Lets spend tonight on top of the world 22

Pretpark? Mijn ergste nachtmerrie
Ik lig in mijn bed met de jongens ergens rond mij elk op een matras. Het is ondertussen 3 uur in de ochtend en nog steeds kan ik niet slapen. "Is er nog iemand wakker?" fluister ik. Eerst krijg ik geen reactie maar dan hoor ik een zucht. "Ja, ik ben nog wakker." hoor ik iemand fluisteren. Voor ik het besef staat er iemand aan mijn bed. "Paul?" vraag ik toch wel even voor de zekerheid. "Uhu, hoe komt het dat je niet kan slapen?" fluistert hij. "Ik ben nog steeds aan die briefjes aan het denken. Ik vind het zo erg dat ik niet weet wie het is." geef ik verslagen toe. "Misschien komt het nog wel." troost hij me, maar ergens hoor ik toch wel wanhoop in zijn stem. "Ik hoop het." zucht ik. "Waarom ben jij eigenlijk nog wakker?" vraag ik hem fluisterend. "Ik was aan het nadenken." antwoordt hij. "Mag ik weten waarover?" fluister ik nieuwsgierig. "Over veel, ik vraag me af of al mijn vragen ooit zullen beantwoord worden. Ik vraag me af of ik ooit gelukkig zal zijn." Ik heb het gevoel dat hij dat laatste meer tegen zichzelf zei dan tegen mij. "Knuffel nodig?" vraag ik hem. Hij opent zijn armen en sluit me er daarna in. We blijven zo even zitten. "Wanneer of waar je ook bent, je kan altijd met mij praten of een knuffel vragen... die knuffel krijg je wel enkel als we bij elkaar in de buurt zijn." fluister ik. "Ik heb een flashback, maar dan zei ik die zin." lacht hij. "Ik weet het, misschien zei jij het nog een beetje anders maar weet je, het is wel de waarheid. Ik wil er voor je zijn." Hij geeft een kus op mijn hoofd en laat me los. "Slaap nu maar, je zal wel moe zijn." raadt hij me aan. Ik geef hem een kus op zijn wang en leg me neer in mijn bed. Ik hoor hoe hij terug naar zijn matras gaat en zich neerlegt. Niet veel later lig ik te slapen.

"Wie heeft er zin om naar een pretpark te gaan?" vraagt mijn broer als we overleggen wat we kunnen doen. De jongens hebben er veel zin in maar ik niet. Ik haat pretparken, ik ben bang in elke attractie die nog maar een beetje snel gaat. "Dat is dan 1 tegen 5 dus we gaan." besluit Jonas.

Twee uur later zijn we in een pretpark. De jongens willen direct in een achtbaan en Martin trekt me mee aan mijn arm. "Ik pas, daar ga ik nooit in. Ik ben mijn leven niet beu. Ben je gek ofzo?!" Martin kijkt me raar aan. "Ben je bang om in attracties te gaan?" Verlegen knik ik. "Waarom zei je dat niet meteen?" vraagt John verbaasd. "Ik wou jullie dag niet verpesten. Jullie hoeven niet altijd naar mij om te kijken." leg ik eerlijk uit, "Geef jullie tassen maar aan mij, ik hou ze wel bij terwijl ik kijk hoe jullie je leven wagen." vervolg ik. Ze zetten al hun zakken bij mij en vertrekken naar de lange wachtrij. Dit wordt een lange dag.

Als het middag is gaan we ergens op een grasveld zitten en picknicken we. "Zie je het nog steeds zitten?" vraagt Bryan onzeker. "Tuurlijk, doen jullie maar wat jullie willen. Ik sta liever met beide voeten op de grond dan ergens in de lucht te hangen." De jongens knikken en eten verder.

"Doe je deze attractie mee?" het is een splash. Je ziet niet echt of het erg is of ni door de bomen en struiken die errond staan maar ik besluit het er toch op te wagen. Ik knik en ga mee. Even later zitten we in het bootje en doen een ronde. Net voor het einde wordt het bootje redelijk hoog omhoog getrokken. Als ik naar beneden kijk wil ik meteen het bootje uit maar besef dat ik dat niet kan. "Ik ben bang" piep ik nog net voor we de helling afgaan. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf. "Ik ben doof en ik heb geen gevoel meer in mijn arm." zegt Paul als we uit de attractie zijn. "Heb ik je arm fijn geknepen?" vraag ik verbaasd. "Ja, kijk." Hij laat zijn arm zien waar vingers staan 'afgebeeld'. "Sorry" zeg ik schuldig. "Het is oké. Het gaat wel weer weg. Heb jij geen trauma ofzo opgelopen toen je ooit in een pretpark was? Zo'n lichte helling en jij schreeuwt alsof je vermoord wordt." vraagt hij. "Ik heb een attractie eens onderschat en heb sindsdien schrik om in een attractie te gaan." leg ik hen uit. "Jonas, waarom stel je zoiets voor als je weet dat je zus zoiets niet graag doet?" vraagt Paul verwijtend. "Jullie mogen toch ook eens fun hebben min of meer zonder haar. Ik bedoel ze komt mee om bij jullie te zijn," zegt hij, "vooral met Paul" zegt hij tussen twee keer nephoesten "maar dat betekent toch niet dat jullie dag verpest is." probeert hij hen ervan te overtuigen toch nog het beste van de dag te maken. "Jongens, hij heeft gelijk. Jullie dagen in België draaien niet enkel om mij. Jullie kunnen ook fun hebben zonder mij. Dan geraken jullie mij trouwens minder snel beu." bevestig ik de uitleg van Jonas. De jongens blijken er dan toch maar mee akkoord te gaan en we vertrekken naar een volgende attractie.

"Gaan we hier eens in?" vraagt John als we aan een achtbaan komen. "Jaa" zeggen Jonas, Bryan en Martin in koor. "En jij dan Paul? Wil jij niet?" vraag ik. "Jij hebt vandaag al genoeg alleen met je beide voeten op de grond gestaan. Laat hun daar maar ingaan. Wij zoeken wel iets waar JIJ in wil." zegt hij terwijl hij me wegtrekt van de rest. "We zien elkaar over een uur wel aan de uitgang." besluit Jonas.

"Paul dit heeft geen zin. Er zijn hier geen attracties waar ik in durf, of het zouden attracties voor kinderen moeten zijn en daar mag ik gewoon niet in." probeer ik hem om te praten. "Dan gaan we wel gewoon ergens iets drinken ofzo. Mogelijkheden genoeg." zegt hij terwijl hij me mee een cafétje binnen trekt.