What did she say?!

Ik draai me naar Annelies en zie daar 4 jongens zitten. één met een hele bos zwart haar, één met dreads, één met kort haar en één met half lang haar. Dat kon niet anders dan TH zijn.

Annelies heeft door dat ik wakker ben en stelt me voor aan de jongens. Mijn grootste wens komt zowat uit. Hier heb ik maanden van gedroomd. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen...ik durf niets te zeggen. De jongens hebben het door en proberen me een beetje op mijn gemak te stellen. Na een tijdje babbel ik vlot met hun en lijkt het of we elkaar al jaren kennen. Aan Annelies geven ze bijna geen aandacht meer en babbelen al een hele namiddag met me.

Om 20.00 uur moeten ze naar huis want het bezoekuur is voorbij. "En, vond je het leuk?" vraagt Annelies een beetje nijdig. "Ja, ze zijn echt superlief. Wat is er? Je doet zo kortaf?" vraag ik wat verward. "Jij durft dat nog te vragen!? Je neemt ze van mij af, ze zijn een hele namiddag met jou bezig geweest en ik zat er maar gewoon een beetje bij." roept ze door de kamer. "Het spijt me, dat was niet mijn bedoeling."
"En denk maar niet dat je ooit met één van hen een relatie zal hebben hoor. De jongens zijn van MIJ. Heb je dat goed gehoord?"

"Kijken we nog even tv? of wil je slapen of iets anders doen?" vraag ik voorzichtig. "Tv is goed" Om 1 uur zetten we de tv uit en gaan slapen.
De volgende dag wordt ik wakker om 12.00 uur en hoor net zoals gisteren de stemmen van Annelies, Tom, Georg, Gustav en Bill. Maar Annelies is nog steeds kwaad op mij en dat laat ze duidelijk aan de jongens merken. "... Ze is een bitch. Ze palmt jullie helemaal in en wedden dat ze jullie laat vallen binnen de maand." Nu gaat ze te ver. "Als je wil roddelen over mij doe dat dan als ik er niet bij ben. En ik zou hun nooit laten vallen. Integendeel zelfs! Wat scheelt er eigenlijk met jou? Ik palm ze volgens jou helemaal in maar jij bent het juist die hun inpalmt. Ik ga naar buiten, kan je leuk verder roddelen zonder dat ik het hoor!" Ik kruip nogal sukkelachtig in mijn rolstoel en rijd naar de gang.
"Wacht nou even, Andie!" roept Bill nog, maar ik heb echt geen zin nu om nog met één van hun te babbelen. Ze hebben dan wel niets mis gedaan maar ik hoef nu even niemand rond mij. "Laat haar Bill, ze is jaloers dat ik zo goed met jullie overeenkom" hoor ik Annelies nog zeggen en sluit de deur.

Op de gang zie ik ineens mijn ouders uit de lift stappen. "Ook dat nog" mompel ik tegen mezelf. "Hey Andie, waar ga je naartoe?" vraagt mijn moeder. "Ik ga even naar buiten. Ik ben het daarbinnen beu." Mijn ouders kijken me raar aan. "Kom maar mee naar buiten, ik vertel het daar wel." Als we langs de balie passeren zegt de receptioniste dat de dokter me wil spreken en dat hij me komt ophalen aan mijn kamer. "Ok. Ga anders maar naar huis hoor dan vertel ik het jullie een andere keer." mijn ouders kijken me bezorgd aan "Moeten we niet mee naar de dokter?" deze keer is het mijn vader die het vraagt. "Nee, ik kan dit heus wel alleen aan. Ik heb al drie weken zonder jullie doorgebracht, dan lukt dit ook wel." Teleurgesteld rijd ik terug naar mijn kamer. Als ik in de lift sta zie ik mijn ouders nog staan. Ze voelen zich verslagen omdat ze me drie weken niet zijn komen bezoeken, dat kan ik wel zien in hun ogen.

