Opdr. 2 [Fawkes]

Hij had haar vaak gezien. Haar volle zwarte bos krullen die op haar onderrug eindigden, haar volle rode lippen, haar stralende bruine ogen, en prachtige rondingen. Ieder jaar weer keek hij toe hoe ze zichzelf opdofte en uitdoste voor het Carnaval. Ieder jaar weer probeerde ze de koningin van het feest te worden, maar greep er iedere keer naast. Dit jaar móést ze echter wel winnen. Ze zag er oogverblindend uit. Ze droeg een gouden korset die eruit moest zien als de kop van een pauw, met blauwe stenen die haar tepels bedekten, en witte glimmers die om haar borsten liepen. Haar haar werd echter in de grote hoofdtooi bedekt, het ding was ontzettend zwaar maar ze bleef glimlachen. Haar brede heupen werden omringt door een fijne witte zijden stof, die pas onder haar knieën uit begon te lopen in pauwenveren waardoor ze maar kleine stappen kon zetten. Rond haar armen werden dikke, zware gouden armbanden vastgezet waar witte kwastjes en gouden belletjes aan hingen. Hij keek toe hoe twee mannen haar optilden en op minuscuul karretje plaatsen. Verbaast vroeg hij zich af waarom ze dat deden, maar hij werd wakker geschud uit zijn gedachten. "Waar wacht je nog op? Laat de kabels omhoog vieren," schreeuwde Carlos, zijn baas hem toe. De jongeman knikte kort en keek naar de kast met kabels naast hem. Drie kabels zaten vast. De twee buitenste kabels maakte hij los en liet hij vieren, bij de middelste deed hij echter voorzichtig. Hij pakte de kabel vast met zijn linkerhand, en draaide hem van het mechanisme met zijn rechter. Met een ruk werd zijn arm omhoog getrokken en zag hij een enorm gevaarte op de vrouw afrazen. Enkele meters boven haar bleef het echter zweven en moest hij zich schrap zetten om zelf niet de lucht in te vliegen. Centimeter voor centimeter liet hij een enorm gevaarte naar beneden zakken, precies boven haar.

Ze keek naar hem. Even had het erop geleken dat haar leven werd beëindigd door de jurk die haar dit jaar aan de overwinning moest helpen, maar hij lette goed op. Ze keek rustig toe hoe hij zich inspande. Geconcentreerd keek hij naar het gevaarte boven haar, wat een kleine driehonderd kilo zou wegen, en haar tengere lichaam kon breken alsof ze van glas gemaakt was. De spieren in zijn armen leken van staalkabels gemaakt. Zweetdruppeltjes schitterden op zijn voorhoofd, en liep vanaf zijn keel zijn shirt in, dat strakgespannen om zijn lichaam zat. Onwillekeurig beeldde ze zich in hoe hij eruit zou zien zonder kleding, en hoe haar lichte handen zouden afsteken tegen zijn zongebruinde huid. Met een klap werd ze naar de realiteit getrokken toen de rest van haar jurk met een luide dreun op de vloer zakte en de metalen platen onder haar licht liet trillen. Gauw werden de gouden kabels aan de rest van haar jurk vastgemaakt en duwden drie mannen haar naar de rand van het podium waar ze over enkele minuten gepresenteerd zou worden. "Emanuelle Otazu, wordt wakker en lach meisje!" riep haar visagiste die haar lippen nog roder maken, maar Emanuelle luisterde totaal niet. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem tegen de kabelkast aanleunen en steels keek ze toe hoe hij de onderkant van zijn shirt omhoog hief om zijn voorhoofd af te vegen waarbij zijn buik verscheen. O mijn hemel. Ongewild reageerde haar hele lichaam op dat van hem, ondanks dat ze nooit op 'de klusjesmannen' viel. Ze was teleurgesteld toen hij zijn shirt liet zakken, maar voelde het bloed naar haar wangen stijgen toen hij naar haar glimlachte.

Ze zag er prachtig uit. In de rest van de jurk zat een gouden aureool verwerkt die eruit zag alsof ze licht gaf, daaromheen weer honderden witte veren, sommige met dezelfde edelstenen die op haar borsten zaten, anderen die ervoor gemaakt leken te zijn om haar naakte lichaam te strelen. Hij zuchtte diep en pakte zijn shirt beet om het zweet van zijn gezicht af te vegen. Toen hij deze weer liet zakken zag hij nog net hoe ze haar gezicht weg draaide. Binnen een paar seconden keek ze echter weer, iets dat hem een enorme glimlach bezorgde. De blosjes op haar wangen zorgden ervoor dat zijn gedachten weg dwaalden. Als ik eens wist waar jij aan dacht..

