Lets spend tonight on top of the world 19

Just fuck off
De volgende ochtend word ik wakker gemaakt... door Daan. "Goedemorgen" zegt hij vrolijk. "Hoe ben jij hierbinnen geraakt?" vraag ik vijandig. "Ow, zo vijandig vandaag. Jonas heeft me binnengelaten. Toch een lieve jongen hè?" zegt hij lachend. "Ja, van jou kunnen we dat niet zeggen hè?! Ga weg!" beveel ik hem. Hij begint te lachen en blijft gewoon staan. Ik vertrouw hem voor geen haar en neem stiekem mijn gsm vanonder mijn kussen. Ik begin een bericht te typen naar Martin dat Daan hier is en dat er iemand moet langskomen.

Amper 5 minuten later valt iemand mijn kamer binnen. "Laat haar gerust." beveelt Paul direct. "Ook een goedemorgen, fijn om te weten dat er zoveel mensen om Luna geven. Misschien had Martin maar moeten komen. Waarom is hij er niet?" Daan drijft met alles de spot. "Wow, je bent origineel. Ga nu maar gewoon weg. Je mag er zeker van zijn, ze is in goede handen. En misschien nog een kleine tip dat je nog kan gebruiken in je verdere liefdesleven: wees niet zo snel jaloers en als je het wel wordt wees dan niet zo brutaal om het fototoestel uit iemand zijn handen te duwen." Daan en Paul kijken elkaar minachtend aan. Uiteindelijk verlaat Daan de kamer.

Paul komt naast me op het bed zitten en knuffelt me stevig. "Daar had ik nu net nood aan." Ik voel trillingen als Paul begint te lachen. "Onthou maar dat wanneer of waar je ook bent, als je eens wil babbelen of gewoon een knuffel nodig hebt je me altijd kan bellen of het gewoon vragen... Die knuffel kan wel enkel als we in de buurt van elkaar zijn." Ik begin te lachen en bedenk me dan pas hoe erg ik de jongens nodig heb. Ik neem Paul nog eens extra goed vast en laat hem dan toch weer los. "Als Daan je nog lastigvalt laat je maar iets weten, dan kom ik wel nog eens langs." zegt hij stoer. "Fijn te weten dat je er voor me bent Paul. Nog 1 vraagje, waarom is Martin niet gekomen? Ik heb naar ZIJN GSM gestuurd. Niet dat ik jou hier niet wou hoor. Maar ik vroeg het me gewoon even af." vraag ik hem. "Martin sliep en ik lag wakker in mijn bed. Toen ik zijn GSM hoorde ben ik gaan kijken en had ik gezien dat je een bericht gestuurd had. Eens ik zag wat er scheelde ben ik zo snel ik kon naar hier gekomen. Als ik eerst Martin had wakker gemaakt dan had Daan misschien al iets gedaan." zegt Paul. "Denk je nu echt dat Daan me iets zou aandoen? Daan is misschien wel in staat een fototoestel uit iemand zijn handen te slaan, maar mij iets aandoen dat doet hij toch niet. Daarvoor zijn we te goede vrienden. Volgens mij is er iets gebeurd dat hij zo jaloers reageert. Ik denk dat ik straks maar even bij hem langs ga." besluit ik. "Whatever. Je doet maar." reageert hij en vertrekt dan uit mijn kamer.

"Paul, kom nu gewoon terug. Je gaat me toch niet vertellen dat je niet wil dat ik ooit nog tegen Daan een woord zeg." Ik loop achter hem aan. "Nee, maar ik heb zo het gevoel dat ondanks het feit dat je het hebt uitgemaakt je hem terugwil." reageert hij onmiddellijk terwijl hij verder naar het hotel loopt. "En STEL, nadruk op STEL, dat het zo zou zijn, wat zou jij daar dan tegen moeten hebben?" vraag ik half boos. "Ik ben jouw bezit niet." vervolg ik stiller. "Nee, maar ik vertrouw hem niet." pikt hij erop in. "Of je bent bang dat hij me weghoudt van jullie." reageer ik. "Sorry? Wat zei je?!" Het lijkt erop dat hij erg boos begint te worden. "Je hebt me wel gehoord." Hij zegt niets en loopt het hotel binnen.

Net voor mijn neus slaat hij de deur van zijn kamer met een klap dicht. "Paul, komaan. Je gaat me toch niet in de steek laten? Zonder jullie allemaal ben ik niets. Zonder jou is de fun over. Daan is door het lint gegaan en als ik niet bang was had ik je deze ochtend ook niet gestuurd. Je hebt gelijk in alles wat je gezegd heb. Ik ga hem niet opzoeken. Ik beloof het. Ik ben liever hem dan jou kwijt. Komaan, doe nu gewoon die deur open." Mijn smeekbede blijkt geen effect te hebben en dat wordt nog maar eens bewezen door Martin die uit de kamer stapt. "Ik denk dat je maar beter naar huis gaat. We blijven hier normaal nog een week. Maar als Paul nog de hele dag blijft zagen om terug naar Amerika te vertrekken zijn we morgen al weg." legt hij uit. "Nee, niet zo snel. Ik kan niet mee zonder jullie. Je bent mijn grote broer Martin, je kan niet morgen al weg gaan. En Bryan en John zijn zo'n lieve jongens. Jullie betekenen zoveel voor mij. Niet weggaan Martin." smeek ik. "En Paul? Betekent Paul dan niets voor je? Is hij geen grote broer of lieve jongen voor jou?" vraagt hij me half verwijtend. "Paul is meer dan een grote broer of een lieve jongen. Dat heeft hij deze morgen nog maar bewezen. Paul is als... als..." Ik geraak niet uit mijn woorden en de afwachtende blik in Martin zijn ogen maakt het er niet gemakkelijker op. "Hij is als wat?" Ik kijk hem hulpeloos aan. "Ik kan het niet precies beschrijven maar als een soort engel. Jullie zijn ook engeltjes maar hij is... Weet je, laat ook maar, hij is gewoon niet te beschrijven en je kijkt me alleen maar aan alsof ik net gezegd heb dat de wereld vergaat." Ik verlaat hun gang met gebogen hoofd.