You bring the sun back into my life 9

"Wat wil je dan doen?" vragen Tom en Bill tegelijk. "Geen idee, verzin maar iets." zeg ik nogal kortaf. "Weet je, misschien is het toch beter als we je toch terug naar het ziekenhuis doen, je bent nogal chagrijnig. Zo kan het geen hele dag door gaan." zegt Tom ineens. "Sorry, het spijt me echt, maar alles zit me even tot boven. Annelies is gewoon kut, ik wil weer gewoon kunnen rondlopen en mijn ouders heb ik nog steeds niet gezien." zeg ik geschrokken van Toms reactie. "Misschien kunnen we de stad nog eens in." stelt Georg voor. "Ok, goed idee" antwoord ik. Georg en Tom gaan naar boven om hun klaar te maken. Terwijl zij boven zijn blijft het beneden de hele tijd stil. Ik besluit om mij nog eens te verontschuldigen voor mijn humeur als Tom en Georg terug zijn. En als je van de duivel spreekt zie je zijn staart.

"Jongens, het spijt me echt van mijn humeur. Ik kon er niets aan doen. Ik mocht het niet uitwerken op jullie." ik voel me echt schuldig. "Het is ok, we begrijpen het wel, het is hard voor je. Is het niet jongens?" zegt Gustav medelevend. "Ja tuurlijk" antwoorden ze direct. "Kom, we zijn weg." zegt Bill.

In de stad amuseren we ons super goed. Uiteindelijk komen we in een kledingwinkel en de jongens gaan alle 4 naar de vrouwenafdeling. "Waar gaan jullie naartoe?" vraag ik lachend terwijl ik hun achterna rijd. "We gaan kledij voor jou zoekn. Wij hebben al iets en jij nog steeds niets" zegt Georg voldaan. "Maar dat moet niet, trouwens als jullie op mij moeten wachten eer ik iets gepast heb zijn we weer een halve dag verder" zeg ik, ik heb echt geen zin hierin. "Komaan, gewoon passen. We zullen geen broeken nemen, dat is toch ok dan?" vraagt Bill me. "Ok, ok, doe maar." daar kan ik wel mee leven.

Uiteindelijk heb ik 5 truien en 3 T-shirts. Ik ben eigenlijk best wel blij hiermee. Ik ben de jongens echt dankbaar. Uiteindelijk brengen ze met mij nog de hele dag door. Net voor we het ziekenhuis binnenrijden houden ze me tegen en zeggen dat ze nog iets belangrijk moeten zeggen. "We vertrekken binnen 2 weken op tour voor 2 maanden." Ik geef er niet aan toe het heel erg te laten zien hoe spijtig ik het vind. "Het spjit ons, we kunnen je niet komen ophalen uit het ziekenhuis." zegt Bill. Hij had het me nog wel beloofd dat ze dat zouden doen."Het is ok, ik probeer mijn ouders wel te overtuigen mij te komen ophalen en met mij iets te doen"