: ik blijf de hele dag op mijn kamer en doe niets met hun. Anders zijn ze er nooit voor mij en nu dat ze thuis zijn moet ik ineens alles met hun doen, no way.

Tegen de middag steekt de verveling op, ik heb aan Lizzy laten weten dat ik niet buiten mag en ze ging me bellen zodra ze bij haar waren zodat ik ze toch kon horen. Ik ga naar beneden snel een boterham klaarmaken en ga ermee terug naar mijn kamer. Plots krijg ik telefoon.
"Die, ze zijn er!!!!" roept Lizzy opgetogen in de telefoon."Snel geef ze mij door, ik kan geen minuut wachten om ze te horen!" roep ik al minstens even enthousiast. "Hey Die, we missen je, waar ben je?" vraagt Gustav meteen. "Thuis, ik mag vandaag niet uit huis zonder mijn ouders, ze willen dat ik iets met hun doe." antwoord ik teleurgesteld. "Ah, ik hoor het al, je ouders doen lastig, we komen wel eens langs." belooft hij. "Dietje, Dietje, Dietje toch, weer niet flink geweest? We halen je daar wel weg hoor, tegen mij kan niemand nee zeggen." neemt Tom het over van Gustav. "Gaat GPS Tomtom naar hier komen en mij bevrijden uit deze hel?" lach ik. "Hey, dat is niet lief weet je dat?" antwoord Tom alsof hij zwaar beledigd werd. "Sorry, het was een grapje. Maar komen jullie echt hierheen?" vraag ik benieuwd. "En waarom niet? We halen je daar echt wel weg hoor." belooft hij. "Ok, maar mag ik nu eens Georg of Bill? Ik wil hun ook even horen?" dring ik aan. "Ik zal je met Georg doorverbinden."
"Hey Die,zo erg dat je niet kan komen maar je weet wat ze zeggen hè... als Mozes niet naar de berg gaat, dan gaat de berg naar Mozes." antwoordt Georg zelfzeker. "Niet te geleerd doen hè! Kom maar gewoon langs. Kan ik Bill ook nog eens krijgen of gaat die net hetzelfde zeggen als Tom, Georg en jou?" lach ik."Zeg, we wouden je alleen maar opmonteren." lacht ook Georg. "Ik weet het wel, maar heeft hij nog iets anders te zeggen of niet?" antwoord ik."Hallo? Is daar nog iemand?" vraag ik wat onzeker wanneer het even stil blijft. "Hij zegt dat hij straks wel met je zal babbelen." legt Georg uit. "Ok, tot zo." antwoord ik verward.

Even later wordt er gebeld. "Ik doe wel open" roep ik. Maar mijn moeder wou niet luisteren en ging de deur openen. "Hey Lizzy, jij komt vast voor Andie?" vraagt ze vriendelijk. "Ja, de jongens willen haar nog eens zien ook." antwoordt ze terug niet vermoedend wat mijn moeder zal terug antwoorden. "Dat gaat niet, ze mag het huis niet uit. Kom morgen maar eens terug?" ze heeft dus echt niet door dat ik achter haar zit. "Waarom is ze dan achter u met een boos gezicht?" vraagt Lizzy bijdehand. Mijn moeder kijkt betrapt achterom en gaat weer weg. Ik lach en de jongens komen op mij afgelopen. Ik krijg een groepsknuffel. "Eindelijk zie ik jullie nog eens terug." zeg ik blij. "Wij zijn ook blij hoor jou nog eens terug te zien." zegt Gustav en geeft me een knuffel, die gevolgd wordt door één van Georg één van Tom en één van Bill. Bij Bill voelt het anders om een knuffel te krijgen. Het voelt alsof een stukje dat miste in een puzzel eindelijk weer op zijn plaats ligt.