Als ik terugkom op de kamer zie ik Bill op mijn bed zitten. De uitdrukking op zijn gezicht lijkt me droevig. Het lijkt wel of hij kan wenen. "Bill, wat is er?" vraag ik ongerust. "Ik snap het niet. Wat hebben we verkeerd gedaan gisteren?" ik kijk hem raar aan, ik snap niet over wat hij het heeft. "Hoe bedoel je?"
"Waarom zeg je zoiets?" Nu ben ik al helemaal niet meer mee. "Andie, kan je even meekomen?" De dokter staat in de deuropening. "Ik kom. Bill, we hebben het hier nog wel over. OK?" Hij geeft een klein knikje.

Samen met de dokter ga ik naar zijn praktijk. Als we daar zijn maakt zijn gezichtsuitdrukking me bang. Het zal wel weer eens slecht nieuws zijn."Andie, we hebben onderzoeken gedaan, en het lijkt erop dat je nooit meer zal kunnen lopen. 1 kans op 100 kan je ooit nog rondlopen." vertelt de dokter voorzichtig. "Dus om het even kort samen te vatten, ik zal de rest van mijn leven doorbrengen in een rolstoel?" Langzaam knikt de dokter."Het spijt me. We kunnen er niets aan doen." legt hij uit."Het is goed, u heeft gedaan wat u kon. Bedankt. Hoe lang moet ik nog in het ziekenhuis blijven?" vraag ik verslagen."Nog tot eind deze maand" Ik knik eens en verlaat langzaam de praktijk.

Als ik de kamer binnenkom, zit Bill niet meer op mijn bed. Ik probeer terug in mijn bed te kruipen maar dat lukt van geen kanten. Dat bed is te hoog om vanuit een rolstoel erin te geraken zonder hulp. Koppig blijf ik dan maar in de rolstoel zitten. "Geraakt AndieTJE niet meer in haar bed? ocharme" lacht Annelies sarcastisch. Op zo'n momenten heb ik dus echt wel zin om op haar gezicht te slagen. "Zegt ons liefdadigheidsgeval" antwoord ik er dan maar op. "Ik ben hier weg." vervolg ik en ga naar buiten.

Ik zit aan een bankje maar wat te denken. Ik hou het nooit vol met haar op één kamer. Ik staar voor mij uit als ik iemand hoor vragen "mag ik naast jou komen zitten?" Geschrokken kijk ik op."Ja hoor." antwoord ik. Het is een meisje van 18 jaar met bruin haar en bruine ogen. Ze stelt zich voor als Sara. "Wat scheelt er? Je zit maar wat voor je uit te staren en het lijkt alsof je iets ergert." vraagt ze vriendelijk. "Wel, ik lig met een meisje op de kamer. De jongens van Tokio hotel zijn op haar kamer. Het zijn haar "vrienden" en ze vindt dat ik ze inpalm. Ik denk dat ze hun dingen gezegd heeft over mij die niet eens waar zijn. Bill lijkt een beetje kwaad op mij en vroeg me waarom ik iets gezegd heb maar ik weet niet over wat hij het heeft. Ik haat het gewoon om terug te keren. Komt de dokter nog langs en geeft die mij het nieuws dat ik nooit meer zal kunnen rondlopen. Ik wil hier weg. Ik ben het allemaal zo beu." de tranen springen in mijn ogen maar ik probeer mij nog sterk te houden. Sara slaagt een arm rond mij en probeert me te troosten

"Stel je voor dat ze nu zo terug komt en in haar bed wil. Ze probeert er zo in te gaan en dan valt ze gewoon uit haar rolstoel de grond op. Dat zou zo funny zijn" hoor ik haar lachen. Tot mijn grote opluchting lacht niemand met haar mee.

Ik kom binnen en probeer in mijn bed te kruipen maar het lukt ook nu niet. Dan maar wachten tot er een verpleegster langs komt. "Zal ik je helpen?" vraagt Gustav. "Nee hoor, is niet nodig, ik wacht wel tot er een verpleegster komt en me helpt. Het eten komt toch zo." antwoord ik vriendelijk.

"Bill? Over wat had je het daarstraks eigenlijk?" besluit ik maar eens te vragen."Hoe bedoel je!? Jij zegt dat je ons maar dom vindt en vandaag doe je alsof je niets gezegd hebt?" roept hij kwaad. "WAT?! Zoiets zou ik nooit zeggen. Ik vind jullie juist super en ben blij dat ik jullie heb leren kennen!"