*~58~*

58.
“Tsaku was het toch?” Katsu knikte, zijn naam was gewoon vervormd, want alle letters die de naam ‘Tsaku’ bevatten, zitten ook in de naam ‘Katsu’. Seiko draaide het verband nog een aantal keer om Tsaku’s arm en knoopte het toen vast. “Zo, dit houd het bloed verlopig wel even tegen en de bacteriën zullen ook niet zo makkelijk in je wond komen. Tsaku knikte. “Bedankt” Beidde vielen ze stil. Seiko keek weg naar de lucht. “Waarom hielp je me ?” Tsaku zei niks maar haalde zijn schouders op. Seiko liet haar blik over Tsaku gaan en kon het gevoel dat ze hem kende maar niet weg schudden. “Ik ben hier gekomen voor een doel en niet voor de chunin exams. Ik moet gaan” Tsaku was opgestaan en stroopte de mouw van zijn Akatsuki cloak weer naar beneden. “Bedankt voor….je weet wel….het verbinden van mijn arm.” Tsaku liet ook zijn ogen even over Seiko glijden. Die ogen, het waren precies dezelfde als die van hem, maar het was duidelijk dat zij het was die op de foto stond. Hij zuchtte en draaide zich om. “Wacht?!” Seiko krabbelde gehaast overeind en hield zijn mouw vast. “Waar ga je naar toe ?” Tsaku sloeg een diepe zucht en draaide zich weer om. “Zoals ik al zei, ik heb iets belangrijkers te doen dan de chunin examens.” Seiko keek even verveeld om zich heen, de chunin examens zijn toch niet zo belangrijk nu. Haar team genoten had ze niet gemist en hun haar ook niet, dus nee het was totaal niet meer belangrijk voor haar. “Tsaku, kan ik mee?” Tsaku keek verbaasd op en deed alsof hij even niet wist wat hij moest doen. “Ik …weet het niet…het is erg belangrijk…” Seiko liep op hem af. “Asjeblieft” Tsaku glimlachte lief. “Oké, je mag mee. Op één voorwaarde” Seiko keek nieuwsgierig naar de jongen voor haar. “uhh, oké en wat is die voorwaarde?” Tsaku glimlachte opnieuw. “Ik wil dat je me helpt met mijn missie” Seiko haalde haar schouders op. “Oké, is goed.” “Mooi, dan gaan we.” Tsaku sprong weg van de tak waar ze opzaten en samen begonnen ze met rennen richting de hekken die om het bos van de 3e chunin examen zaten. Toen het hek in zicht kwam nam Tsaku een sprintje en rende tegen het hoge hek op om er vervolgens over heen te springen. Seiko keek verwonderd naar de snelheid die de jongen gebruikte. Zelf sprong ze de eerste en best boom in waarvan de tak dicht bij het hek stond. Ze rende over de tak heen en sprong naar de andere kant van het hek achter Tsaku aan. Tsaku knikte en rende toen voorop weg. Een kleine grijns speelde op zijn mond, Madara’s orders zullen snel worden uitgevoert en hij kreeg er nog hulp bij ook. Hoe sneller hij dat had uitgevoert, hoe sneller hij naar huis kon gaan.

Ze renden over de daken van de huizen van Konoha. Seiko keek nieuwsgierig naar de mysterieuze jongen die voor haar rende. Hij sprong van de daken en liep nu op een hoge tempo naar één van de hotels in Konoha. “Hey, Tsaku.” Tsaku die net de deur van het hotel wou open doen draaide zich om. “Wat is er?” “Als je ergens moet overnachten kunnen we ook gewoon in mijn huis slapen. Dat is goedkoper ook.” Tsaku schudde even zijn hoofd. “Nee, het word al donker en het is niet de bedoeling dat ik nog meer sociale contacten krijg in deze stad.” Tsaku wachtte niet op enig antwoord, maar duwde de deur open en liep naar binnen. Seiko liet haar hoofd even hangen en zuchtte voordat ze hem volgde. Ze hield wel van een avontuur. Ze had het gevoel alsof ze haar hele leven naar school is gegaan en verder niks anders had gedaan. Ze stapte het hottelletje binnen en gaapte toen ze verschillende foto’s van bedden en hotelkamers aan de muren zag hangen. Ze staarde weer naar Tsaku en besefte dat ze eigenlijk helemaal niet weet wie hij is of wat hij voor een missie had hier, in Konoha. Seiko haalde haar schouders op voor de duizendste keer die dag. Veel kon het haar niet echt schelen. Hij was vast geen slecht persoon, hij had haar bovendien gered en haar geholpen. En hij had de Sharingan. Zover ze wist had alleen zij die en haar oom. Seiko’s ogen verwijdde even. Misschien……misschien….misschien is hij wel een familie lid van mij.

Reacties onegai ~~