Lets spend tonight on top of the world 23

She's a stupid girl
's Avonds als we thuis zijn begin ik met eten maken. "Hey, kun je wat hulp gebruiken?" vraagt Bryan. "Nee hoor, het lukt me wel alleen. Het is wel lief van je dat je het komt vragen." geef ik toe. "Hoe was het nog met Paul?" vraagt hij nieuwsgierig. "Goed, hoe was het met Jonas, John en Martin?" vraag ik hem op mijn beurt. "Goed. Krijg ik meer details?" vraagt hij nog nieuwsgieriger. "We zijn iets gaan drinken, hebben een ijsje gegeten, jullie achtervolgt, gelachen en veel fun gemaakt. En krijg ik nu ook meer details van jouw dag?" Ik doe moeite om mijn lach in te houden wanneer zijn mond opengaat en hij geschokt kijkt. "Doe iets aan je gezicht en probeer me niet te overtuigen dat je echt geschokt bent want dat geloof ik toch niet." informeer ik hem. "Jullie hebben ons achtervolgt en wij weten dat niet. Dat is een schande." probeert hij zo serieus mogelijk te zeggen. "Oh, is het kindje boos. Kom bij mama" speel ik het spelletje mee. Ik doe mijn armen open en hij komt naar me toe met een pruillip. Net als ik hem even knuffel herinner ik me dat ik aan het koken was en laat hem snel los om te voorkomen dat er iets aanbrandt. Ik ben opgelucht dat er niets is aangebrandt en begin samen met Bryan de tafel te dekken.

Na het eten begin ik meteen aan de berg afwas die staat te wachten. "Zal ik je helpen?" vraagt John. "Nee hoor, zet je maar rustig bij de rest. Je bent hier op hotel." antwoord ik hem. "Vindt je het dan niet erg dat je de afwas alleen moet doen?" Ik schud mijn hoofd. "Amuseer je maar met de jongens hoor. Maar wil je wel even de radio opzetten." vraag ik hem op mijn liefste. 'I got your runaway smile...' hoor ik vanuit de woonkamer komen. "Laat de radio maar. Ik heb exact de muziek die ik graag hoor." lach ik. Voor ik het besef staat John naast me met een handdoek af te drogen. "Ga jij nou maar even luisteren naar de muziek. John en ik doen de afwas wel." zegt Jonas. 'Paper bags and plastic hearts' hoor ik even later. "Oké, ik ben weg. Dat is mijn favoriet op thunder na." besluit ik als ik 'the great escape' hoor. John en Jonas lachen en voor ik het zelf door heb zit ik in de zetel te luisteren naar hun 'miniconcert'.

Eens dat voorbij is beginnen de jongens te gamen. Eigenlijk zijn het Jonas en Bryan die gamen en de anderren kijken toe. "Ik ga wandelen. Iemand zin om mee te gaan?" vraag ik. "Nee, we zijn aan het gamen." antwoordt Jonas voor de hele groep. "Geen probleem. Ik ga wel alleen." Wanneer ik in de hal kom en de voordeur net wil sluiten houdt iemand ze tegen. "Je bent alleen. Dat moeten we opschrijven. Waar zijn je bodyguards? Oh, ik weet het, ze hoeven je niet meer. Je bent niet interessant genoeg." Zonder iets te zeggen trek ik de deur dicht en stap de straat op. "Luna!.... Luna!... Luna!" ik hoor wel iemand roepen maar blijf doorlopen. "Stop nu eens!" Ik stop en wacht tot hij bij mij is. "Jonas vertelde ons dat je zus je weer pestte. Toen we je zagen de straat opgaan ben ik achter je aangegaan. Jonas praat met je zus." informeert hij me. "Ik ben het zo beu Paul, ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud." Hij legt een arm troostend rond me. We wandelen een uur en hebben op die paar zinnen na niets meer gezegd. Zijn arm ligt nog steeds rond mij en die haalt hij er pas af als we aan de deur zijn.

"Wat dachten jullie van morgen het atomium te gaan bezoeken?" stel ik voor als we allemaal samen in de zetel zitten. "Goed idee." Iedereen stemte in.

De volgende dag vertrekken we naar het atomium en gaan daarna een film kijken. Als dat er allemaal opzit gaan we naar huis en kruipen, na een lange tijd praten, in ons bed. 's Nachts word ik wakker van gestommel. "Jongens, is er iemand wakker?" vraag ik bang. Maar er komt geen antwoord. Ik pak een mijn bureaulamp van mijn bureau en ga stil naar beneden. Ik doe zo stil mogelijk de deur open die naar de woonkamer leidt en zie een gedaante in de keuken. Met mijn lamp in de aanslag loop ik naar die gedaante. "AAAAAAAAAAAH!" roept die wanneer ik hem wil slagen met de lamp. "Paul?" vraag ik verbaasd. "Wat doe jij hier nou om..." vervolg ik terwijl ik op mijn horloge kijk. "...om 4 uur in de ochtend?" Paul lijkt lichtjes in shock. "Dat kan ik net zo goed aan jou vragen. Ik kwam gewoon even drinken. Wat kwam jij doen?" vraagt hij wanneer hij een beetje is bekomen. "Ik hoorde gestommel en niemand van de jongens was wakker dus kwam ik maar alleen naar beneden." antwoord ik eerlijk. "Je bent gek, wat als het een inbreker was?" Ik haal mijn schouders op. "Dan had ik hem geslagen." Paul lacht even. "Ik heb gedronken, ik ga terug slapen. Slaapwel." besluit hij uiteindelijk. "Ga je mij hier alleen laten?" vraag ik nep-verontwaardigd. "Weet ik veel wat je nog wil doen. Als je niets te doen hebt mag je gerust met mij mee naar boven." reageert hij. "Ik ga mee." We lopen samen uit de keuken en doen de deur open om naar boven te gaan. "AAAAAAAAAAAAAAAAAH" wordt er recht in ons gezicht geroepen. "Zijn jullie gek?! Willen jullie ons een hartaanval doen krijgen ofzo?" vraagt Martin een beetje boos. "Nee, je bent nog te jong om te sterven." antwoordt Paul droog. "Als jullie ons nu wil excuseren, we willen gaan slapen." vervolgt hij. Iedereen blijkt wakker te zijn... ook mijn zus. "Ik wil niet weten wat jullie aan het doen waren. Doe het volgende keer stiller." Natuurlijk moest ze er haar weer mee moeien. "Just shut up! You have done enough!" blaft Paul haar af en trekt me mee naar boven.