You bring the sun back into my life 4

"Ok. Maar blijven jullie nog even. Ik wil niet de hele avond op haar gezicht moeten zien." vraag ik op mijn liefst en kijk hun met pupy-eyes aan. "Op zo'n smeekbede kunnen we toch geen nee zeggen he jongens." zegt Gustav lachend.Ik hou van die jongens.

We zitten in de inkomhal en lachen constant. De jongens zijn superlief en zijn echt gek soms. Ze hebben me een bijnaam gegeven. Vanaf vandaag noemen ze me 'hun Die'. Tom is met dat idee afgekomen. Georg heeft een grap verteld en we liggen allemaal plat van het lachen. Maar dan komt er een verpleegster langs die zegt dat ik terug moet naar mijn kamer en gaat weer weg. "Pff, ik heb geen zin om nu al terug te gaan. Het is nog maar 20.00 uur, ik moet nog 2 uur minstens kijken op Annelies haar gezicht. En ik geraak niet in mijn bed." zeg ik teleurgesteld. "Iemand van ons zal meegaan dan kan die je helpen in je bed te geraken. Morgen zullen we terugkomen en als het goed weer is zetten we ons buiten voor de rest van de dag." stelt Gustav voor. "Ok, wie gaat er dan nu mee?" ze kijken elkaar aan en uiteindelijk is het Bill die meegaat.

Bill en ik hebben afgesproken dat ik eerst alleen binnenga om te zien wat de reactie zal zijn van Annelies en dat hij pas daarna binnenkomt.
"Ah, kom je dan toch nog? Ik had gehoopt dat ik alleen ging liggen. Oh en denk maar niet dat ik je je bed in help hoor." zegt ze pretentieus.
"Daarom ben ik hier dan ook." hoor ik van achter mij komen. Het gezicht van Annelies is goud waard. "Tot morgen, mijn Dietje" zegt Bill als hij me in mijn bed gelegd heeft en geeft me nog snel een kus. Als hij verdwenen is uit de kamer begint Annelies te zagen over hoe erg ze het wel vindt dat de jongens niet meer naar haar omkijken en dat ze de aandacht nodig heeft. "Stop toch met je gemekker en ga slapen. Je zou je beter wat gedragen, misschien komen ze dan ooit nog eens terug bij jou." zeg ik bot als ze gedaan heeft met zagen. Het mist zijn effect niet, ze draait haar een paar keer en valt nadien in slaap.