Lets spend tonight on top of the world 24

I love you
(op de foto zijn het Paul en Martin die tegenover elkaar staan met hun gitaren)



"Dankje" fluister ik onzeker, bang dat hij boos zou worden. "Het geeft niet." Hij kijkt eens naar me, knuffelt me en verontschuldigd zich als hij merkt dat ik toch wel een beetje bang was voor zijn reactie. We kruipen terug in ons bed en even later is de rest ook weer terug.

De volgende dag ben ik als eerste wakker en dek de tafel. Daarna ga ik snel naar de bakker om ontbijkoeken te halen. Als ik thuis aankom is Jonas al wakker. "Goeiemorgen, goed geslapen?" vraag ik blij. "Goeiemorgen, ik heb goed geslapen en weet je, deze nacht werd ik wakker door een schreeuw. Even later ben ik met de jongens naar beneden gegaan en weet je wie er ontbraken. Paul en Luna, die waren gewoon beneden." begint Jonas sarcastisch te vertellen. "Jaja, laat maar. Ik weet waar je naartoe wil. Sorry dat je deze nacht wakker werd." verontschuldig ik Paul en mij. "En vanwaar zo blij zo vroeg op de ochtend?" vraagt Jonas lachend. "Heb je het deze nacht niet gehoord, ze was weer begonnen met mij lastig te vallen." begin ik mijn verhaal te vertellen. Aan Jonas zijn gezicht te zien heeft hij direct door dat het over onze zus gaat. "Paul verstaat geen Nederlands dus hij had helemaal geen idee wat ze zij en toch heeft hij me verdedigd. Hij zei dat ze moest zwijgen en dat ze al genoeg gedaan heeft. Daarna heeft hij me mee de kamer ingetrokken." vertel ik blij. "Wow, zie je het ook?" vraagt Jonas terwijl hij in de lucht wijst. "Wat? Wat valt er te zien?" vraag ik verward. "Er hangt verliefdheid in de lucht." zegt hij nog steeds serieus. "Wat zijn we weer..." maar dan komt Paul binnen. Jonas bekijkt me veelbetekenend.

Als de rest ook beneden is eten we samen... zonder mijn zus. "Ik wil de sfeer niet verpesten maar we moeten morgen alweer vertrekken naar Amerika. De manager heeft een concert geregeld volgende week en hij wil dat we zo snel mogelijk terug gaan." kondigt Martin aan. De sfeer verandert direct. "Maar morgen is te vroeg. Hoe kan ik me nu ooit goed voorbereiden op een nieuw afscheid van jullie als jullie het maar pas weten de dag ervoor?" vraag ik teleurgesteld meer aan mezelf dan aan iemand anders. "Luna, je hebt nog een hele dag om afscheid te nemen van hen. Overdrijf je niet een beetje?" vraagt Jonas. "Ze betekenen wel veel voor mij, voor het geval dat je het nog niet zou begrepen hebben." pik ik er boos op in. Ik schuif mijn stoel achteruit en loop naar mijn kamer.

"GA WEG!" roep ik wanneer er op de deur geklopt wordt. "Luna?" Het is Martin. Ik laat hem dan maar binnen. "Ik weet niet wat je allemaal tegen Jonas gezegd hebt maar je hebt het wel moeilijk met het afscheid, is het niet?" Ik knik snikkend. Het is allemaal zo frustrerend, ik weet niet van wie de geheime boodschappen komen, ik heb het moeilijk met hen los te laten en ik voel me altijd zo goed als het om Paul draait.

Ik loop naar mijn bureau en neem de briefjes uit de lade. "Van wie zijn ze, Martin?" Hij schudt zijn hoofd. "Ze zijn niet van mij of John, maar je zal er zelf moeten achterkomen van wie ze zijn. Ik snap eigenlijk niet dat je niet doorhebt van wie het komt want er zit wel een hint in van wie het komt. Kijk maar eens goed." zegt hij en verlaat de kamer. Dan zie ik het. Er staan af en toe letters scheef gedrukt. Net als ik de eerste letter gevonden heb wordt er geklopt op mijn deur. Ik steek de briefjes weg en open de deur. Daar staat Jonas om zich te excuseren. We praten het uit en dan gaan we weer naar beneden. De rest van de dag maken we het nog leuk en 's avonds maken de jongens hun koffers. Daarna gaan we allemaal slapen.

