Lets spend tonight on top of the world 21

Who is it
Als ik buitenkom steek ik mijn handen in mijn zakken en voel een briefje in mijn zakken steken. Ik kan me nochtans niet herinneren dat ik ooit een papier in mijn zakken had gestoken. Nieuwsgierig neem ik het uit mijn zak en lees wat erop staat: People always leave...but sometimes they come back...especially when they love you. X a BLG-member

Als ik in de taxi zit begin ik na te denken van wie het kan zijn. Voor ik het besef ben ik alweer thuis en merk niet eens op dat Jonas in de zetel zit totdat hij zijn hand voor mijn ogen op en neer laat gaan."Wat is er?" vraag ik verward. "wat houdt je zo hard bezig dat je me niet eens opmerkt?" vraagt hij nep-beledigd. "Een briefje dat ik heb gevonden in mijn zak." zeg ik terwijl ik het hem geef. Amper 5 seconden later krijg ik het terug. "En je weet echt niet van wie het is? Je moet me voor zot houden, dat kan gewoon niet anders. Ik weet van wie het komt hoor." Ik kijk hem hoopvol aan. "Nee, ik ga het je niet zeggen. Je moet dit zelf uitzoeken. Het zou hem alleen maar kwetsen als ik jou moet vertellen van wie het is." Ik knik eens en ga naar mijn kamer. Ik zet mijn pc op en stuur een mailtje naar het e-mailadres van BLG zodat ze het allemaal direct kunnen lezen in de hoop dat ze me het willen vertellen.

Dagenlang krijg ik geen antwoord. "You need to think about everything that happened. Just look into your heart and you will find the answer. X a BLG-member
Een vaag antwoord waar ik niets mee ben. Ik laat me op mijn bed vallen en denk na. Maar ik zie geen verband tussen het briefje en één van de jongens. Dit moet gewoon een stomme grap zijn.

Na nog veel berichten gestuurd te hebben en altijd vage antwoorden terug gekregen te hebben is het al juli. De jongens komen vandaag terug naar België. Jonas en ik maken ons klaar om naar de luchthaven te gaan. Ik denk nog steeds aan wie het kan zijn. 'You need to think about everything that happened'. Ik begin alles te overlopen. "Laat haar gerust." "Wow, je bent origineel. Ga nu maar gewoon weg. Je mag er zeker van zijn, ze is in goede handen" "Onthou maar dat wanneer of waar je ook bent, als je eens wil babbelen of gewoon een knuffel nodig hebt je me altijd kan bellen of het gewoon vragen... Die knuffel kan wel enkel als we in de buurt van elkaar zijn." "Ik denk dat je maar beter naar huis gaat. We blijven hier normaal nog een week. Maar als Paul nog de hele dag blijft zagen om terug naar Amerika te vertrekken zijn we morgen al weg." "En Paul? Betekent Paul dan niets voor je? Is hij geen grote broer of lieve jongen voor jou?" "Je gaat ze missen hè? En dan vooral Paul en Martin?" "Tuurlijk ga ik ze missen. Ook John en Bryan. Maar Martin is een tweede grote broer voor me en Paul is.." antwoord ik hem. "Hij is wat?" vraagt hij na een stilte. "Dat is het nou net, hij is iets dat ik niet kan beschrijven. Ik zit ermee sinds hij me hier deze ochtend is komen helpen met Daan. Ik zou hem voorheen beschreven hebben als iets tussen een goede vriend en een grote broer maar nu kan ik het gewoon niet omschrijven." "Het komt wel goed, doe gewoon wat je denkt dat je moet doen. Ik ben hiernaast bij John en Bryan." "Paul? Ze liegt, mijn zus liegt..." Paul blijft gewoon inpakken. "Waar zie je me dan WEL voor aan? Iemand die onbeschrijfelijk wat is?" Ondanks de flashbacks weet ik nog steeds niet over wie het gaat. Ik vraag me af of ik er ooit wel achter zal komen.

"Daar zijn ze!" zegt Jonas terwijl hij wijst naar de richting waar ze van komen. Ik wil naar mijn 'grote broer' lopen maar als ik Paul zie, die er niet zo blij uitziet, besluit ik als eerste naar hem te gaan. Ik loop naar hem maar hij ziet me helemaal niet. "Paaaaaaaaauuuuuuuuul!" roep ik. Hij kijkt op en vangt me op in zijn armen en draait een paar rondjes. "Ik heb je gemist" zeggen we beide tezamen. Hij zet me op de grond en ik geef John, Bryan en Martin ook een knuffel.

"We hebben niet genoeg plaats in de auto. Iemand zal op iemand anders zijn schoot moeten." beseft Jonas ineens. "Misschien is het de beste oplossing dat Luna op iemand zijn schoot zit." merkt John op. "Ja, misschien kan ze bij Paul op zijn schoot." stelt Bryan voor. Ik kijk naar Paul die er nog steeds niet blij bijloopt. Hij knikt gewoon eens en gaat dan in de auto zitten. "Paul? Wat scheelt er? Is er iets erg gebeurd?" vraag ik twijfelend. "Laat me nou maar gewoon even met rust." Ik knik eens en ga op zijn schoot zitten. Tijdens de rit naar huis is het stil en Paul staart de hele tijd naar buiten met een droevige blik in zijn ogen.Ik leg mijn armen rond zijn nek en geef hem een kus op zijn wang. Hij kijkt me verward aan en kijkt dan weer naar buiten. Ik maak me echt zorgen om hem...

Thuis aangekomen bergen ze hun koffers op en gaan in de zetel zitten. We geven hen elk iets te drinken en gaan erbij zitten. Ondanks de onaangename stilte in de auto wordt er nu veel gelachen en gebabbeld.