You bring the sun back into my life 6

"Menen jullie dat echt?" vraag ik verbaasd. "Tuurlijk, anders zouden we het toch niet zeggen?" merkt Gustav op. "Niemand heeft zoiets lief ooit al gezegd tegen mij. Jullie zijn de liefste, schattigste, mooiste, grappigste jongens ter wereld!" roep ik uit. Ze beginnen alle 4 te lachen en geven mij elk een knuffel. "Jij bent voor ons het liefste, schattigste, mooiste en grappigste meisje ter wereld. Toch jongens?" zegt Bill en de andere knikken. "GROEPSKNUFFEL!" roept Tom en nu hangen ze alle 4 rond mij.

"Gaan we ergens iets eten, ik heb honger" vraagt Tom na een aangename stilte. "Tom, jij hebt altijd honger." zegt Bill. "Ik heb ook wel honger. Gaan we pizza eten?" vraag ik. "Jaaaa!" antwoorden ze alle 4 tegelijk.

We zijn op zoek naar een pizzeria en hebben er dan eindelijk één gevonden. Als we dichter en dichter bij de pizzeria komen merk ik dat dit voor mij onmogelijk is. De pizzeria is in een soort oud herenhuis waar je een heleboel trappen moet doen om nog maar aan de voordeur te komen. De jongens zijn er hun nog niet bewust van en gaan naar binnen. Daar zit ik dan. Na een paar minuten komt dan toch Bill buiten. "Sorry, we waren er ons niet bewust van dat je niet binnen kan. Waarom riep je niet? Kom, ik draag je wel naar binnen." en hij nam me op. "Het was niet in mij opgekomen te roepen en toen het in me opkwam dat ik dat kon doen waren jullie al binnen. Laat mijn rolstoel wel niet buitenstaan hè, straks is hij weg." Ook al haat ik dat ding, het is en blijft mijn enige manier om me te verplaatsen. "Ik haal hem wel even, ik zet je hier neer. Dan zit je naast Tom en mij."

We hebben onze pizza op en deze keer draagt Tom me naar buiten terwijl Georg de rolstoel neemt. "Ik baal hier echt van, waarom kan ik nu niet gewoon lopen? Dat is gewoon veel gemakkelijker en gezelliger. Nu moeten jullie altijd aan mij denken." Ik ben echt kwaad, ik wou dit niet. "Die, het is echt niet erg hoor. Als we het te irritant vinden zouden we je al lang ergens achtergelaten hebben of gewoon terug gegaan zijn naar het ziekenhuis." zegt Gustav terwijl de andere instemmen.