De volgende ochtend eten we samen en gaan ons dan één voor één omkleden. Ik heb expres gewacht tot de laatste zodat ik tijd kank nemen om de briefjes nog eens één voor één te bekijken. "Luna, we moeten vertrekken!" roept Paul van beneden aan de trap. "Ik kom!" Ik neem het eerste briefje mee en de rest berg ik weer op.

In de luchthaven aangekomen nemen we afscheid van de jongens. Ik krijg van elk een knuffel en kus. Paul probeer ik nog zo lang als mogelijk vast te houden maar dan moeten ze gaan. Als ze verdwenen zijn haal ik het briefje nog een laatste keer uit mijn zak. P-A-U-L, Paul. "Het is Paul" roep ik uit. Jonas kijkt me raar aan. "De briefjes, het is Paul." zeg ik opgetogen. "Waar zijn ze naartoe gelopen. Ik heb Paul nodig, nu." vervolg ik. "Die richting uit." wijst Jonas me. Ik loop ernaartoe.

"Paul!... Paul!....Paul!... Paul!" roep ik de hele tijd maar zie ze nergens. Ik loop waar ik maar geraak en dan word ik tegengehouden. "Sorry juffrouw, u bent te laat voor uw vlucht. U zal met de volgende mee moeten gaan." Ik kijk de vrouw ongelovig aan. "Maar op die vlucht zit Paul, ik moet hem hebben, ik ben eindelijk erachter dat het briefje van hem is. Ik moet naar hem toe." probeer ik haar ervan te overtuigen me door te laten. "Het spijt me, maar u kan niet. Het vliegtuig gaat zometeen opstijgen." houdt ze vol. "Maar..." ik begin een nieuwe poging. "Luna?" hoor ik iemand vragen achter me. Die stem herken ik uit de duizend. Ik draai me om en daar staat Paul. "Paul!" ik loop naar hem toe en omhels hem. "Dus je weet het eindelijk...?" vraagt hij afwachtend. "Ja, en ik ben zo blij dat jij het bent." beken ik en geef hem een lange kus. "Waarom zit je niet op het vliegtuig?" vraag ik dan verbaasd. "Het was je broer zijn idee. Hij had opgezocht wanneer er een vliegtuig naar Amerika ging. Hij wou dat je er eindelijk achter kwam. Het was natuurlijk niet de bedoeling van ruzie te maken. Hij vond dat het hoogtijd werd dat we samen zouden zijn. Ik had het lef niet om te zeggen wat ik voelde dus schreef ik het in een briefje maar dat duurde wel heel lang voordat je doorhad dat ik het was." vertelt hij. Ik geef hem nog een kus en dan gaan we terug naar Jonas waar ook de rest staat.

De jongens blijven nog een hele maand bij ons en dan moeten ze terug. Het afscheid is nog veel moeilijker geworden sinds Paul en ik samen zijn.

