My life is over

Ik ben net gaan winkelen en loop met mijn handen vol naar de bushalte. Als ik daar aankom komt de bus bijna direct. Ik stap op en stap even later af. Net als ik de straat oversteek hoor ik getoeter. Wat er daarna gebeurt weet ik niet.

Ik word wakker in een ziekenhuisbed. Ok, dit is niet goed. Als ik naar het toilet wil gaan merk ik dat mijn benen niet echt mee willen. Ik druk dan maar op een knopje zodat er een verpleegster komt. Als die er eindelijk is vraag ik wat er scheelt met mij dat mijn benen niet meewillen. "U heeft een ongeluk gehad, uw benen zijn waarschijnlijk verlamd. Misschien komt er ooit terug gevoel in uw benen maar dan moet u zeer intensief trainen." meldt ze me vol medeleven. Mijn wereld stort in, dit kan niet, dit mag niet.

*3 weken verder*
Ik heb nog steeds moeite met het te aanvaarden dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen lopen. Ik lig alleen op een kamer en dat zorgt ervoor dat ik de hele dag lig te piekeren. De verpleegster die me elke dag komt verzorgen heeft voorgesteld om op een tweepersoonskamer te gaan liggen. Dat voorstel heb ik direct aanvaard, ik word hier zowat gek.

Na een half uur komt ze me halen. Ik mag naar een andere kamer. Ik zal op een kamer liggen met een meisje, ze is ook 18 jaar en heet Annelies. Zij is ook verlamd aan haar rechterbeen. Bij haar gaat het veel beter dan een maand geleden. Ze was ook aangereden dor een auto en volgt sindsdien een intensieve training. Zij kan stappen met een kruk maar ik zal de rest van mijn leven doorbrengen in een rolstoel.

Het is 10.00 uur en er is niets op tv, Annelies en ik vervelen ons. We gaan dan maar slapen na nog even gebabbeld te hebben.
's Nachts schrik ik wakker door een luid geklingel. Als ik vraag of Annelies weet wat het is zegt ze dat ze haar glas heeft laten vallen. Ik kruip van in mijn bed in de rolstoel en rijd naar haar bed toe. We ruimen samen de scherven op en gaan slapen.

Als ik de volgende dag wakker word om 11.00 uur hoor ik stemmen. Ik open mijn ogen en zie....