"Nu vraag ik uw aandacht voor de beeldschone Emanuelle Otazu! Een beeldschone dame die vorig jaar de tweede plaats behaalde, laten we kijken of er dit jaar een eerste plaats in zit!" Luid applaus vulde de zaal, en ze voelde de tientallen kleine wieltjes die verborgen zaten onder de jurk in beweging kwamen. Gauw keek ze nog eens zijn kant op en zag dat hij haar bemoedigend toelachte. Alsof hij ervan overtuigd was dat ze zou winnen dit jaar. Met die gedachte verscheen er een stralende, maar neppe glimlach op haar gezicht die ze vijf minuten op zijn plaats moest houden. Ze deed alsof ze liep, zwaaide naar de mensen in de zaal, lachte naar de camera's en gaf antwoord op de vragen die de presentator stelde. Doordat ze de laatste was werd haar verzocht om op het podium te blijven staan en de andere deelnemers kwamen haar vergezellen. Allen met saai, en onopvallende jurken vergeleken bij haar. Het was dit jaar dan ook niet geheel onverwachts dat ze wel won, gezien haar groep echt álles uit de kast hadden getrokken voor deze jurk. met tranen in haar ogen en een warm gevoel vanbinnen nam ze de glazen bokaal aan van de presentator. "Emanuelle Otazu, Rio's koningin van 2011!" Ze zag duizenden flitsen van mobiele telefoons en camera's alle schijnwerpers waren op haar gericht, en iedereen die bereik had gooide bloemen op het podium. Na een kort maar krachtig feest was de zaal eindelijk verlaten en mocht ze zich uit de jurk laten helpen. Degene die de jurk van een afstand bediende had echter geen rekening gehouden met de bloemen, die verstrikt raakten tussen de wieltjes en zorgden dat ze voorover viel. Een enkeling gilde in paniek, en men stormde er meteen op af om haar te helpen.

Toen hij zag dat de jurk begon te kantelen rende hij op haar af, waardoor hij als eerste bij de chaos was waar ze onder begraven was. Zonder pardon begon de aan de veren te rukken om een glimp van haar prachtige lichaam op te vangen. "Ben je niet goed bij je hoofd? Weet je wat die jurk heeft gekost?!" hoorde hij achter zich, maar hij kon niet de moeite nemen om te reageren. De gouden kabels hielden haar gevangen. Ze hing als een lappenpop enkele centimeters boven de vloer. Haar ademhaling was te zacht voor hem om te horen of ze bij bewustzijn was. Ongeduldig begon hij aan de gouden kabels te trekken en hees haar voorzichtig omhoog. Op een paar blauwe plekken een schaafwonden op haar linkerdij na leek ze niets te hebben. Voor hij met haar was opgestaan werd ze echter al omringt door anderen en werd hij weggeduwd om ruimte te maken. Steels pakte hij een zuivere witte veer op en liep weer naar de back stage ruimte.

In allerijl werd ze naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoeken. "Mami, ik heb toch niets! Ik voel me prima," mopperde ze als een klein kind. Ze was blij dat ze de prijs had gewonnen en koningin was, maar de jurk had ze altijd teveel van het goede gevonden. "Stil maar cara mia, ik weet dat je je prima voelt, maar wat als je een hersenschudding hebt?" Daarmee was het gesprek ook gedaan, tegen haar moeder kon Emanuelle nooit op. Mokkend sloeg ze haar armen over elkaar en kijkt naar een vlekje op de witte ziekenhuismuur.

Hij was een van de laatsten die nog aan het werk was. "Ricky, je mag de jurk uit elkaar halen, de rest van jullie gaat naar huis." Vreemd keek hij op naar zijn baas. "Zorg dat je het niet te laat maakt," zei de man waarna ook hij wegging. Enkele uren was hij bezig om de jurk uit elkaar te halen, waarbij hij de witte zachte veren apart legde. Hij had zijn shirt uitgetrokken, de zaal was nog steeds beklemmend benauwd en er was verder toch niemand, dacht hij. "Aah, mijn arme jurk," hoorde hij achter zich. Met een ruk keek hij op en zag haar staan. "Emanuelle, w-wat doe jij hier?" vroeg hij verbaast. "Ik wilde weten wat er nog over was, maar niet veel als jij hem uit elkaar haalt." "Het spijt me, orders van de baas." Het geeft niet. Vindt je het erg als ik blijf kijken?" De man schudde zijn hoofd en draaide zich weer om naar zijn werk, met trillende handen pakte hij de moersleutel op en begon de stalen constructie weer uit elkaar te halen. Binnen een goed half uur had hij de ronde 'kooi' uit elkaar en keek hij naar de rotzooi die hij nog moest opruimen. Hij zuchtte, ging zitten en liet zich iets achterover zakken waarbij hij tegen haar benen opstootte.

