You bring the sun back into my life 8

Als ik de volgende dag wakker wordt staan Gustav en Bill aan mijn bed.
"Goedemorgen, waar is de rest?" vraag ik terwijl ik me eens goed uitrek. "Die zijn nog aan het slapen maar ze komen wel nog langs hoor" zegt Bill. "Ja, integendeel tot Bill geraakten zij niet uit hun bed." lacht Gustav waarop Bill lichtjes rood kleurt. "Hoe bedoel je?" Wou Bill me dan zo graag zien? "Wel, toen ik deze morgen wakker werd en niets wist te doen was ik bij de jongens eens gaan vragen of ze meekwamen naar hier. Georg en Tom wouden nog slapen maar Bill sprong bijna letterlijk zijn bed uit." Gustav vind het blijkbaar zeer grappig, ik vind het eerder superlief. "Je bent een schatje, weet je dat?" en kijk hem lief aan. "Ga iemand anders irriteren ja! ik wil nog slapen" Annelies moet weer eens van haar laten horen. "Hou toch eens je kop! Kom Bill en Gustav, we zijn weg, iemand moet haar schoonheidsslaapje nog even verder maken. Niet dat het veel uitmaakt want lelijk blijft ze toch" zeg ik en kruip stuntelig in mijn rolstoel.

Als we in de lift gaan bedenk ik ineens dat ik nog steeds in mijn pyjama zit. "Jongens, ik moet me nog klaar maken, momentje." ik rijd vlug de badkamer in, was me, kleed me, poets mijn tanden en ga terug naar de gang waar Bill en Gustav op me wachten. "Kunnen we je niet nog eens een dagje ontvoeren?" vraagt Gustav. "Daar is de dokter, vraag het hem maar." antwoord ik. Gustav rent naar de dokter die de gang uitloopt en Bill neemt mijn rolstoel vast en duwt hem rennend voort. "Ok, als ze maar terug is tegen 17.00 uur vind ik het goed" horen we de dokter zeggen.

De jongens nemen samen met mij een taxi naar het huis van Bill en Tom om daar te wachten tot Tom en Georg naar beneden komen. De rolstoel begint me behoorlijk te irriteren als we naar een film aan het kijken zijn. "Ik heb echt een hekel aan die rolstoel. Ik zit er niet goed in."mopper ik behoorlijk geïriteerd. "Kom dan in de zetel zitten." stelt hij voor. "Ik geraak er niet in zonder hulp en vergeet niet dat mijn benen verlamd zijn, wie weet glijd ik er zo weer uit." Ik haat het niet meer zonder hulp te kunnen leven."We helpen je wel" antwoord Gustav direct. Zo gezegd zo gedaan, de film gaat op pauze en ze helpen me in de zetel. Even leek het alsof ik al de miserie vergeten was en alsof ik geen handicap heb maar eens de film gedaan is en ik uit de zetel wou gaan viel ik net niet op de grond. Bill had me net op tijd vast waardoor ik niet viel. "Dankje" zeg ik. "Ik was even vergeten dat ik een rolstoel nodig heb om door het leven te gaan" Ik zet me terug in de zetel en zou zo kunnen huilen. Het zit me gewoon tot boven, ik heb mijn ouders nog steeds niet gezien, Annelies werkt me mateloos op de zenuwen en dan nog eens die stomme rolstoel.

Na een uurtje komen Tom en Georg dan toch naar beneden en zijn blij verrast als ze mij zien zitten in de zetel. Maar als ze zien dat er mij iets dwarszit komen ze direct bij mij. "Wat scheelt er?" vraagt Tom. "Ze zit hier nu al een uur met haar armen gekruist en een boos gezicht. Het zit haar een beetje hoog denk ik dat ze in een rolstoel zit." zegt Gustav. "Gaan we iets leuk doen? Anders rijd ik wel gewoon weer het ziekenhuis binnen hoor, bij die stomme Annelies gaan zitten." ik vind het erg dat ik zo dom doe tegen de jongens maar ik moet even al mijn frustratie kwijt.