Er zijn ondertussen 6 jaar voorbij en de jongens zijn zoveel als ze konden naar hier gekomen. Op een dag krijg ik telefoon van Paul. "hey" zeg ik blij door de telefoon. "Hey" zegt hij minstens even blij terug. "Ik moet je iets vertellen" gaat hij verder, heel serieus. Zo serieus dat ik er bang van word. "Ik ben het beu." zegt hij en dan wacht hij even. "Je bent wat beu?" vraag ik bang dat het na 6 jaar over is tussen hem en mij. "Ik wil niet meer de hele tijd overkomen naar België en dan weer afscheid nemen van je." Hij onderbreekt even. "Ik kom definitief naar België." Opgelucht ontspan ik weer maar dan denk ik aan Boys like girls. "Wat gebeurt er dan met Boys like girls?" Ik hoor hem lachen en op de achtergrond hoor ik nog gelach. "De jongens vinden het oké, ze snappen het wel. En we hebben een nieuwe gitarist gevonden die minstens evengoed is als ik. Ze redden het wel zonder mij." antwoordt hij dan. "Luna, je moet niet ongerust zijn, wij zien liever jullie gelukkig dan dat jullie altijd afscheid moeten nemen." stelt Martin me gerust. "Maar anders kan ik toch ook naar Amerika overkomen, dan hoeven jullie niemand nieuw." Ik zou dat wel kunnen maar ik vraag me af hoelang ik het volhoud zonder Jonas. Hij betekent nog veel meer voor mij dan heel Boys like girls. "Je gelooft toch zelf niet dat je dat lang volhoudt. Je kon niet zonder hem en daarom is Martin hem gaan halen aan de zee. Als je naar Amerika komt dan wil dat zeggen dat je hem nog amper zal zien. Paul komt naar jou toe en wij dulden geen tegenspraak." zegt John. "Maar, jullie zijn er dan toch wel heel zeker van hè?" Opnieuw lachen ze. "Als we er niet zo zeker van zouden zijn hadden we nooit iemand nieuw gezocht en Paul niet laten bellen met het nieuws. Ben je dan niet blij?" vraagt Bryan. "Jawel, héél blij, maar ik wil niet dat Boys like girls eronder lijdt. Als mijn lievelingsband er mee zou moeten stoppen omdat Paul naar België komt dat zou ik mezelf nooit vergeven." geef ik eerlijk toe. "En ze blijft alles doen voor Boys like girls hè?" lacht Paul. "Ik zoek me een appartement in België en dan kom ik meteen naar België. Goed?" vraagt Paul. "Niet goed." reageer ik meteen. "Waarom is dat niet goed?" vraagt Paul verbaasd. "Jij komt gewoon hier bij ons wonen. En deze keer duld ik geen tegenspraak." beantwoord ik zijn vraag. Opnieuw is er gelach aan de andere kant van de lijn. "Oké, wanneer trek ik dan bij jullie in?" vraagt hij. "Wanneer je maar wil. Kom gewoon zo snel mogelijk naar hier." beveel ik hem. "Zoals u wilt mevrouw." antwoordt hij lachend. "Ik moet weg, Paul. Ik zie je binnenkort op de luchthaven. Laat me weten wanneer je komt hè." zeg ik meer bevelend dan vragend. "Ik beloof het je. Ik hou van jou." antwoordt hij. "Ik hou ook van jou." antwoord ik en leg de telefoon af.

Amper een week later staat hij op Belgische grond. "Is alles naar wens?" vraag ik lachend als we thuis zijn. "Ik heb nog 1 wens." zegt hij lachend. "En wat mag dat dan zijn?" Ik probeer zo serieus mogelijk te blijven. "Ik wil graag Nederlands leren en ik zou graag hebben dat JIJ mij dat leert." zegt hij. "Oké, we zullen morgen beginnen." besluit ik. We gaan op mijn bed liggen en praten de hele tijd door.

De volgende dag begin ik met hem Nederlands te leren. Net voor ik wil beginnen vraagt hij me even te wachten. Hij loopt mijn kamer uit en komt 10 minuten later terug. "Wil jij... Wil jij met mij... trouwen?" vraagt hij gebrekkig in het Nederlands. Verbaasd valt mijn mond open. "Natuurlijk wil ik dat." antwoord ik in het Engels. Hysterisch spring ik rond, omhels hem en dan kus ik hem. Daarna haalt hij een ring tevoorschijn.

Een paar maand later zijn we getrouwd. Bryan, John en Martin zijn ook van de partij en blijven nog een tijdje. Ook de nieuwe gitarist, James, is van de partij. Ik heb hem al horen gitaar spelen en ik moet zeggen hij is goed. Paul zijn Nederlands is zeer goed. Natuurlijk zit er een accent in maar dat maakt hem uniek en ik hou nog steeds evenveel van hem.


Dit is alweer het einde van de serie. Bedankt om hem te maken.