In een opwelling was ze naar hem toegelopen. De hele tijd had ze vrij naar hem kunnen kijken, maar de bewegingen die zijn lichaam maakte terwijl hij aan het werk was wonden haar alleen maar op. Ze wilde net zijn schouders beetpakken toen hij zich achterover liet zakken en tegen haar benen aankwam. Met een ruk kwam hij weer overeind. "H-het spijt me, ik wist niet dat je achter me stond," mompelde hij. Ze gaf echter geen antwoord en liet zich op haar knieën zakken waarna ze haar handen op zijn schouders legde en zacht begon te masseren. Hij deed zijn ogen dicht en kreunde licht. "Waar denk je aan?" fluisterde ze in zijn oor, waarna ze er een klein kusje onder gaf. Ze voelde hoe iedere spier in zijn lichaam samentrok, wat haar licht liet grijnzen. Voorzichtig plaatste ze haar lippen weer onder zijn oor, en trok een klein spoor over zijn keel naar zijn schouder. Een kreun ontsnapte aan zijn lippen, en hij pakte haar benen beet de aan de weerszijden van hem op de grond rustten. Ze verplaatste haar handen van zijn schouders, onder zijn armen door op zijn borst, waarna ze zacht over zijn gespierde buik streelde en op haar lip beet.

"Wil je me?" hoorde hij haar vragen. Hij durfde echter niet om te kijken of ze het ook echt gevraagd had of dat hij alles droomde. Zacht streelde hij over haar bovenbenen en merkte hoe ze haar adem inhield. Hij draaide zich om en keek in haar ogen, die zijn gevoelens leken te weerspiegelen. Haar rode lippen waren iets geopend, en ze keek hem vragend aan. Voor hij het wist had hij zijn warme lippen op de hare geplaatst en ongeduldig liet hij zijn tong over haar onderlip glijden, smekend voor toegang. Zodra ze haar mond iets geopend had begonnen hun tongen aan een wild spel. Hij tilde haar moeiteloos op en begon naar de berg veren te lopen die hij zorgvuldig had opgeborgen in een lege kamer. Daar liet hij haar voorzichtig zakken, en verbrak kort de zoen, om naar haar te kijken. Gauw pakte ze vier witte veren, die ze over haar, nog ingepakte, borsten legde. Speels nam hij er een van haar over en liet deze zacht over haar keel, tussen haar borsten en over haar buik glijden, waarbij ze haar adem inhield, en uiteindelijk zachtjes zuchtte.

Ze besloot hem iets te helpen, en kromde haar rug zodat ze de gouden gespjes die op haar rug zaten kon openen. Toen ze de laatste, die net boven haar billen zat, had geopend en weer ging liggen voelde ze de honderden haartjes van de veren haar blote rug kietelen. Zijn ogen waren donker geworden, met een twinkeling die verraadde dat de nacht nog lang niet om was. Ze pakte de veren beet, en hij trok de goudkleurig korset uit waarna ze de veren weer op haar borsten liet zakken. Hij ontblootte zijn tanden in een glimlach en likte kort over zijn lippen. Daarna boog hij zich voorover en voelde ze zijn warme ademhaling op haar buik, wat haar kippenvel bezorgde, en gaf hij zachte kusjes waarbij zijn lippen haar amper aan leken te raken. Een zachte kreun ontsnapte aan haar lippen, wat ervoor zorgde dat hij zich naar boven verplaatste.Hij liet zijn tong langzaam tussen haar borsten door glijden en trok tergend langzaam de veren van haar borsten af. Hij kuste ieder stukje huid wat bloot kwam te liggen en hield zijn adem in toen haar borsten helemaal ontbloot waren. Haar roze tepels stonden fier omhoog, zowel van opwinding als het koude briesje dat door de kamer waaide, maar dat deerde haar niet.

Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden terwijl hij op zijn handen steunde. Ze tilde haar handen op en wilde haar lichaam bedekken. "Niet doen, je bent prachtig," zei hij zachtjes. Ze glimlachte flauwtjes. "Niet waar." Hij pakte haar handen beet en legde ze naast haar op de vloer, waarna ze zich op haar ellebogen oprichtte naar hem toe zodat ze hem kon zoenen en trok hem weer mee. Haar handen streelden zijn naakte rug en schouders terwijl zijn handen voorzichtig van haar borsten naar haar heupen gleden. De zijden stof gleed tussen zijn soepele vingers, terwijl haar heupen onder zijn aanrakingen bewogen. Ongeduldig schoof hij de rok omhoog, waarbij haar beschadigde dij bloot kwam te liggen. Met een krachtige ruk scheurde hij de stof kapot. Het enige stukje stof dat ze nu nog om haar lichaam had was een minuscule string, die aan de voorkant compleet uit dezelfde stenen was opgebouwd als de top van haar jurk. Ze hief haar heupen iets waarbij hij toestemming kreeg om haar te ontdoen van de string. Langzaam trok hij het stukje stof naar beneden, centimeter voor centimeter het laatste stukje van haar lichaam onthullend. Soepel trok hij de string van haar benen en bekeek haar ranke lichaam met perfecte rondingen. Weer pakte hij een van de veren en streelde voorzichtig haar beschadigde dij. Zijn vingertoppen volgden terwijl hij zacht over haar beide dijen wreef. Hij spreidde haar benen en trok met zijn wijsvinger een spoor van haar navel naar beneden, over haar venusheuvel, haar clitoris, en liet een vinger tussen haar warme vochtige lippen verdwijnen. Ze kromde haar rug en kreunde zacht terwijl hij nog een vinger in haar vagina liet verdwijnen. Bij elk stoot trok haar lichaam samen, en liet haar ogen bijna in hun kassen rollen. Het duurde niet lang voor ze zodanig begon te trillen dat een orgasme onvermijdelijk was.

Ze boorde haar nagels diep in zijn schouders en trok lange rode sporen tot aan zijn onderrug. Hij drukte zijn lippen op de hare en zoende haar gepassioneerd. Ondertussen peuterde ze ongeduldig aan de knoop van zijn spijkerbroek. Ze voelde zijn glimlach tegen haar lippen, waardoor ze begon te blozen. "Sorry," mompelde ze zacht. "Geen sorry." Hij liet een hand naar zijn broek glijden en opende gemakkelijk de knoop, trok de rits naar beneden en liet haar verder haar gang gaan met zijn broek. Met trillende handen pakte ze de rand beet en trok hem langzaam naar beneden. De man droeg een simpele zwarte strakke boxer, die niets te raden over liet toen ze de erectie achter de strakgespannen stof zag. Plagend liet ze haar vingers over de stof glijden en hoorde hem zacht grommen wat haar aanspoorde het laatste stukje stof te verwijderen. Handig tilde hij haar op en draaide hen beiden om zodat Emanuelle ineens boven op hem zat. Zijn erectie kon ze tegen haar lippen voelen kloppen en haar plan om met hem te spelen viel ter plekke in duigen. Een vreemd gevoel nestelde zich diep in haar buik. Ze leunde voorover en beet hem zacht in zijn keel. Ruw pakte hij haar billen beet, hees haar iets omhoog waarna hij zijn penis in een stoot naar binnen bracht. Een korte gil ontsnapte van haar lippen toen ze stevig op zijn schoot zat. "Dans voor me chica," kreunde hij met een hese stem. Verlegen richtte ze zich op, terugdenkend aan haar prachtige jurk die haar het voorkomen gaf van een prachtige pauw. Ze dacht aan de carnavalsmuziek waar ze jaren trots op danste, de muziek die vrolijk door de muren van het gebouw dreunde. Ze leek te veranderen in dat trotse dier. Zij is de koningin.

Hij zag de glinstering in haar ogen terwijl ze sensueel haar lichaam bewoog licht op de maat van de muziek buiten, maar voornamelijk op een melodie die alleen zij kon horen. Ze leek echt te dansen terwijl ze hem bereed. Haar ogen gesloten, mond iets geopend en haar hoofd iets naar achteren gekanteld. Haar bewegingen werden sneller, ruwer en bovenal, rauw van emotie. Met een klap leek ze los te komen uit haar trance en boorde ze haar nagels in zijn schouders, terwijl zijn handen haar heupen nog steeds stevig beet hadden. "Ri-Ricky.." hijgde ze terwijl haar gezicht op een afstandje boven hem hing. Liefdevol pakte hij haar gezicht beet en gaf haar een kus op haar lippen die hun schreeuw moest onderdrukken terwijl hij zijn sperma in haar lichaam liet verdwijnen.

Uitgeput lag ze met haar hoofd op zijn schouder, haar hand lag op zijn borst en streelde deze zacht. "Blijf je bij me?" vroeg ze zacht. "Zolang je wil," antwoordde hij terwijl hij naar buiten keek door de kleine raampjes en de zon zag opkomen. De drummers hielden een pauze, de danseressen zaten uitgeput op de bank met een drankje, de vuurspuwers slikten hun vlammen in, alles tot de zon weer onder zou gaan.

Welkom in Rio, stad van de feesten, de stad van carnaval, de stad van mijn koningin.