Foto bij Chapter five

We see daily that our lives are terrible and little, without continuity, buyable and salable at any moment, mere blips on a screen, that this is the way we live now. Memory marketed as nostalgia; terror reduced to mere suspense, to melodrama.

Na een week had ik toch eens nood om buiten te zijn. Het was beginnen sneeuwen en ik nam mijn lange winterjas die ik gekregen had van mijn vader vorige winter mee. De jas was met pels bekleed en mijn vader had hem mee genomen van zijn verre reis naar Amerika. Mijn vader was een rijk man geweest, maar nu moest hij het land verdedigen. Iedereen die wat met Engeland te maken had, moest vechten en zijn gezin beschermen. Vaders met kleine baby’tjes, daar hielden ze geen rekening mee. Mee vechten of je gaat eraan hadden de grote bazen gezegd. En nu zat ik hier, het was wel beter mee gevallen dan ik gedacht had, maar toch was ik niet graag hier. Mijn eerste stap in de sneeuw had een krakend geluid als gevolg. De sneeuw was er nog maar pas, maar aan het kraken wist ik meteen dat het lang zou blijven liggen. Ik had mijn kap over mijn hoofd getrokken en verder gewandeld naar buiten. Er stonden overal beelden van mensen, als ik niet geweten had dat het beelden waren had ik zeker gedacht dat het ooit echte mensen waren geweest. Door die gedachte stokte mijn adem en ik had schrik. Ik raakte een van de beelden aan en het was zo warm alsof er echt bloed doorstroomde. Ik had mijn hand snel terug getrokken en de tranen de vrije loop gelaten. Toen ik wat verder wandelde kwam ik een bevroren meer tegen. Ik zag de vissen onder het ijs. Het zag er eng uit. Ik had ze willen redden, maar dat kon natuurlijk niet. Ik had altijd van dieren gehouden en ik kon er niet tegen als ze pijn leden. Na een tijd kreeg ik kou en wou ik meteen terug naar binnen. Ik rende door de knarpende sneeuw. Mijn voetsporen verdwenen weer als ik een stukje verder was. De sneeuw kwam er meteen dubbel en dik terug op te liggen. Binnen was het stil en het leek alsof er niemand was. En gelijk had ik, de butler en mijn overgrootmoeder waren nergens te bespeuren. Ik had de kelder nog niet gezien bedacht ik toen en had de deur opengeduwd. Maar toen ik onderaan kwam kon ik niet verder. De deur zat op slot en ik zou niet weten waar ik een sleutel moest zoeken.

Ik was net aan het denken dat ik William heb gebruikt als naam en niet Peter, en als de andere in het verhaal komen wil ik liefst die van Narnia gebruiken, zou ik die van William dan veranderen of niet? ^^
xoxx Jolienn

Reageer (1)

  • Histoire

    Als jij het liever veranderd in Peter vind ik dat goed hoor ;)
    Alweer mooi geschreven

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen