You bring the sun back into my life 5

Als ik de volgende dag wakker word zie ik de jongens rond mijn bed zitten. "Hoelang zitten jullie hier al?" Georg kijkt op zijn horloge "Wel, we zitten hier anderhalf uur. We wouden je niet wakker maken" zegt hij lief. "En we hebben nog een verrassing voor jou." zegt Bill uit het niets. "Ik word benieuwd" De jongens lachen en dan neemt Tom het woord "We zijn je dokter gaan zoeken en hebben hem gevraagd of we je vandaag een dagje mochten ontvoeren uit het ziekenhuis zodat we met jou iets kunnen gaan drinken enz. Als je wil tenminste" ze kijken me alle 4 zo lief als ze kunnen aan. "Natuurlijk ga ik mee" roep ik blij. "Kan dat hier niet wat stiller!!!! Ik probeer te slapen, mag het?!" zeurt Annelies. "Slaap gerust voor nog 100 jaar door. Dan kan je tenminste mijn leven niet verzieken. Dag doornroosje, ik ben weg met de jongens" snauw ik haar toe en we vertrekken.

We gaan eerst naar het park. De jongens zetten zich in het gras. Ik probeer zo goed mogelijk uit mijn rolstoel te geraken om me ook in het gras te zetten. De jongens zien het en staan direct op om mij te helpen. "Misschien is het een goed idee als ik jullie vertel wat ik voor heb, dan weten jullie dat ook ineens." ik kijk de jongens vragend aan, ze knikken allemaal eens en dan begin ik mijn verhaal
"Ik was gaan shoppen, ik ging met de bus terug naar huis en toen ik de straat wou oversteken hoorde ik ineens getoeter. Wat daarna gebeurde weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat ik nooit meer zal kunnen rondlopen. Ik ben verlamd in beide benen." De jongens kijken me aan vol medeleven. "Komen je ouders je eigenlijk niet bezoeken? Die hebben we nog niet gezien en we zitten de hele dag bij jou?" vraagt Georg na een stilte. "Die hebben het te druk met hun werk, ze gingen me normaal gisteren komen bezoeken maar ik heb ze niet gezien of gehoord. Ik ben er al aan gewend geraakt. Ik zit niet op hun te wachten hoor." Niemand weet nog iets te zeggen. Na een tijdje begint Tom ineens met gras uit te trekken om het dan als een klein kindje op een hoopje te leggen. Het begint me behoorlijk op de zenuwen te werken dat niemand iets zegt en Tom zich enkel bezig houdt met gras uittrekken. "Tom, stop er mee, het werkt op mijn zenuwen." zeg ik geïrriteerd."Sorry" en hij gooit het in Bills gezicht, die trekt gras uit en steekt het onder Tom zijn T-shirt. Tom trekt opnieuw wat gras uit, duwt het in Bill zijn haar en loopt dan snel weg. Georg had ook gras op hem gekregen en liep achter Tom net zoals Bill. Nu zat ik daar alleen met Gustav. "haha, het zijn net kleine kinderen" lacht Gustav. "Gustav, help me. Nonkel Georg valt me lastig." roept Tom. Ook Gustav rent uiteindelijk weg. Ik kijk naar hoe ze onnozel doen en lach met hun. Het lachen vergaat me snel wanneer ik besef dat ik nooit met hun zal kunne meedoen omdat ik in een rolstoel zit. Ik wil terug in mijn rolstoel gaan zitten die een heel stuk achter mij staat. Dat wordt dus mij voort trekken op mijn handen. De jongens hadden blijkbaar door dat ik alleen zit, zijn gestopt met onnozel doen en komen naar mij toe. "Sorry, we dachten er niet echt bij na dat je niet mee kon doen." zegt Gustav. "Het is ok jongens, ik snap het wel. Ik had het eerst ook niet door dat ik dat nooit meer kan doen." Ik voel me op dit moment echt rot. "We zullen je nooit meer alleen laten" zegt Georg. "Nee, en als er iets is moet je het ons zeggen." vervolgt Tom. "Jullie hoeven jullie plezier niet te laten voor mij hoor. Amuseer jullie maar. Ik hoef niet overal bij te zijn." antwoord ik toch wel gevleid met antwoord van Georg."Maar Die, we houden van je. We laten je echt niet meer alleen zitten en als jij er niet bij bent is het niet hetzelfde." zegt Bill