You bring the sun back into my life 3

"En mag ik weten welk kalf jullie dat heeft wijs gemaakt?" ik sta zowat op ontploffen. Ik ben dit nu al beu. Als de verpleegster komt vraag ik om terug alleen te kunnen liggen. Nog liever alleen op een kamer dan met zo'n gezelschap.
"Heej, een beetje kalm hè. Je moet niet doen alsof je dat niet gezegd hebt. Ze liegt Bill, echt waar."
"Sorry!Ik..." maar verder kom ik niet. De verpleegster heeft het avondeten bij haar en geeft het ons beiden. "Mevrouw, mag ik alsjeblieft terug op een kamer alleen. Ik weet dat ik had gevraagd voor een kamer voor 2 personen. Maar het bevalt me hier niet." zeg ik snel voor ze weg gaat "en zou u mij ook willen helpen terug in het bed te geraken. Het staat te hoog."
"Ok, ik zal nog eens vragen om u te verzetten van kamer." ze helpt me in mijn bed en gaat daarna weg.

Ik eet rustig mijn eten op en kijk de jongens niet aan. Ineens voel ik iets op mijn gezicht en hoor Annelies lachen. Als ik het eraf haal zie ik dat ze eten in mijn gezicht gesmeten heb. Ik doe alsof het mij niets doet en eet gewoon verder maar zij wil echt een reactie uitlokken en smijt nog eens. Op het moment dat ik wil reageren hoor ik Bill roepen. "Ik heb het gehad met jouw gedrag! Ik dacht dat je volwassener was! Waarom doe je eigenlijk zo!? Wat mankeert jou!?" Bill is echt kwaad op Annelies. Net goed misschien stopt ze nu eindelijk met haar vervelend gedrag. "Ik moet dus wel een hele dag in bed blijven liggen door een been dat niet meewilt. Weet je hoe frustrerend dat is? Ik heb een bezigheid nodig ja." dient ze hem meteen van antwoord. "Niet te geloven, hoe laag val je niet als dit je bezigheid is." Bill kijkt haar aan en wacht op een reactie die er maar niet komt. Haar mond is eindelijk gesnoerd.
"Kom jongens, we zijn hier weg. Dag Andie, tot morgen" zegt Bill en loopt de kamer uit. "Dag Andie, tot morgen" zeggen ze alle drie in koor en gaan ook weg. Fijn, nu zit ik met die bitch de rest van de avond nog opgescheept. Mijn honger is over, ik ga de jongens achterna, ik wil nog zolang het kan uit de kamer blijven. Als ik in de gang kom en naar de lift rijd, zie ik de deuren sluiten met in de lift de jongens. Dan maar gaan vragen op welke kamer Sara ligt. Als de lift eindelijk terug bij mij is en ik wil binnenrijden zie ik de jongens er nog allemaal instaan."We zagen je nog net op de gang rijden en hadden zo een vermoeden dat je ons achterna kwam. Daarom hebben we de lift terug naar hier genomen." verklaart Georg. "Het spijt me dat ik Annelies echt geloofde." voegt Bill er nog bij. "Het is al goed, Bill. Ik ben blij dat je het hebt ingezien. Maar ik moet toegeven dat ik haar eigenlijk wel zou moeten bedanken voor één ding." De jongens kijken mij verbaasd aan. "Wat heeft ze met jou gedaan? Voel je je niet goed?"
"Ik voel me prima hoor, Tom, en ze heeft me niets aangedaan. Maar ze heeft er wel voor gezorgd dat ik jullie heb leren kennen. Daarvoor ben ik haar dankbaar, dat ze jullie kent."
"Misschien moeten we eens afspreken om eens iets te gaan drinken ofzo, als je uit het ziekenhuis bent." stelt Gustav voor. "Hmm, heb ik veel meer keus dan te zeggen dat het goed is?" vraag ik lachend. "Nee, we dwingen je en wij trakteren." zegt Tom.
"Ik ga wel mee, maar jullie hoeven niet te trakteren hoor."
"Maar we doen het wel en je hebt geen keus om het af te slaan." antwoord Georg direct.